Πρόεδρος του Κινήματος Κινούμενων Ανθρώπων, δεινός ρήτωρ, πολιτικός χωρίς ίχνος πολιτικής, μετενσάρκωση του Λεφεβρ, ένας ΠΑΟΚτζής πέρα απ’ τον ΠΑΟΚ – ο άνθρωπος που γέννησε το όραμα να ενωθεί ο ΠΑΟΚ με τον ΑΡΗ σε έναν παντοδύναμο σύλλογο με το όνομα ΠΑΡΗΣ, ο άνθρωπος που φόβισε όσο κανείς το μαλακό υπογάστριο του κράτους των αθηνών. Αυτός ήταν ο Βασίλης Ζαφειρόπουλος, κι όσο πιο λίγα κι αν βρίσκει κάποιος στις σκοτεινές γωνιές του διαδικτύου όπου το Luben συνηθίζει να ψάχνει, τόσο πιο πολλά φαντάζεται παρακολουθώντας τον να κινείται, να μιλά, να μαγεύει. Ψάξτε εσείς, δε λέμε τίποτα. Βασίλης Ζαφειρόπουλος, ένας μποέμ τύπος από Θεσσαλονίκη, χαβαλές που κατέβηκε στις διαδοχικές βουλευτικές εκλογές του 90 (νομιζω ότι είχαμε τρεις στη σειρά). ΠΑΟΚτσής, χαβαλές, πλακατζής από καλη οικογένεια, πολυταξιδεμένος αλλά γενικά νούμερο και στο βάθος βάθος «έχανε» λίγο. Μερικοί ματσό φίλοι του τσοντάρανε και έκανε προεκλογικές συγκεντρώσεις που πλησίαζε σε αριθμό τα δυο μεγάλων κομμάτων. Ο τύπος τότε τουλάχιστον ήταν τρομερός. Η πλήρης διακωμώδηση του εκλογικού – αντιπροσωπευτικού συστήματος. Ρωμαϊκες φιέστες, τον συνοδεύανε γκόμενες ημίγυμνες , ντυμένος σαν αυτοκράτορας πετούσε στο λαό του κότες, ψωμιά και φώναζε «λαέ πεινάς, φάε, φαε λαέ μου» από κάτω πολύς ο κόσμος σκληροπυρηνικός που τον αβαντάριζε. Έκανε δυο πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις η πρώτη στην Πλατεία Αριστοτέλους και ήταν ο πρώτος, χρόνια πριν από τον sakis που κατέβηκε με σχοινιά από ένα πανύψηλο γερανό. Η δεύτερη και η μεγαλύτερη ήταν στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Είχε 25.000 κόσμο και όταν τους είδε έπαθε την πλάκα του και άρχισε να το ψιλοπιστεύει ότι και μπορεί και να βγει και βουλευτής… Αντίπαλος ο ΜΑΛΑΓΑΝΗΣ, ένας σαλεμένος βιοτέχνης με μούσια και κακομούτσουνη φάτσα που έφαγε όλη του την περιουσία στις εκλογές. Είχε γεμίσει όλη την πόλη με αφίσσες με τη φάτσα του. Στην εποχή εκείνη ο ΠΑΟΚ είχε την μεγάλη ομάδα στο μπάσκετ, ο ΒΑΖΑ κατέβαινε στο ημίχρονο και σούταρε τρίποντα και ο κόσμος από πάνω έσπαγε πλάκα… Προεκλογικές συγκεντρώσεις σκηνοθετημένες απο τον Φελίνι, αδιάλειπτη παρουσία στο Παλαί, στο λυκόφως του 1990, εκπομπές στο ράδιο, που από ένα σημείο και μετά αδυνατούσες να τον παρακολουθήσεις γιατί ο μεγάλος ΒαΖα ΔΕΝ ήταν ο τρελλός του χωριού, (όπως εύκολα χαρακτηρίζουμε κάποιον που αδυνατούμε να συλλάβουμε το νόημα του λόγου του και έτσι για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε το βράδυ, τον ονομάζουμε «τρελλό» και καθαρίζουμε..) αλλά ήταν ένας άνθρωπος με ανήσυχο πνεύμα, από καλή οικογένεια, που είχε την ευθύτητα να παραδεχτεί πως Τραλαλα, λαλα, δεν είμαστε καλά στα μυαλά μας.. Οι ομιλίες του σε μια εποχή που δεν υπήρχε ούτε κινητό, ούτε Facebook, γίνονταν γνωστές από στόμα σε στόμα και ο κόσμος ερχόταν ακόμη και έξω από την Θεσσαλονίκη να τον δεί και να τον ακούσει! Ο λαός του τον λάτρευε, έσπαγε πλάκα μαζί του, ή έστω έτσι νόμιζε (αφού πιστεύω ακράδαντα πως πιθανότερο είναι να έσπαγε ο ίδιος ο ΒαΖα πλάκα, μαζί τους….) και σχεδόν κάθε του ομιλία έκλεινε με τον Εθνικό Ύμνο. Ο οποίος δεν είναι ίδιος για όλους…. Για τον ΒαΖα, ΕθνικόςΎμνος ήταν ένα απλό παραδοσιακό «Γαμιέται ο Θρύλος κι ο Πειραιάς» , ενίοτε κι ένα απλό «Αμπαλέα».
