Ο Σκωτσέζος σκηνοθέτης, γνωστός κυρίως από τα ιστορικά-πολιτικά Γη και Ελευθερία, Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι, επιστρέφει με μια ταινία που οι κινηματογραφικοί κριτικοί επέλεξαν να ταξινομήσουν στο genre «κωμωδία». Κι αν ο Λόουτς μας έχει επικοινωνήσει την ικανότητά του να χαράσσει κανάλια σύμπλευσης δραματικών και κωμικών στιγμών, ή καλύτερα χώρους επίπλευσης ανεπιτήδευτων, ξεκαρδιστικών δευτερολέπτων μεσα σε χείμαρρους μικρομεσοαστικής μιζέριας, τότε σίγουρα μια εξ’ ολοκλήρου κωμική ταινία είναι ένα πρώτο δείγμα γραφής για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή του The Angels’ Share δυσκολεύεται κανείς να εντοπίσει το που έγκειται το κωμικόν της υπόθεσης. Ο θεατής εισάγεται στην υπόθεση με κλειστοφοβικά, χεράτα, σαν τραβηγμένα από κλειδαρότρυπα πλάνα προσεκτικά γεμισμένα με γρέζι και γρήγορα προετοιμάζεται να παρακολουθήσει σκωτσέζικο ρεαλισμό με φόντο μια κωμόπολη της Σκωτίας και κεντρικό χαρακτήρα έναν εικοσάρη, άνεργο πατέρα που γλίτωσε παρα τρίχα τη φυλακή και μπλεγμένο σε μια βεντέτα που απειλεί να του κοστίσει τον νεογέννητο γιο του. Όλη η κινηματογραφική διάρθρωση της ταινίας τα πρώτα είκοσι λεπτά σπρώχνει το θεατή να φανταστεί πως θα παρακολουθήσει ό,τι είναι κοντινότερο στο εγχώριο πεδίο με το (εξαιρετικό) Σπιρτόκουτο, κι ενώ μια τέτοιου είδος προσπάθεια θα παρουσίαζε εγγυημένο ενδιαφέρον από τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, γρήγορα ο ίδιος απομακρύνεται από οποιαδήποτε τέτοια ατμόσφαιρα. Επιστρατεύοντας ένα εργαλείο στο οποίο έχει αριστεύσει στο παρελθόν, ο Λόουτς αλλάζει γρήγορα αλλά αρμονικά διάθεση, πραγματοποιώντας συνεχώς διασκελισμούς μεταξύ μιας παρέας εφηβικής μενταλιτέ, μιας οριακά αστυνομικής περιπέτειας, ενίοτε επιστρέφοντας ακόμα και στο αρχικό του στήσιμο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται πιο πολύ η κινηματογραφική μαεστρία πίσω από το The Angels’ Share: Δεν προσπαθεί να είναι όλα τα προηγούμενα χωρίς τελικά να καταφέρνει να γίνει κανένα, αντίθετα, ηθελημένα δεν εμβαθύνει σε καμία από τις ατμόσφαιρες με τις οποίες εφάπτεται παρά τις περιδιαβαίνει μέχρι το τέλος, χωρίς να διαταράσσει μια υποδειγματική αίσθηση ρυθμού και συνέχειας που τη διακρίνει στην ολότητά της. Ο Κεν Λόουτς, στα 75 του χρόνια, διαλέγει να μην επαναλάβει (πιθανότατα υπερεπιτυχημένα) τον εαυτό του και να δρέψει τους κόπους τον περασμένων, διαλέγει να πάρει ένα ρεπό και γυρίζει μια ταινία που οπωσδήποτε δεν θέλει να είναι κάτι παραπάνω από δύο ευχάριστες ώρες με πέντε γλυκύτατους μικροκακοποιούς στη λούμπεν ζωή της επαρχιακής Σκωτίας. Μοιραία λόγω θεματολογίας και μόνο, δεν θα μπορούσε ταυτόχρονα να μην προκύπτει και το πολιτικό σχόλιο πάνω στη ροή της ταινίας, αναφορικά με την ανεργία των νέων, το ποινικό σύστημα και την καταστολή, τη βία και την εγκληματικότητα. Η έλλειψη βάθους δεν ενοχλεί ούτε στιγμή, αφού η ταινία βρίσκεται ανά πάσα στιγμή εν γνώσει των ορίων της και λόγω αυτού δεν υποπίπτει ποτέ σε λαϊκίστικα σχόλια, φτηνά τρικ και επιτηδευμένους συναισθηματισμούς, αποφεύγοντας αριστοτεχνικά σφάλματα στα οποία θα μπορούσε εύκολα να έχει υποπέσει. Στο The Angels’ Share παρακολουθούμε μια από τις πιθανότατα τελευταίες ταινίες του Λόουτς, το ζεστό του βλέμα πάνω σε χαρακτήρες για τους οποίους δεν χάνουμε στιγμή ενδιαφέρον. Φανταζόμαστε το χαμόγελο ενός πολύ μεγάλου σκηνοθέτη που αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα για να ξαποστάσει, χαρίζοντάς μας στο διάστημα αυτό δύο πολύ ευχάριστες ώρες. Φυσικά, παραφράζοντας τον Κάφκα, δεν πρόκειται για μια ταινία-τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα που κρύβουμε μέσα μας. Ίσως να μην χρειάζεται κιόλας.
