Η φετινή επιστροφή του Στίβεν Κινγκ στις μεγάλες χολιγουντιανές παραγωγές ξεκίνησε ιδιαίτερα ανησυχητικά, αφού το Dark Tower ήταν μια – κατά γενική ομολογία και με ψύχραιμες εκτιμήσεις – πολύ κακή ταινία που σπατάλησε ένα πολύ ενδιαφέρον source material κι ένα πολλά υποσχόμενο πρωταγωνιστικό cast. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η κινηματογραφική επιστροφή του δαιμονικού κλόουν Pennywise με το φετινό It, το οποίο έκανε πρεμιέρα την περασμένη βδομάδα, είχε πολύ καλύτερες προοπτικές. Για την ακρίβεια, έμοιαζε σαν όλα τα κομμάτια του παζλ να βρίσκονταν στην θέση τους. 80s νοσταλγία στα ντουζένια της: check. Επικαιρότητα της λαϊκής συγγραφικής πένας του Κινγκ: check. Ετοιμότητα για μια πρωταγωνιστική παρέα περιθωριοποιημένων παιδιών losers: check. Αναβίωση του κινηματογραφικού τρόμου μέσα από μικρές και πετυχημένες παραγωγές τύπου What We Do in the Shadows, It Follows, Raw και Get Out τα τελευταία χρόνια: check. [break height=50] [break height=50] Και όντως, τα κομμάτια του παζλ βρίσκονται στην θέση τους και το It του Andy Muschietti ήδη αναδεικνύεται στο πιο επικερδές horror film στην ιστορία του κινηματογράφου, έχοντας ξεπεράσει το μισό δισεκατομμύριο δολλάρια στο box office ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του στις αίθουσες. Προφανώς, για τους περισσότερους και περισσότερες από το ενήλικο κινηματογραφικό κοινό, το βασικό υλικό ταινίας είναι οικείο μέσα από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Κινγκ από το 1986 και την εμβληματική μίνι-σειρά από το 1990. Ο Μουσιέτι δεν απομακρύνεται και πάρα πολύ από αυτές τις δύο εκδοχές της ιστορίας. Γνωρίζει καλά ότι ο συναισθηματικός πυρήνας του υλικού βρίσκεται στην παρέα των losers και το πως διαχειρίζονται κατά μόνας και συλλογικά τους φόβους τους – κι ότι η horror αποτελεσματικότητα του Pennywise βρίσκεται στο μείγμα οικείου και απόκοσμου αρώματος που κατέχει ένας κλόουν-εκτός-context. [break height=50] [break height=50] Η πλοκή της ταινίας αφορά 7 παιδιά που μεγαλώνουν στην fictional αμερικάνικη κωμόπολη του Ντέρι στις βορειοδυτικές ΗΠΑ, η οποία αποτελεί τον τόπο όπου κάθε 27 χρόνια βγαίνει από τους υπονόμους της πόλης ο Pennywise και μετατρέπει τους παιδικούς φόβους σε πραγματικές εμπειρίες τρόμου και θανάτου. Ο Μουσιέτι πραγματοποιεί εδώ δύο πολύ καλά υπολογισμένες κινήσεις. Πρώτον, μεταφέρει το setting της παιδικής ιστορίας από τα 50s στα 80s και καβαλάει το άρμα της τρέχουσας νοσταλγικής επένδυσής τους. Δεύτερον, επιλέγει να χαρίσει αυτοτέλεια στο παιδικό τμήμα του βιβλίου, χωρίζοντάς το σε δύο μέρη – με το ενήλικο sequel να αναμένεται μέσα στο 2019. [break height=50] [break height=50] Βέβαια, το ότι πρόκειται για δύο πολύ καλά υπολογισμένες και, εκ του αποτελέσματος, πετυχημένες κινήσεις, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν τα προβλήματά τους στην υλοποίηση της κινηματογραφικής μεταφοράς του It. Από την μία πλευρά, η ταινία ναι μεν λίγο-πολύ αποφεύγει να μετατρέψει το 80s setting απλώς σε ένα συνεχές τσεκάρισμα νοσταλγικών αναφορών και κλεισίματος του ματιού, αλλά από την άλλη δυσκολεύεται να γίνει πειστικό ως κάτι παραπάνω από μια ταυτόχρονη σπουδή πάνω στον Κινγκ και τον Σπίλμπεργκ με την ώθηση που προσφέρει η επιτυχία του Stranger Things. Παράλληλα, το παιδικό καστ της ταινίας είναι πολύ ευχάριστο και οι παραλλαγές των στερεοτύπων μιας περιθωριοποιημένης παρέας losers είναι άλλοτε απλώς ικανοποιητικά επίκαιρες κι άλλοτε ιδιαίτερα φρέσκες, αλλά οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων αναπτύσσονται μάλλον κάπως βιαστικά και πρόχειρα προκειμένου να καταφέρουμε να φτάσουμε έγκαιρα στο τέλος της πλοκής. [break height=50] [break height=50] Για να μην παρεξηγούμαστε, το Αυτό επιτυγχάνει ως ταινία τρόμου σε αρκετά επίπεδα. Η γραφή του Κινγκ εξασφαλίζει ότι δεν μπορείς να φτιάξεις ένα πραγματικό coming-of-age χωρίς να διαπραγματευτείς την απώλεια της αθωότητας και την νεκρωτική δύναμη του φόβου. Ο Bill Skarsgård είναι αποτελεσματικός ως Pennywise, με έμφαση στο creepiness ενός ταυτόχρονα βίαιου και καρτουνίστικου τρόμου. Τα jumpscares είναι ομολογουμένως πολλά και συχνά αφαιρούν από την ατμόσφαιρα προκειμένου να σε ταρακουνήσουν, αλλά σε μεγάλο βαθμό έδειχναν μια genre κινηματογραφική φαντασία εκ μέρους του Μουσιέτι. Σε τελική ανάλυση όμως, αν και πρόκειται για μια απολαυστική εμπειρία, η ίδια η ταινία ήταν εν τέλει πιο άδεια απ’ ό,τι φιλοδοξούσε και μάλλον υπάρχει περισσότερο ενδιαφέρον στα ζητήματα που την περιβάλλουν και το μαζικό πολιτιστικό event της επιστροφής του It παρά στο ίδιο της περιεχόμενο.
