Η μισή ιστορία της σύγχρονης μουσικής έχει να κάνει με τσάτρα-πάτρα επανασυνδέσεις, σημαιοστολισμένους δρόμους για τις νέες παρελάσεις γερασμένων μουσικών, ανεπίκαιρες επανεκδόσεις και ένα γενικότερο γάτζωμα στο παρελθόν, χωρίς κάποιο ενδιαφέρον για τα στοιχεία που το κατέστησαν ξεχωριστό. Δεν είναι απαραίτητο η δισκογραφική δουλειά που συνοδεύει τη μεγάλη επάνοδο να είναι κακή. Το πλέον σύνηθες είναι απλά να ξεχνιέται ότι αυτό που υπήρξε δημοφιλές πριν 30 χρόνια, σήμερα δεν έχει την αναφορά του, το κοινό του, την κατάλληλη στιγμή να εκφράσει οτιδήποτε συμβαίνει στο εδώ και στο τώρα. Οι Black Flag είναι απ’ τους πατέρες του πανκ, μία απ’ τις μπάντες που καθιέρωσε τόσο το είδος μουσικής, όσο και τον πολιτισμό που το συνοδεύει, την κουλτούρα της συλλογικής δημιουργίας και του DIY. Υπήρξαν μια αυτο-οργανωμένη μπάντα, χωρίς να υπονομεύουν το «οργανωμένη» για χάρη του «αυτό-». Η πρωτοτυπία και ο πειραματισμός στη μουσική τους προέκυπτε ευθέως από τον τρόπο που οργάνωναν τη δουλειά τους, τακτικά και σχολαστικά, με μεγάλο περιθώριο στην ευφυία των μελών να εκφραστεί στη μουσική. Φέτος, μετά από 28 χρόνια, ο Greg Ginn χάρισε στο κοινό μια νέα κυκλοφορία του θρυλικού σχήματος, για άγνωστο λόγο. Πριν καν την ακούσουμε όμως, τείνουμε να πιστεύουμε ότι είναι ένα δώρο που δεν το θέλουμε ιδιαίτερα. Επειδή: 1. Το εξώφυλλο είναι σκατά Ναι, μην κρίνεις έναν δίσκο απ’ το εξώφυλλό του, αλλά τι μπορεί να φανταστεί κανείς για μια μπάντα όταν στην εποχή που το design έχει κυριεύσει τον κόσμο, δέχεται αυτή τη μόστρα για τη μουσική του; Θα μπορούσαμε να δεχθούμε χωρίς αναστολές μια αισθητική που θα ήταν άτεχνη, παραπέμποντας στην γοητευτική κι αγαπημένη DIY τσαπατσουλιά που συνοδεύει το πανκ. Εδώ όμως έχουμε το εξώφυλλο που θα επέλεγε μια tribute μπάντα στους Sum 41 ή τη στάμπα του t-shirt που θα σου αγόραζε πριν 20 χρόνια η γιαγιά σου απ’ τη λαϊκή. Αν πάλι, όπως ειπώθηκε στα ίντερνετς, το εξώφυλλο αποτελεί ένα αστείο της μπάντας, ακόμα χειρότερα, γιατί καλό πανκ χωρίς χιούμορ δεν έγινε ποτέ και η αποτυχημένη επιτήδευση ενός τέτοιου αστείου, μόνο αρνητικά μπορεί να προδιαθέσει όσον αφορά τη φρεσκάδα της μπάντας. 2. Το εξώφυλλο δεν είναι Raymond Pettibon Ο Raymond Pettibon ήταν πιο σημαντικός κι απ’ την ίδια την μπάντα για την απήχηση των Black Flag. Είναι ο δημιουργός του θρυλικού λογοτύπου με τις κάθετες γραμμές – ενός απ’ τα ωραιότερα και χαρακτηριστικότερα logo στην ιστορία της ποπ μουσικής – και ένας απ’ τους σημαντικότερους illustrators όλων των εποχών. Ο Pettibon – εμφανώς επηρεασμένος απ’ τους καταστασιακούς, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται – οικειοποιήθηκε την τεχνοτροπία των κόμικς και της γελοιογραφίας, στολίζοντάς την με πολιτικά, σατιρικά, βίαια ή ειρωνικά μοτίβα. Οι αφίσες και τα flyers για τις συναυλίες τους ήταν όλα κομψοτεχνήματα συνυφασμένα με την αισθητική της μπάντας, ενώ εξώφυλλα όπως αυτό του “My War” ή του “Slip It In” έχουν καρφωθεί στο μυαλό των ακροατών. Στον αντίποδα αυτού, ο τωρινός τραγουδιστής της μπάντας, Ron Reyes, σχεδίασε αυτό το εξώφυλλο. Και ερωτούμε: τι σκατά είναι αυτό; 3. Δεν κάνεις Black Flag χωρίς Henry Rollins Έγινε μαϊντανός της σόου μπιζ, παρότι παρέμεινε συμπαθής. Ωστόσο, ο Rollins είναι ο άνθρωπος στον οποίον οφείλεται η άνθηση της μπάντας μετά από 6 χρόνια σταδιοδρομίας. Περφόρμερ απ’ τους λίγους και ιδιαίτερα ευφυής στιχουργός, ο Rollins έχει αφήσει το σημάδι του στην πανκ ιστορία. Χωρίς τον Rollins δεν θα είχαμε ακούσει ποτέ το τρίτο άλμπουμ της μπάντας “Family Man”, το πιο πειραματικό άλμπουμ των Black Flag με τη μία πλευρά του δίσκου να έχει τα spoken word πάνω στα οποία βάσισε την υπόλοιπη καριέρα του και στην άλλη την μπάντα να ξεσαλώνει στα instrumentals. Για το φετινό άλμπουμ, τα φωνητικά ανέλαβε ο πρώτος τραγουδιστής των Black Flag, Ron Reyes, που εκτός απ’ το ότι αντιπροσωπεύει την περίοδο στην οποία η μπάντα ακόμα ψαχνόταν, είναι υπεύθυνος και γι’ αυτό το εξώφυλλο. 4. O Ron Reyes υπερασπίζεται την επιλογή του για το εξώφυλλο Μετά από το αναμενόμενο κράξιμο που έλαβε, ο Ron Reyes βγήκε στο Facebook για να υπερασπιστεί την επιλογή του: «Θα ομολογήσω πως εγώ ήμουν ο σχεδιαστής του. Κατέθεσα διάφορες προτάσεις, που όλες μου άρεσαν περισσότερο, αλλά αυτή ήταν που έμεινε. Στόχευα να κάνω κάτι ψιλο-αστείο και όχι σοβαρό, όπως ήταν τα πρώτα γραφιστικά των Descendents. Περίμενα ότι κάποιοι θα το μισούσαν. Τελικά είχα δίκιο. Αυτό με καθιστά προφήτη; Lol. Ηρεμήστε παιδιά, it’s only rock n roll» Επειδή δεν εμπιστευόμαστε το γούστο ενός ανθρώπου που θα κατέθετε ως πρόταση αυτό το εξώφυλλο, μπορούμε απλά να φανταστούμε τι ήταν οι άλλες προτάσεις. 5. Punk is Dead (ή τουλάχιστον το πανκ των Black Flag) Μην παρεξηγηθούμε, το πανκ μια χαρά ζει και βασιλεύει. Αλλά ένα πανκ που απασχολεί τα lifestyle media, που μεταδίδεται μέσα από συμφωνίες με το spotify και το rdio και που έρχεται μετά από μηνύσεις ενός μέλους της μπάντας απέναντι στα υπόλοιπα για πνευματική ιδιοκτησία απλά δεν είναι πανκ. Μπορεί να κοπανάει – το single “Wallow in Despair” που ακούσαμε ήταν ωραίο – αλλά έχει χάσει τις βασικότερες υπερ-δυνάμεις που είχε ποτέ το ιδίωμα: να παροτρύνει πιτσιρικάδες να σηκώσουν μια κιθάρα χωρίς να ξέρουν μουσική, να ενθαρρύνει τη δημιουργία έξω από το star system και να σατιρίζει ανελέητα τη μουσική βιομηχανία και την αγορά. Όταν ο Greg Ginn έτρεχε στα δικαστήρια τα υπόλοιπα μέλη, ουσιαστικά σκότωνε οτιδήποτε συμβολικό είχε η μπάντα. Και ένας δίσκος που προσπαθεί να μοιάζει «όπως παλιά», δεν το διορθώνει αυτό. Ειδικά μ’ αυτό το εξώφυλλο.
