Λοιπόν, ξεκινώντας, ας θυμηθούμε λίγο πώς ήταν το πεδίο του superhero κινηματογράφου το 2004 που έσκασε μύτη η πρώτη ταινία των Incredibles δια χειρός Brad Bird. Κι όμως, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται σήμερα δεδομένου ότι μιλάμε μόλις για μιάμιση δεκαετία πριν, το υπερηρωικό σινεμά δεν ήταν ακόμα μια εγγυημένη και ασφαλής επιλογή για κινηματογραφικά franchises που αποτελούν ταυτόχρονα μεγαμηχανές κερδών και απόλυτα σημεία αναφοράς της σύγχρονης pop κουλτούρας. Υπήρχαν, φυσικά, οι κλασικές Superman ταινίες των 70s και 80s και υπήρχαν τα δύο υπέροχα Batman φιλμ του Tim Burton το ’89 και το ’92. Καθώς, λοιπόν, τα επόμενα χρόνια υπάρχουν κάποιες superhero ταινίες που αποτελούν ευχάριστες εκπλήξεις στο χολιγουντιανό τοπίο (όπως το Darkman, το πρώτο Blade και το Unbreakable), ουσιαστικά η αρχή του σύγχρονου υπερηρωικό σινεμά με όρους αισθητικής, ύφους και επιχειρηματικής στρατηγικής έρχεται στα πρώτα χρόνια της χιλιετίας με το X-Men του Bryan Singer και το Spider-Man του Sam Raimi. [%contentAd%] Εκεί είναι που τα studios αρχίζουν να μυρίζονται ότι εδώ υπάρχει ένας τεράστιος pop θησαυρός με προοπτικές χτισίματος κινηματογραφικών αυτοκρατοριών. Έτσι, με έναν τρόπο, το 2004 είναι η χρονιά της μεγάλης superhero έκρηξης. Μέσα σε ένα κινηματογραφικό έτος, λοιπόν, είδαμε τις εξής ταινίες: Spider-Man 2, Blade: Trinity, The Punisher, Catwoman, Hellboy και, βέβαια, The Incredibles. Εφτά ταινίες, δηλαδή, από μεγάλα studio, με προοπτικές blockbuster και κάποιες εξ’ αυτών με ήδη λίγο-πολύ πετυχημένους δημιουργούς από πίσω τους (βλέπε Sam Raimi, Guillermo del Toro, David Goyer). Κι ο ίδιος ο Brad Bird, βέβαια, είχε ήδη δημιουργήσει το The Iron Giant, μια ταινία που πάτωσε στο box office αλλά κέρδισε ένα αρκετά αφοσιωμένο κοινό και αργότερα βρήκε το δρόμο για την mainstream αναγνώριση. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, που ακόμα ήταν διακυβευόταν το πώς θα μοιάζουν και προς τα πού θα πηγαίνουν οι superhero ταινίες, ο Bird και η Pixar φτιάχνουν το The Incredibles. Η συνταγή ήταν πολύ απλή και πετυχημένη. Παίρνουμε την κλασική αισθητική και το ύφος της Silver Age των αμερικάνικων κόμιξ (δηλαδή τα 60s), βάζουμε στο επίκεντρο μια υπερ-ηρωική οικογένεια με συμπαθητικούς χαρακτήρες και απλοϊκές πλην αποτελεσματικές αναπαραστάσεις του καλού και του κακού, ραντίζουμε με λίγο στυλ των κουλ κατασκοπικών ταινιών του ψυχρού πολέμου, φτιάχνουμε ένα υπέροχο animation και έτοιμο το πιάτο: μια υπέροχη, διασκεδαστική superhero ταινία που δεν βασίζεται σε γνωστούς προϋπάρχοντες τίτλους και μπορούν να την απολαύσουν εξίσου μικρά παιδιά και ενήλικες. Από τότε, φυσικά, έχει κυλήσει πάρα (μα πάρα) πολύ νερό στο υπερηρωικό αυλάκι. Ο superhero κινηματογράφος είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο και πολύπλοκο, κάτι που άλλοτε γίνεται αναζωογονητικό και άλλοτε βουλιάζει στην πιο αφόρητη κοινοτοπία. Μέσα στο περιβάλλον του σημερινού υπερηρωικού υπερπληθυσμού, λοιπόν, ο Bird επιστρέφει ξανά με το οφειλόμενο sequel των Incredibles, 14 χρόνια μετά την πρώτη ταινία, έχοντας στο μεταξύ φτιάξει άλλη μια πετυχημένη ταινία για την Pixar (το Ratatouille), ένα από τα πιο αξιοπρεπή κεφάλαια του Mission Impossible (το Ghost Protocol) και ένα επικό στραβοπάτημα με το Tomorrowland. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο Incredibles 2, το οποίο έφτασε αυτήν τη βδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στη νέα ταινία, λοιπόν, η ιστορία της οικογένειας Parr συνεχίζεται από εκεί ακριβώς που την αφήσαμε το 2004. Οι Mr. Incredible, Elastigirl, Violet και Dash (και το μωρό Jack-Jack φυσικά) πολεμούν οικογενειακά το έγκλημα. Μετά, όμως, από μια μάχη με έναν κακοποιό, η οποία αφήνει πίσω της ανυπολόγιστες ζημιές (και μερικούς νεκρούς ίσως; κανείς δε μας λέει με σιγουριά), η κυβέρνηση αποφασίζει να θέσει εκτός νόμου τους υπερήρωες, αναγκάζοντάς τους να ζήσουν σαν απλοί πολίτες αντί να βγαίνουν και να κάνουν κουμάντο μόνοι τους. Αλλά, αλίμονο, ο ιδιωτικός τομέας αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και, μέσω των αδερφών επιχειρηματιών Evelyn και Winston Deaver, αναλαμβάνει να αντιστρέψει το κλίμα σε κυβέρνηση και κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα των superheroes – χρησιμοποιώντας σαν σύμβολο, φυσικά, τους Incredibles. Κάπως έτσι, η μητέρα της οικογένειας επιλέγεται σαν νέο πρόσωπο των υπερηρώων ενώ ο πατέρας αναγκάζεται να μείνει στο σπίτι και να σηκώσει μόνος τα βάρη της οικογενειακής ζωής. ΟΚ, ας τα πιάσουμε με τη σειρά. Η ταινία είναι αρκετά απολαυστική για διάφορους λόγους. Πρώτον, είναι ωραία να ξαναβλέπεις αυτούς τους χαρακτήρες στη μεγάλη οθόνη γιατί, γαμώτο, μας είχαν λείψει. Δεύτερον, το animation είναι από τα πιο εντυπωσιακά που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, γεγονός απόλυτα εκτιμητέο σε μια τέτοιου είδους ταινία – δηλαδή ένα επίδοξο animated καλοκαιρινό blockbuster. Τρίτον, το χιούμορ είναι πετυχημένο – δηλαδή, ναι, χαχανίζαμε ουκ ολίγες φορές αγαπητοί φίλοι και φίλες. Εν ολίγοις, είναι μια ανάλαφρη και διασκεδαστική περιπέτεια. Αυτό. Αν βρίσκαμε ένα ελάττωμα όσον αφορά την πλοκή της ταινίας, είναι ότι αυτή είναι εξαιρετικά προβλέψιμη, σε βαθμό που περιλαμβάνει μια σεναριακή ανατροπή τόσο προκάτ που αποτελεί επίτευγμα ακόμα και για το επίπεδο της μέσης χολιγουντιανής ταινίας δράσης. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα του Incredibles 2 όμως. Δεν είναι εκεί, δηλαδή, που η ταινία του Brad Bird δείχνει τον κάπως απαρχαιωμένο πια χαρακτήρα της. Αν κάπου υπάρχει πρόβλημα, αυτό βρίσκεται στον κεντρικό θεματικό άξονα της ταινίας: την ηθική, νομική και πολιτική πλευρά του ζητήματος της ηπερ-ηρωικής αυτοδικίας. Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στον χρόνο, ξανά. Όταν το 2007 ο Bird βγάζει το Ratatouille στις αίθουσες, κάνει και τις πρώτες δηλώσεις για ένα πιθανό sequel των Incredibles, θέτοντας ως προϋπόθεση να αποτελεί ένα ουσιαστικό βήμα μπροστά σε σχέση με την πρώτη ταινία. Τα επόμενα χρόνια θα συνεχίσει να αναφέρεται στην πιθανότητα συνέχειας της ιστορίας των Incredibles, μέχρι που τελικά το 2014 επιβεβαιώνεται ότι θα υπάρξει sequel, το οποίο αρχίζει να δουλεύει ο ίδιος ο Bird έναν χρόνο αργότερα. [%contentAd2%] Μιλώντας για το sequel και την πρώτη ταινία όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ο Bird επισημαίνει ότι θα ήθελε να ξεφύγει από τα ζητήματα των σύγχρονων superhero franchises, τα στερεότυπα και τα μοτίβα και τις σταθερές τους. Αντίθετα, έβλεπε το Incredibles σαν μια οικογενειακή περιπέτεια, με το superhero κομμάτι να εισχωρεί μέσα σ’ αυτήν σχεδόν συμπτωματικά. Σεβαστή άποψη, φυσικά, και κατά μία έννοια ήταν πράγματι ένας από τους λόγους που ακόμα ξεχωρίζει το πρώτο Incredibles μέσα στο υπερηρωικό κινηματογραφικό ρεπερτόριο. Ενώ αναμφίβολα έβλεπες μια superhero ταινία, φρόντιζε επιμελώς να μην εφιστά την προσοχή σου στον ίδιο τον suerhero χαρακτήρας της. Από την άλλη, βέβαια, θα ήμασταν μάλλον αφελείς αν δεν βλέπαμε ότι το Incredibles 2 βασίζεται πάνω στην πιο πολυπαιγμένη σεναριακή συνταγή της τελευταίας δεκαετίας στο superhero σινεμά: το ζήτημα της νομιμότητας των υπερηρώων και τις επακόλουθες τριβές μεταξύ τους και με την πολιτεία. Μ’ αυτήν την έννοια, το Incredibles 2 θα έμοιαζε πολύ λιγότερο κουρασμένο ως προς την κεντρική ιδέα του αν είχε ακολουθήσει αμέσως μετά την πρώτη ταινία. Αν, δηλαδή, δεν είχαμε δει στο μεταξύ αυτό το μοτίβο (με ποικιλία ηθικών και πολιτικών προβληματισμών, αλλά και ύφους/αισθητικής) να αναπτύσσεται κινηματογραφικά στο The Dark Knight, το Watchmen, το Kick-Ass, το Batman Vs. Superman, το Avengers: Age of Ultron και το Captain America: Civil War. Φυσικά, όντας μια ταινία που απευθύνεται εξίσου σε παιδιά και ενήλικες, το Incredibles 2 νερώνει αυτόν τον προβληματισμό και σε θεματικό και σε στυλιστικό επίπεδο, επιλέγοντας μια αφέλεια, μια απλοϊκότητα και έναν συντηρητισμό που θα κατέληγε πολύ πιο αποτελεσματικός κινηματογραφικά (παρά τα προφανή προβλήματά του) αν επέλεγε ένα premise που δεν θα υποσχόταν μια πολυπλοκότητα ζητημάτων μόνο και μόνο για να την αγνοήσει αργότερα και να φτιάξει μια safe οικογενειακή περιπέτεια. Κι εδώ είναι, σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα του Incredibles 2. Είναι διασκεδαστικό, αλλά μοιάζει σαν να βγήκε κατευθείαν από την superhero παλέτα του 2004. Κι αν μη τι άλλο, είτε σ’ αρέσει το πού έχει πάει σήμερα το υπερηρωικό σινεμά είτε όχι, είναι μάλλον αδύνατον να βγάλεις από τη μέση την μέχρι τώρα πορεία του.
