Στις 10 Ιουνίου του 1991, το βράδυ που προβλήθηκε το 29o και τελευταίο επεισόδιο του Twin Peaks από το τηλεοπτικό δίκτυο ABC μπροστά σε 10,4 εκατ. ζευγάρια μάτια, η Laura Palmer έδωσε στον Dale Cooper την εξής υπόσχεση: Θα σε δω ξανά σε 25 χρόνια. Το αν θα τηρούταν αυτή η υπόσχεση περιείχε τόση αλήθεια όση και ο πλανήτης του Twin Peaks συνολικά. Τι μπορείς να πιστέψεις πραγματικά σε έναν, και όχι μόνο, κόσμο όπου κάθε βήμα, κάθε λέξη και κάθε χειρονομία επιστρατεύουν το αρνητικό τους αντίγραφο; Κι όμως, συμβαίνει ξανά. Μπορεί τα χρόνια να είναι 26 κι όχι 25, αλλά σήμερα το Twin Peaks προβάλεται και πάλι. Ήδη από το καλοκαίρι του 2012, οι δημιουργοί της σειράς David Lynch και Mark Frost ξεκίνησαν να συζητούν για την επιστροφή τους στον κόσμο του Twin Peaks. Το φθινόπωρο του 2014 η συμφωνία έκλεισε, και τον επόμενο Ιανουάριο ο Lynch παρέδωσε στο Showtime ένα έγγραφο 400 σελίδων με το περιεχόμενο των 18 επεισοδίων του νέου κύκλου της σειράς, τον οποίο επρόκειτο να σκηνοθετήσει εξ ολοκλήρου ο ίδιος. Μαζί με τον Lynch και τον Frost επιστρέφει επίσης ο εμβληματικός συνθέτης Angelo Badalamenti, μαζί με τους ηθοποιούς Kyle MacLachlan (Agent Cooper), Madchen Amick (Shelly Johnson), Sherilyn Fenn (Audrey Horne), Ray Wise (Leland Palmer) και Sheryl Lee (Laura Palmer), αλλά και μια σειρά από νέα πρόσωπα. Όταν ο Lynch πρόσφατα ρωτήθηκε πόσο δύσκολο ήταν να προσελκύσει ξανά σχεδόν 40 μέλη του αρχικού καστ, η απάντησή του ήταν η εξής: “ήταν εύκολο και απλό και όμορφο”. Μα είναι αυτές λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την δεύτερη κατάβαση στον κόσμο του Twin Peaks; Καθόλου περίεργο. Λίγες βδομάδες νωρίτερα, μιλώντας σε συνέντευξή τύπου για την επιστροφή της σειράς στην τηλεόραση, δήλωσε πως είναι πάντα γεμάτος αμφιβολίες. Τέτοιου είδους αμφισημίες βρίσκονται στην καρδιά του Twin Peaks, ενός μυθικού τόπου όπου μέλλον και παρελθόν συγχωνέυονται και κυριαρχούνται από ένα περίπλοκο σύστημα απόκρυφων συμβόλων. Η μόνιμη και διαρκής αλληλοεπικάλυψη του καλού και του κακού, του ορατού και του αόρατου, του προφανούς και του περίπλοκου, είναι τα ξόρκια που κουβαλάει ο Lynch σαν μάγος-οδηγός που κατοικεί ανάμεσα σε δύο κόσμους και καλεί την φωτιά να βαδίσει μαζί του, ώστε να φωτίσει τον παγωμένο και ομιχλώδη γεωγραφικό χώρο της ανθρώπινης ψυχής. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις αυτήν την εξερεύνηση από το να φτιάξεις μια σατιρική σαπουνόπερα μυστηρίου, όπως ήταν το Twin Peaks; Απ’ ό,τι φαίνεται, δύσκολα. Αναζητώντας την λανθάνουσα ένταση που κατοικεί μέσα στα χιλιοπαιγμένα κλισέ της σαπουνόπερας, ο Lynch κατάφερε να απελευθερώσει την κρυμμένη δυναμική της κιτς αισθητικής ενός προχειροφτιαγμένου κολάζ που περιέχει τα μελοδράματα της χρυσής εποχής του Hollywood, το μυστήριο του Hitchcock, την ατμόσφαιρα των κλασικών film noir, την βιντάζ αίσθηση της 50s αμερικάνικης επαρχίας και τις αφελείς τηλεοπτικές σαπουνόπερες του δικτύου στο οποίο προβαλλόταν η σειρά. Στο Twin Peaks, το φτηνό και το ανέμελο κρύβει έναν διαρκή μεταφυσικό τρόμο. Οι χαρακτήρες του περιβάλλονται από μία αίσθηση δυσοίωνης και απειλητικής κοινοτοπίας, σαν πλαστική ορχήστρα που την διευθύνουν αντιμαχόμενες κοσμικές δυνάμεις. Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για το αμερικάνικο τηλεοπτικό πεδίο των αρχών της δεκαετίας του ’90. Το ερώτημα “ποιος σκότωσε την Laura Palmer” έκρυβε πίσω του κι ένα δεύτερο ερώτημα που αφορούσε το ίδιο το τηλεοπτικό μέσο: “γίνονται αυτά τα πράγματα στην τηλεόραση;”. Η επιρροή του Twin Peaks στην χρυσή εποχή των τηλεοπτικών σειρών που βρίσκεται εν εξελίξει εδώ και πάνω από μια δεκαετία είναι αδιαμφισβήτητη. Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν βιαστικό να βάλουμε τη σειρά στην ίδια λίστα με τα Sopranos, Breaking Bad, True Detective ή Westworld. Το Twin Peaks δεν ήταν η πρώτη “σοβαρή” σειρά στην αμερικάνικη τηλεόραση. Ήταν όμως η πρώτη “σοβαρή” σειρά που πήρε την γενναία απόφαση να μην πάρει και τόσο σοβαρά τον εαυτό της. Η σειρά των Lynch και Frost έκλεισε το 1991 δημιουργώντας περισσότερο ερωτήματα απ’ ό,τι απαντούσε. Το αίτημα εκ μέρους του τηλεοπτικού δικτύου και του κοινού για ένα κλείσιμο που να εξηγεί τι συμβαίνει, οδήγησε τους δημιουργούς στο να διαλευκάνουν το μυστήριο του φόνου στο 7ο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν, το υπόλοιπο της οποίας είχε ιδιαίτερα χαμηλή ακροαματικότητα, ενώ η prequel/sequel ταινία Fire Walk With Me δεν βρήκε απήχηση ούτε στο κοινό ούτε στους κριτικούς. Η άρνηση του Lynch να δώσει ένα τέλος με συνεκτικό, λογικό και συμμαζεμένο τρόπο είχε προφητευθεί ήδη στις συνεντεύξεις του όσο παιζόταν το Twin Peaks και συνόψιζε τέλεια γιατί ήταν ο καταλληλότερος άνθρωπος για να γυρίσει μια τηλεοπτική σειρά που δεν θα επαναληφθεί ποτέ: “Αν δώσεις σε μια σειρά την αίσθηση του κλεισίματος, τους τέλους, τότε δίνεις στο κοινό μια δικαιολογία ώστε να ξεχάσει ότι έχει δει όλο αυτό το πράγμα”. Μετά την σημερινή πρεμιέρα του νέου κύκλου Twin Peaks, όσο θέλουμε να απαντηθούν παλιά ερωτήματα, άλλο τόσο θέλουμε να δημιουργηθούν καινούρια, κυκλωμένα από φωτιά και τυλιγμένα με πλαστικό.
