Προφανώς και δεν το θυμάστε, αγαπητές αναγνώστριες κι αγαπητοί αναγνώστες, αλλά πριν από δύο βδομάδες που ετοιμαζόμασταν να μεταβούμε στο Βερολίνο ώστε να παρακολουθήσουμε εκ του συστάδην την φετινή Berlinale σας είχαμε υποσχεθεί ότι θα ήταν η καλύτερη. Παπάρια, ούτως ειπείν, αγαπητοί φίλοι. Όχι ότι περάσαμε άσχημα, προφανώς, αλλά η αλήθεια είναι πως το 69ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου δεν αποτέλεσε επ’ ουδενί το καλύτερο – χωρίς να έχουμε μελετήσει επισταμένα τα προηγούμενα 68 βέβαια. [%contentAd%] Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι η φετινή Berlinale ήταν αρκετά μέτρια κινηματογραφικά, παρόλο που αναμενόταν να αποτελέσει ένα εντυπωσιακό αντίο στον απερχόμενο καλλιτεχνικό διευθυντή του, Dieter Kosslick. Εν πολλοίς, η τελετή λήξης του φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο Berlinale Palast αφιερώθηκε σ’ εκείνον, με έναν σύντομο αποχαιρετισμό στον λατρεμένο Bruno Ganz (έφυγε από την ζωή το πρωί της ίδιας μέρας) στην αρχή και μια χλιαρή αίσθηση μετριότητας στο τέλος που ανακοινώθηκαν τα μεγάλα βραβεία της φετινής διοργάνωσης. Έπειτα από ένα – κατά κοινή ομολογία – μετριότατο διαγωνιστικό πρόγραμμα, η Χρυσή Άρκτος της Berlinale πήγε στο Synonymes του Nadav Lapid, ενώ η Αργυρή Αρκτος – Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής πήγε στο By the Grace of God του Francois Ozon. Κατά τ’ άλλα, το βραβείο σκηνοθεσίας πήγε στην Angela Schanelec για το κάκιστο I Was at Home But και το βραβείο σεναρίου στους Roberto Saviano (ναι αυτόν του Gomorrah), Claudio Giovannesi και Maurizio Braucci για το Piranhas. Τέλος, όσον αφορά τα μείζονα βραβεία, αμφότερα από αυτά της ερμηνείας πήγαν στους Wang Jingchun και Yong Mei του επικού So Long, My Son. Φυσικά, μπορεί το διαγωνιστικό τμήμα να χαρακτηρίστηκε ως επί το πλείστον από κακές ταινίες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν βρήκαμε και αληθινά διαμάντια στη φετινή Berlinale. Ας πούμε, όσον αφορά τις κακές ταινίες, αγανακτήσαμε με το πόσο επιθετικά κακές ήταν οι νέες ταινίες καταξιωμένων δημιουργών, όπως το The Kindness of Strangers της Lone Scherfig, το The Golden Glove του Fatih Akin και το Mr. Jones της Agnieszka Holland. Από την άλλη, βέβαια, πριν σας παρουσιάσουμε τις ταινίες που απολαύσαμε περισσότερο, επιτρέψτε μας μερικά honorable mentions: μας ιντρίγκαρε ο φουλ προσωπικός και παραισθησιογόνος πειραματισμός του Serpentario, μας γοήτευσε η δραματική φινέτσα του All My Loving (δια χειρός του Edward Berger, σκηνοθέτη των υπέροχων περσινών τηλεοπτικών The Terror και Patrick Melrose) και μας γλύκανε η βαλκανική αντι-κωμωδία του God Exists, Her Name is Petrunya. Υπήρξαν, όμως, 7 ταινίες που ξεχώρισαν – κι αυτές τις 7 ταινίες θέλουμε οπωσδήποτε να τις (ξανα)δούμε στα ντόπια σινεμά και φεστιβάλ. [%contentAd2%] 7. Skin Γενικά, πολλά θα μπορούσαν να πάνε στραβά με ένα βιογραφικό πολιτικό δράμα για έναν νεοναζί που αποφασίζει να αλλάξει ζωή και να μπει στον ίσιο δρόμο του μη-ναζισμού. Θα μπορούσε να είναι μελοδραματικό και διδακτικίστικο ή, στην χειρότερη περίπτωση, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ξέπλυμα των ίδιων των νεοναζί μέσα από μια συναισθηματική, προσωπική ιστορία. Παρόλα αυτά, η νέα ταινία του Guy Nattiv (που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο το Σεπτέμβριο κι αγοράστηκε από την λατρεμένη μας Α24) καταφέρνει να αποφύγει αυτές τις κακοτοπιές και να στήσει ένα τίμιο, καλογυρισμένο και καλογραμμένο δράμα. 6. Divine Love Το Divine Love ήταν μια ταινία με την οποία βγάλαμε γούστα, για να το θέσουμε έτσι ευπρεπώς. Έτσι κι αλλιώς, πόσο συχνά πετυχαίνει κανείς ένα λατινοαμερικάνικο, φουτουριστικό, υπερθρησκευτικό, παρτουζιάρικο οικογενειακό δράμα; Καθόλου συχνά, φίλες και φίλοι, καθόλου συχνά. Ο Gabriel Mascaro (που πριν από τρία χρόνια γύρισε το φαντασμαγορικό Neon Bull) έκανε παγκόσμια πρεμιέρα φέτος στο Sundance με μια ταινία που καταφέρνει να πείσει φουλ οπτικά, ηχητικά, αφηγηματικά, συναισθηματικά. Μπράβο του. https://www.youtube.com/watch?v=3KtpqwhN5O0 5. Acid Τα είπαμε κι αναλυτικότερα για το Acid, αλλά ας τα επαναλάβουμε εδώ άλλη μία εν τάχει. Ναι, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του 26χρονου Aleksandr Gorchilin (με τον οποίο είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε στο Βερολίνο) έχει προβλήματα κι ελλείψεις, αλλά αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακό. Για την ακρίβεια, μέχρι τώρα δεν είχαμε δει στη μεγάλη οθόνη πιο πειστική κι αυθεντική αναπαράσταση της no-future, τελειωμένης, αυτοκαταστροφικής ρωσικής νεολαίας που καίγεται με ντραγκς και ακρότητες και αλητείες. Γενικά, μπράβο στα παιδιά. https://www.youtube.com/watch?v=7Mag_-rjTbo 4. Mid90s Πραγματικά, γιατί δεν έχουμε δει ακόμα το Mid90s στις ελληνικές αίθουσες; Δηλαδή, ΟΚ, έχει τα πάντα. Είναι γυρισμένο από τον λατρεία Jonah Hill, είναι παραγωγή της αγαπημένης προαναφερθείσας A24, έχει ουσιαστική κι όχι επιφανειακή αναβίωση των 90s, βρίσκεται στην καρδιά της ανάκαμψης των coming-of-age ιστοριών, έχει soundtrack από τον Trent Reznor των Nine Inch Nails, μοιάζει με μια γλυκούλικη και καλοπροαίρετη εκδοχή των ταινιών του Harmony Korine από το ’90. Τα έχει όλα. Φέρτε το. Αυτά. 3. Monos Λοιπόν, αυτό που συμβαίνει οπτικά και ηχητικά στο πρώτο μισό του Monos είναι από εκείνα τα πράγματα που συμβαίνουν σπάνια πλέον στη μεγάλη οθόνη. Για την ακρίβεια, όποτε συμβαίνουν, καλό είναι να τα κυνηγάς, να τα δεις, να τα απολαύσεις στο μάξιμουμ. Το Monos του Alejandro Landes είναι ένα πράγμα παράξενο, σαν να ήρθαν και να ενώθηκαν το Apocalypse Now και το Lord of the Flies, αλλά με έναν πυρήνα θρασέος νεανικού μηδενισμού. Σημειωτέον πως η μουσική είναι της Mica Levi, που μερικά χρόνια νωρίτερα μας διέλυσε με το soundtrack του Under the Skin, και το μοντάζ είναι του Γιώργου Μαυροψαρίδη, σταθερού μοντέρ όλων των ταινιών του Γιώργου Λάνθιμου. https://www.youtube.com/watch?v=nGe8v7-yilw 2. The Souvenir Μπορεί η Joanna Hogg να έκανε το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της το 2007 με το Unrelated, αλλά ήδη από τα 80s ήταν φουλ χωμένη στο βρετανικό κινηματογραφικό underground και στα 90s δούλεψε πολύ στην κυριλέ βρετανική τηλεόραση. Τώρα, λοιπόν, εν έτει 2019, η Hogg μας δίνει μια από τις ταινίες που δικαίως θα συζητηθούν τα μάλα μέσα στο υπόλοιπο της χρονιάς. Με παραγωγό τον Martin Scorsese, πρωταγωνίστρια την Honor Swinton Byrne (κόρη της πάντα τρομερής Tilda Swinton που επίσης παίζει στην ταινία), soundtrack για σεμινάριο ποιοτικής 80ίλας κι ένα σενάριο σκληρού κοινωνικού ρεαλισμού και συναισθηματικού πόνου, το The Souvenir δικαίωσε στο φουλ όλο το hype που είχε από το φετινό Sundance. 1. We Are Little Zombies Τα είπαμε, δεν τα είπαμε; Τα είπαμε. Αυτό το πράγμα που έκανε ο Makoto Nagahisa στο We Are Little Zombies είναι επιεικώς απερίγραπτο. Για την ακρίβεια, είναι ένα τριπ (καλό και κακό ταυτόχρονα) που μοιάζει με ένα videogame μιούζικαλ βουτηγμένο στο LSD και ραντισμένο με Franz Kafka, ενώ καταφέρνει παράλληλα να διαχειρίζεται μια ιδιαίτερα εύθραυστη ιστορία πένθους, τραύματος και συναισθηματικής έκφρασης. Γενικά, αυτά δε συμβαίνουν καθόλου συχνά – οπότε, αν τυχόν βρεθεί στο δρόμο σας, μην τυχόν και χάσετε την ευκαιρία να το δείτε.
