Υπήρχε μια περίοδος, αγαπητοί φίλοι και φίλες, κατά τα 90s και τα πρώιμα 00s, που η αμερικάνικη τηλεόραση ήταν ένα τελείως διαφορετικό ζώο από αυτό που γνωρίζαμε σήμερα. Ή, μάλλον, ήταν μια περίοδος όπου προετοιμαζόταν αργά, επίμονα και υπομονετικά η χρυσή περίοδος της τηλεόρασης και του streaming που βλέπουμε σε πλήρη άνθιση εδώ και μια δεκαετία. [%contentAd%] Ήταν εκείνη η περίοδος, επίσης, που αρχίσαμε να γνωρίζουμε και τους πρώτους μας τηλεοπτικούς auteurs, δηλαδή τους δημιουργούς σειρών που κατάφεραν να αναπτύξουν ένα συγκεκριμένο και διακριτό ύφος, στυλ, γραφή, αφήγηση – μέσα σε ένα τόσο πολυπληθές και βαθιά συνεργατικό δημιουργικό περιβάλλον όπως είναι η τηλεόραση. Τέτοιοι δημιουργοί ήταν αυτό που λέμε εγγύηση. Για παράδειγμα, ο Tom Fontana είχε δημιουργήσει τα Homicide και Oz, o David Chase τα Almost Grown και Sopranos, o David Milch το NYPD Blue και το Deadwood, o Aaron Sorkin το Sports Night και το West Wing. Υπήρχαν κι άλλοι, φυσικά, αλλά ο καλύτερος απ’ όλους τους ήταν ο David Simon. Προσπερνώντας το παράξενο γεγονός πως οι μισοί από τους παραπάνω ονομάζονται David και πως συχνότατα το φυσικό σπίτι όλων αυτών ήταν το HBO, η αλήθεια είναι πως σας έχουμε ξαναγράψει αναλυτικά για την λατρεία μας για τον Simon, οπότε δεν θα σας ζαλίσουμε και πάρα πολύ – χώρια που, ΟΚ, δεν είναι ότι λέμε και κάτι πρωτότυπο. Ο Simon ξεκίνησε γράφοντας για τα εξαίρετα Homicide: Life on the Street και The Corner, αμφότερα εκ των οποίων βασίστηκαν σε βιβλία που συνέγραψε, και το 2002 έκανε το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός με το The Wire, δηλαδή την αγαπημένη μας τηλεοπτική σειρά κατά τις μισές μέρες του χρόνου (τις άλλες μισές είναι το Sopranos, κι όταν έχει πανσέληνο είναι το Twin Peaks). Μετά η πορεία του στην αμερικάνικη tv πέρασε μέσα από τα υπέροχα Generation Kill, Treme και Show Me a Hero, για να καταλήξει τελικά πέρσι στη νέα του τηλεοπτική σειρά, The Deuce, με τον κλασικό ταυτόχρονα υπερφιλόδοξο και low-profile τρόπο που το έχει κάνει κάθε άλλη φορά. Την πρώτη σεζόν του The Deuce την λατρέψαμε (κι ήταν η δεύτερη αγαπημένη μας σειρά για το 2017), και φυσικά ο δεύτερος κύκλος του ήταν μια από τις πιο τηλεοπτικές επιστροφές που περιμέναμε περισσότερο μέσα στο 2018. Κι ενώ κυλούσε το καλοκαίρι χωρίς ακόμα να έχουμε καμία πληροφορία για την επιστροφή της σειράς, τελικά το ΗΒΟ ανακοίνωσε πως το The Deuce επιστρέφει μέσα στον Σεπτέμβριο – κι ο δεύτερος κύκλος έκανε πρεμιέρα στις 9 του μήνα, χωρίς δυστυχώς να ακουστεί ιδιαίτερα και χωρίς να αποσπά ούτε καν μία υποψηφιότητα στα φετινά βραβεία Emmy. Αυτή η αδικία οφείλει να αποκατασταθεί, αγαπητοί αναγνώστες, οπότε σας ενθαρρύνουμε εμφατικά να ξεκινήσετε το The Deuce, εκθέτοντας τους τρεις βασικούς πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η ποιότητα της σειράς. Είναι μια σειρά του David Simon, με τα όλα της Αν έχει κάτι η τηλεοπτική πορεία του Simon που έχουμε βρει σε ελάχιστες ακόμα σειρές, αυτό είναι ο συνταρακτικός συνδυασμός, από την μία, της χειρουργικής επεξεργασίας των θεσμών της αμερικάνικης κοινωνίας και, από την άλλη, της αφήγησης ανθρώπινων ιστοριών με βάθος και ευαισθησία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο The Deuce. O Simon κι ο συνδημιουργός της σειράς (και σταθερός συνεργάτης του), George Pelecanos, μελετάνε την ανάπτυξη της πορνογραφικής βιομηχανίας στη Νέα Υόρκη στα 70s, και απλώνονται ως την δομική κυβερνητική διαφθορά, την βία των ναρκωτικών και της περιθωριοποίησης και την επέκταση των επιθετικών real-estate δραστηριοτήτων. Μαζί μ’ αυτά, παρακολουθούμε και τις ιστορίες των ανθρώπων σε διάφορες πλευρές αυτού του πλέγματος, αλλά όλες φτιαγμένες με πραγματική ανθρωπιά. Σπάνιος συνδυασμός. Το καστ είναι συγκινητικά εξαίσιο ΟΚ, το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Μάγκι Τζίλενχαλ και Τζέιμς Φράνκο (αμφότεροι επίσης σε ρόλο παραγωγού στη σειρά) είναι από μόνο του ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση, αλλά το πράγμα απογειώνεται από τους πάμπολλους ηθοποιούς που λατρέψαμε σε προηγούμενες σειρές του Simon. Κάπως έτσι, από το The Deuce παρελαύνουν βετεράνοι ηθοποιοί του The Wire (όπως ο Lawrence Gilliard Jr., ο Gbenga Akinnagbe, κι ο Chris Bauer), ηθοποιοί του Treme όπως ο Chris Coy και πρωταγωνίστριες του Show Me a Hero όπως οι Dominique Fishback και Natalie Paul – μαζί με εκλεκτούς hip hop guests όπως ο Method Man των Wu-Tang και ο Black Thought των The Roots. Η μουσική έχει όλη την φαντασμαγορία των νεοϋορκέζικων 70s Συνεχίζοντας την προσέγγιση του μουσικού πλούτου από το Treme, η σειρά επενδύει τα μάλα στο soundtrack της – μεταφέροντας μια αίσθηση 70s Νέας Υόρκης που είναι πολύχρωμη, φαντασμαγορική, δρομίσια, επικίνδυνη, ηδονική. Αυτό σημαίνει, φυσικά, ότι έχουμε πολύ soul, πολύ funk, πολύ rock ‘n’ roll. Από τον εξαιρετικό Curtis Mayfield των τίτλων αρχής μέχρι τους Al Green, Marva Whitney και James Brown, κι από εκεί ως τους Velvet Underground και την Dusty Springfield, η μουσική του The Deuce είναι από τα πιο μερακλίδικα πράματα που έχουν συμβεί τελευταία στην οθόνη. Και φέτος, με τη δεύτερη σεζόν να λαμβάνει χώρα στο 1977, οι τίτλοι αρχής παίρνουν τη μορφή του Elvis Costello και του This Year’s Girl. Η 2η σεζόν του The Deuce προβάλλεται σε Α τηλεοπτική προβολή στη Nova.
