48 ολόκληρα καρέ το δευτερόλεπτο στη Middle Earth. Δε πα να πεθάναν ζώα, δεν πα να έβαλε τα κλάματα ο Gandalf, το Hobbit έγινε. Στο καινούριο ταξίδι του Peter Jackson στη Νέα Ζηλανδία θα δεις την ιστορία του άλλου best seller του Tolkien, του Hobbit. Σε παρόμοιο στυλ με την πρώτη κινηματογραφική τριλογία ξεκινούν τα πάντα στο Σάιρ με ένα μεγαλούτσικο flashback για να μάθεις τα από πίσω, δηλάδη πως έφαγε τους νάνους η απληστία τους και έχασαν τα παλάτια στο βουνό. Μετά σκάνε σπίτι του Bilbo του πρωταγωνιστή κάτι εναπομείναντες νάνοι και ξεκινάνε το επόμενο πρωί για να σκοτώσουν τον δράκο και να πάρουν πίσω τα παλάτια των νάνων. Αυτά στα λέω αν είσαι από αυτούς που δεν έχουν διαβάσει το παιδικό παραμυθάκι του J.R.R. , γιατί αλλιώς όλα αυτά και ακόμα παραπάνω τα ήξερες. Επικό δεν βρίσκεις; Δεν μπορώ να πω ότι η μαγεία του CGI δεν σε συνεπαίρνει. Το 96% τουλάχιστον της ταινίας είναι φτιαγμένο αριστουργηματικά σε διάφορους υπολογιστές και δίνει πολύ ωραία το όλο σκηνικό του ταξιδιού (ίσως όχι τόσο ωραία όσο τα αληθινά σκηνικά του Lord of the Rings αλλά τώρα μάλλον είναι πολύ αργά για να αλλάξει αυτό), το Hobbit όμως από άποψη αφήγησης δύσκολα θα το έβαζες ανάμεσα στις μεγάλες ταινίες του είδους. Διάλογοι που τραβούν επ’ άπειρον για να δημιουργηθεί υλικό για 3 ταινίες (ο Peter φαίνεται δουλεύει αποκλειστικά με τριλογίες), πολύ κακό χιούμορ – ακόμα και αν δεχτώ ότι επί της ουσίας πρόκειται για παιδικό παραμύθι – και κυρίως τα αλλεπάλληλα εκνευριστικά flashbacks με voice over. Κρίμα δηλαδή για τους ηθοποιούς που έμειναν σεναριακά ανεκμετάλλευτοι. Σου μιλάω τώρα για δυνατούς παίχτες. Πέρα από το πρωταγωνιστικό δίδυμο Freeman–McKellen που μαζεύει τον κόσμο και κάνει αναμενόμενα την δουλειά του, ο Peter έφερε για τους νάνους πολύ κόσμο που βρισκόταν στην ημιαφάνεια της TV και των β’ ρόλων και τους έφερε λίγο πιο μπροστά στο προσκήνιο. Όπως και το μπόλικο CGI, μυρίζει λίγο φτηνή επιλογή αλλά αφού δούλεψε γιατί όχι. Και τώρα η στιγμή που περίμενες διαβάζοντας όλες τις συνηθισμένες αηδίες που γράφω: πώς είναι τα 48 καρέ; Ήρθε το μέλλον του σινεμά; Έλα μου ντε. Στην αρχή ήταν πολύ διαφορετικό, μετά όμως το συνηθίζεις. Στα πολύ θετικά του είναι ότι δεν σε ζαλίζει καθόλου το 3D και έχει μια καταπληκτική ευκρίνεια στην εικόνα που γίνεται σωστά αντιληπτή ιδιαίτερα στις σκηνές δράσης. Από την άλλη, μέχρι να συνηθίσεις υπάρχει κάτι περίεργο στην κίνηση και σε καμία περίπτωση δεν νομίζω να λειτουργούσε το High Frame Rate (έτσι το λέμε τώρα) σε ταινίες τύπου Enter the Void. Σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρον πάντως. Λοιπόν για να τελειώνουμε. Μπορεί η ταινία να έχει αρκετά προβληματάκια από κινηματογραφική άποψη αλλά πιάνει πολύ σωστά το επικό στοιχείο του παραμυθιού. Με συνεπήρε και τελικά λειτουργεί. Άλλη μια παιδική μου ανάμνηση ζωντάνεψε και πέρασα πολύ καλά παρά την γκρίνια μου. Τα υπόλοιπα είναι τρίχες. Θα ξαναπάω. Ξαναπήγα. Την δεύτερη φορά τα είδα τα πράγματα πιο καθαρά. Το σενάριο που έκρινα επιεικώς ως αδύναμο μπορεί να κοντράρεται για μια θέση ανάμεσα στα πιο κακογραμμένα, ενώ σε τυφλώνουν τα εφέ. Σε σημείο που σχεδόν βαρέθηκα. Ευτυχώς, ο Πέτρος έφερε στο παιχνίδι τους γερανούς του, έκανε την κάμερα δυο-τρεις βόλτες και κότσαρε μερικά μυτερά αυτιά για goblins και elves σώζοντας κάπως την κατάσταση. Κατά τα λοιπά, τα 48καρέ την δεύτερη φορά μου φάνηκαν τόσο συνυφασμένα με τον σινεμά όσο και τα αυτιά του Μίκυ με την Disney και ψάχνω αν ξέρεις να δω κανά ντοκιμαντέρ, έτσι, ξέρεις, από αυτά με τα πολλά ψαρωτικά macro πλάνα. Τρίτη φορά σίγουρα δεν θα πήγαινα.
