Τη φάση με τους Mayhem αλλιώς την περιμέναμε και αλλιώς μας έκατσε τελικά. Μεγάλη Πέμπτη αναμέναμε να τιμήσουμε τον Εσταυρωμένο με μουσχαροκεφαλές και De Mysteriis και φτάσαμε τέλη Μαγιού εν μέσω της καταιγίδας “Μαρίνα Σάττι” να ακούσουμε live το πρώτο άλμπουμ που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς “Νορβηγία-μπλακ-καμένες εκκλησίες”. Ας είναι. Ανειλημμένες υποχρεώσεις εμπόδισαν τον υπογράφοντα να προλάβει τους Ravencult, με αποτέλεσμα να φαγωθεί κάνα τριάρι τέταρτα αναμονή για να αρχίσουν να χαμηλώνουν οριστικά τα φώτα και να τονίζεται το μαύρο και μωβ εξώφυλλο του De Mysteriis στο background, μες σε καπνούς και σε ανίερες βρισιές. Υποψίες σατανιστικών ψαλμωδιών αρχίζουν να ακούγονται και στη σκηνή σκάνε τρία δαχτυλιδοφαντάσματα με κιθάρες και ο Hellhammer με πολιτικά στα ντραμς, με την αποθέωση να κορυφώνεται με τον αρχηγό των Nazgul, Attila Csihar να βγαίνει τελευταίος. Τα riffs του “Funeral Fog” μπαίνουν και ξεκινάει η μυσταγωγία. Υποδειγματική απόδοση του opus magnum τους από τους Νορβηγούς πιονιέρους της black metal σκηνής, με τα γούστα να ανεβαίνουν προοδευτικά, ιδίως μετά το επαγγελματικά σκοτεινό μπάσιμο του “Freezing Moon”(μπάσιμο που συνοδεύτηκε από το απόκοσμο sample από το live στη Λειψία, με τον Dead να κάνει την εισαγωγή στο “hit” του άλμπουμ). Τα Nazgul κατά περιόδους επιλέγουν να βγάζουν τις κουκούλες τους, φοβίζοντας τα τυχόν δύσμοιρα χόμπιτς που αράζανε στο Fuzz. Το performance σε μια δόση, κάπου μεταξύ του “Pagan Fears” και του “Life Eternal”, αναβαθμίζεται με την προσθήκη μιας ανίερης τραπέζης με τα δέοντα κεράκια, κάνοντας τους όποιους χισπτεράδες που τυχόν βρέθηκαν στο live να ουρλιάξουν από μέσα τους. To installation ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα με την αποκάλυψη δυο σκελετών (σαν αυτά που χουν κάτι ψώνια γιατροί στο σπίτι τους εις ανάμνησιν της θλιβερής φοιτητικής τους ζωής) πίσω από τους κιθαρίστες για να χει κάτι να παίζει ο Attila, ενόσω ούρλιαζε για το Σκότος και την Αιώνια Ζωή. Το λιβανιστήρι του Csihar ήρθε στο τέλος να δέσει με την απαγγελία του ομώνυμου με το άλμπουμ κομματιού, σε κλίμα λειτουργίας θεϊστικού σατανισμού (ο μακαρίτης ο Euronymous θεωρούσε φλωροάθεους τον LaVey και τους συναφείς της φάρας, παρότι ο Vikernes τον αποκαλούσε ποζερά), με το κλασικό λάβαρο με τις τρεις Mayhem μάσκες σε στυλ αρχαίας τραγωδίας να φωτίζονται από πίσω. Η σεμνή για τα δεδομένα νορβηγικού black λαμβάνει τέλος, η μπάντα χαιρετά μέσα σε επευφημίες και το γλέντι σχολάει. Παρά την προσμονή του μισού κοινού για ένα ρημαδο-encore. Στη συνολική αποτίμηση, τα υγρά όνειρα των old-school μπλακάδων δεν εκπληρώθηκαν, αλλά δεν είμαστε δα και στο 2001 με μοσχάρια και τρελαμένο Maniac να ουρλιάζει στο An, έχουν γίνει πολλοί και οι vegans. Εξάλλου, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από τα 90s, δε μπορείς να περιμένεις ανδραγαθήματα σαν εκείνο των Gorgoroth στην Πολωνία. Από την απόδοση, άλλωστε, του άλμπουμ επί σκηνής δεν υπήρξε παράπονο. Ως προς τα (μη) encore, δε, αυτά έχει ο καπιταλισμός, De Mysteriis είπαν τα παληκάρια πως θα παίξουνε, De Mysteriis παίξανε. Άμα γουστάρετε άλλα κόλπα ψηθείτε για σοσιαλισμό. Που έψηνε και το μακαρίτη τον Euronymous. Με τον τρόπο του, βέβαια, κι αυτός, άμα σκεφτείτε ότι ο τύπος γούσταρε Ceaușescu. Αλλά αυτά σε άλλο άρθρο. Υ.Γ. 1: Μέσα σε ένα περιβάλλον που ακόμα και πενηντάρες κυκλοφοράγανε με το κλασικό μπλουζάκι De Mysteriis, ο υπογράφων αισθάνομαι χαρούμενος που έζησα το live φορώντας μπλουζάκι Game of Thrones με τον Bran ως Μικρό Πρίγκηπα. Photos by: Τσαγκ
