Τα τελευταία χρόνια η Μπαρτσελόνα βιώνει μια δύσκολη και μεταβατική περίοδο κατά την οποία προσπαθεί να κλείσει πληγές και να επανέλθει σε υψηλά στάνταρ. Ο σύλλογος πέρασε κάποια χρόνια κατά τα οποία θύμιζε τσίρκο στο οποίο όποιος ήθελε έκανε ό,τι ήθελε. Μετά από μια σειρά τραγικών επιλογών στη θέση του προπονητή, ο λέτζεντ Τσάβι ήρθε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Το γεγονός ότι στο Καμπ Νου προσκυνάνε κάθε φορά που ακούν το όνομά του βοήθησε στο να απομακρυνθεί κάπως η τοξικότητα και για πρώτη φορά μετά από καιρό, η ομάδα να λειτουργεί με ηρεμία. Ο Τσάβι σίγα σιγά έκανε δουλίτσα. Η διοίκηση φέσωσε όποιον μιλάει ισπανικά και τον στήριξε στις μεταγραφές και η Μπαρτσελόνα έγινε ξανά μια ομάδα που διεκδικεί τίτλους. Ο πρώτος από αυτούς ήρθε στον χθεσινό τελικό του Σούπερ Καπ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται και για το πλέον βαρύτιμο τρόπαιο στον πλανήτη, αλλά όταν μιλάμε για Κλάσικο ανάμεσα σε αυτές τις δύο ομάδες, τότε ακόμα και τα τσιμεντένια μονά με κουτάκι αναψυκτικού αντί για μπάλα έχουν σημασία. Η Ρεάλ έχει ανακτήσει τα τελευταία χρόνια τον τίτλο της καλύτερης ομάδας στην Ισπανία και παρά την περσινή τεσσάρα που τσίμπησε στο Μπερναμπέου, μπορεί να πει κανείς ότι είχε στη φάπα την αιώνια αντίπαλο. Μέχρι χθες. Στον χθεσινό τελικό είδαμε μια Μπαρτσελόνα που έκανε ό,τι ήθελε μέσα στο γήπεδο και το τελικό 3-1 μάλλον την αδικεί. Ο Λέβα φυσικά και σκόραρε, όμως θα μας επιτρέψετε να ξεχωρίσουμε τους Γκάβι και Πέδρι. Αυτό το δίδυμο αμούστακων παιδιών που για να είναι τόσο καλοί σε αυτή την ηλικία πρέπει να μην έχουν κάνει τίποτα άλλο στη ζωή τους εκτός από το να παίζουν ποδόσφαιρο. Χθες ήταν φωτιά και λαύρα, θύμισαν κάτι από Τσάβι-Ινιέστα και πανηγύρισαν τον πρώτο και λογικά όχι τον τελευταίο τους τίτλο μαζί.
