Πραγματικά, ας βάλουμε κάτω τα στοιχεία κι ας δούμε το είδος των προσδοκιών που είχε να αντιμετωπίσει το The Snowman. Για αρχή, έχουμε έναν σύγχρονο λαϊκό συγγραφέα μαζικής κατανάλωσης με τη μορφή του Jo Nesbo κι έναν απ’ τους διασημότερους μυθιστορηματικούς ντετέκτιβ της εποχής στο πρόσωπο του Χάρι Χόλε, με το σκανδιναβικό νουάρ να αποτελεί παγκόσμιο best-selling φαινόμενο κατά την τελευταία δεκαετία. Στο σκηνοθετικό τιμόνι έχουμε τον Tomas Alfredson, ο οποίος μας είχε προσφέρει ένα απ’ τα καλύτερα βαμπιρικά θρίλερ (Let the Right One In) και την καλύτερη κατασκοπική ταινία (Tinker Tailor Soldier Spy) απ’ το 2000 κι έπειτα. Το σενάριο υπογράφεται από τους Hossein Amini και Peter Straughan, οι οποίοι είχαν αναλάβει τα πολύ αξιόλογα σενάρια των Wings of the Dove/Drive και Tinker Tailor Soldier Spy/Frank αντίστοιχα. Στο μοντάζ βρίσκονται η θρυλική και μόνιμη συνεργάτιδα του Σκορσέζε Thelma Schoonmaker και η Claire Simpson, ενώ στην διεύθυνση φωτογραφίας ο Dion Beebe, όλοι εκ των οποίων βραβευμένοι με Όσκαρ για τις δουλειές τους. Όσο για το καστ της ταινίας, έχουμε τα -πάντα ελκυστικά- ονόματα των Michael Fassbender, Charlotte Gainsbourg, Val Kilmer, J. K. Simmons και Chloë Sevigny. Εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι κάτι πρέπει να πήγε αρκετά στραβά ώστε το The Snowman να καταλήξει ένα ρηχό και προβλέψιμο αστυνομικό thriller, με υπερβολική φροντίδα για το στυλιζάρισμα της ατμόσφαιρας και ελάχιστη για το περιεχόμενο της ταινίας, με αχρείαστα συγκεχυμένο σενάριο, συχνά αλλοπρόσαλλο και αντιφατικό μοντάζ, αρκετά δυσκοίλιο ρυθμό και ανεξήγητα μονότονες ερμηνείες σχεδόν από το σύνολο του καστ. Όσο κι αν ο Alfredson πασχίζει να γοητεύσει με την διακριτικότητα και την φινέτσα της σκηνοθετικής του προσέγγισης, η οποία μας χαρίζει μερικά υπέροχα πλάνα στο πρώτο μισό της ταινίας, συνολικά το The Snowman αποπνέει μια συνεχή αίσθηση αβεβαιότητας και αδιαφορίας – κάτι μάλλον εγκληματικό για ένα detective thriller που μοιραία ποντάρει στο να δεσμεύσει τους θεατές στον κόσμο του μυστηρίου του. Ναι, δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε αποτυχημένη την πρώτη μεταφορά του Χάρι Χόλε στη μεγάλη οθόνη. Όταν μια τέτοια ταινία καταλήγει τόσο άνιση από πλευράς ρυθμού και πλοκής, τότε καταρρέει όλο το έδαφος που μπορεί να υποστηρίξει μια αξιοπρεπή detective ιστορία. Ενώ στην πρώτη ώρα του The Snowman ο Alfredson καταφέρνει λίγο-πολύ να ισορροπήσει ανάμεσα στην απόδοση της παγωμένης κι απειλητικής ατμόσφαιρα του σκανδιναβικού τοπίου και την εδραίωση του Χάρι Χόλε ως κλασικού ανορθόδοξου αστυνομικού ντετέκτιβ που παλεύει μεταξύ ενός μόνιμου χανγκόβερ, μιας διαλυμένης προσωπικής ζωής κι ενός εγκληματικού μυστηρίου, το δεύτερο μισό της ταινίας αισθάνεται τον πάγο κάτω απ’ τα πόδια του να διαλύεται. Το The Snowman αρχίζει να γίνεται όλο και πιο βιαστικό και διεκπεραιωτικό, με το ελάχιστα ικανοποιητικό δέσιμο της πλοκής να απογοητεύει, τα σοβαρά ζητήματα γύρω από τους φόνους (βία κατά γυναικών, trafficking, πολιτική διαφθορά) να τυγχάνουν πλήρως επιφανειακής διαπραγμάτευσης, όλο και περισσότερους χαρακτήρες να καταλήγουν stock προϊόντα από τηλεοπτικές αστυνομικές σειρές και την υπερβολικά κοινότοπη μουσική επένδυση να γίνεται μπουχτιστική και χειραγωγική. Η κινηματογραφική φιγούρα του ντετέκτιβ βρίσκεται στην καρδιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας εδώ κι έναν αιώνα – κι έχει γνωρίσει πλήθος παραλλαγών και προσεγγίσεων, παράγοντας στο μεταξύ αμέτρητα αριστουργήματα που επαναδιαπραγματεύτηκαν και επανακαθόρισαν το genre. Ακόμα και στα χαμηλότερα κλιμάκια του είδους όμως, συχνά είμαστε ικανοποιημένοι με crime thrillers που, χωρίς να αποτελούν καινοτόμες ή ρηξικέλευθες προσεγγίσεις, μας γοητεύουν με την απλότητα και την ακρίβειά τους. Αν το The Snowman επιθυμούσε να συνδεθεί με τις υπόλοιπες πρόσφατες απόπειρες στο σκανδιναβικό νουάρ σε κινηματογράφο και τηλεόραση (όπως οι δύο εκδοχές του The Girl with the Dragon Tattoo και οι τηλεοπτικές σειρές The Killing ή The Bridge) ή με άλλες σύγχρονες παραγωγές που ακολουθούν την παράδοση των αστυνομικών thrillers προσπαθώντας να επεξεργαστούν σ’ έναν βαθμό βαθύτερα κοινωνικά ζητήματα (όπως τα βοστωνέζικα θρίλερ του Μπεν Άφλεκ, το Prisoners του Βιλνέβ ή το τηλεοπτικό True Detective), τότε αποτυγχάνει και θυμίζει περισσότερο ένα μεγαλύτερης διάρκειας επεισόδιο απ’ την ξεπερασμένη τηλεοπτική φαρέτρα του Law & Order. Κι αν, απ’ την άλλη, ο Χάρι Χόλε φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα νέο κινηματογραφικό σημείο αναφοράς ως detective του οποίου τις έρευνες θα αξίζει να παρακολουθούμε από ‘δω και πέρα, τότε θα πρέπει να καταβάλει αρκετά πιο γενναίες προσπάθειες.
