Ποδηλατικά Κολαν Το μήκος τους τελείωνε λίγα εκατοστά πάνω από το γόνατο και σε αντίθεση με το όνομα τους –και δυστυχώς για εμάς που τα βλέπαμε- δε φοριόντουσαν μόνο από ποδηλάτες. Κυκλοφορούσαν σε εξωφρενικούς συνδιασμούς χρωμάτων όπως λαχανί με πορτοκαλί σχέδια, φουξ με γαλάζια ρίγα στο πλάι ή κιτρινα με μωβ λαχούρια. Ενίοτε συνδιάζονταν με αντίστιχου μινιμαλιστικού ύφους μπουστάκι σε όχι και τόσο ιδανικούς σωματότυπους με αποτέλεσμα να θέλουμε να βγάλουμε τα μάτια μας και να τα φάμε. Το σύνολο έδενε με άσπρο αθλητικό πατούμενο με κορδόνια δεμένα φιόγκο. Η Μέκκα του ποδηλατικού κολάν ήταν τα δημοτικά γυμναστήρια ή τα Weight Watcher’s της γειτονιάς μας. Βελουτέ Λαστιχάκι για τα μαλλιά Τον καιρό εκείνο για άγνωστους λόγους θεωρούνταν ωραίο να κυκλοφορείς στη Νέα Σμύρνη και να βλέπουν το λαστιχάκι σου από τον Πειραιά. Τα συγκεκριμένα λαστιχάκια είχαν συνολική επιφάνεια τουλάχιστον μισού στρέμματος και ήταν συνήθως φτιαγμένα από αυτό το ανεκδιήγητο υλικό που θέλει να μοιάζει με βελούδο αλλά ειναι σκέτο πετρέλαιο και λαμποκοπάει από τα 20 χιλιόμετρα. Σε ηλικίες από 5 εώς 15 το φαινόμενο έπαιρνε τρομαχτικές διαστάσεις και συνδιάζονταν με κότσο φτιαγμένο στο πλάι του κεφαλιού γιατί ο κανονικός κότσος δε μας έφτανε…. Γυαλιά ηλίου Oakley Τα μοναδικά γυαλιά ηλίου στην ιστορία των γυαλιών ηλίου που έκαναν το αλανόμετρο να χτυπάει κόκκινο. Συνδιάζονταν εξαιρετικά με αμάνικο μπλουζάκι, αθλητική φόρμα και τσαντάκι μέσης για να ολοκληρωθεί η coolοσύνη. Chicago Bulls φανέλα για ατελείωτο ρισπέκτ Κασετίνες Chicago Bulls, μολύβια Chicago Bulls, τσόκερ Chicago Bulls αποτελούσαν τη δεύτερη μεγαλύτερη φαντασίωση κάθε πιτσιρικά που ανδρώθηκε στα 90ς- η πρώτη ήταν η Πάμελα Άντερσον. Σε κάθε δημοτικό ή γυμνάσιο υπήρχε πάντα το μέγα αλάνι που φορούσε και φανέλα -original ή όχι δεν μας ενδιαφέρει- Chicago Bulls φυσικά με το νούμερο 23 του Jordan. Το εν λόγω ιερό ένδυμα ήταν κάτι σαν το σημερινό i-Phone 5. Ο κάτοχος του έπαιρνε μονομιάς τον τίτλο του alpha male της παρέας και είχε το σεβασμό των υπόλοιπων σερνικών. Φήμες λένε ότι τουλάχιστον 1.000 ελληνίδες μάνες έκαναν εκείνη τη δεκαετία τάμα στην Παναγιά της Τήνου παρακαλώντας τη μεγαλόχαρη να φωτίσει το γιο τους να αλλάξει μπλούζα πριν αυτή αποροφηθεί εντελώς από το δέρμα του. Αυτοκόλλητα Σκουλαρίκια Κυκλοφορούσαν σε χαρτινοπλαστικές συσκευασίες των δέκα ζευγαριών και κάθε ζευγάρι είχε διαφορετικό σχέδιο. Φεγγαράκια, αστεράκια, ρόμβους, τετράγωνα κλπ. Φυσικά τους ευσεβείς πόθους μας τους προκαλούσε το ζευγάρι “ροζ καρδούλα”. Άπαξ και σου χάλαγαν οι ροζ καρδούλες έπεφτες σε τριήμερη κατάθλιψη και τελείωνες την υπόλοιπη συσκευασία με βαριά καρδιά, μέχρι να σου αγοράσει η μάνα σου καινούρια που θα ‘χει πάλι ροζ καρδούλα. Το σκουλαρίκι έμενε κολλημένο στο αυτί για την υπερβατική διάρκεια των 2 ολόκληρων λεπτών. Μετά το πέρας της συνήθως ξεκολλούσε και χάνονταν το ένα οπότε έπρεπε να πετάξεις και το άλλο. Μποτάκια Timberland No comments … Φούτερ No Fear Αν στα τέλη των ‘90ς στεκόσουν πάνω από δέκα λεπτά έξω από την είσοδο ενός λυκείου θα νόμιζες ότι η συγκεκριμένη εταιρία ρούχων μοίραζε δεκαχίλιαρα στους μαθητές για να φορέσουν το φούτερ της. Δε μάθαμε ποτέ γιατί το σλόγκαν “Fear is in the of the beholder” προκάλεσε τόσο έντονο θαυμασμό σε αυτή τη γενιά. Η παράνοια που ακολουθούσε το εν λόγω trend έκανε τα θύματα του να κυκλοφορούν κατακαλόκαιρο με φούτερ μέσα στην κουφόβραση και δευτερόλεπτα πριν τη λιποθυμία να το δένουν στη μέση τους (φυσικά με την πλευρά που έχει το logo να φαίνεται μην τυχόν και δε το δει κανείς). Άβυσσος… Αξίζει επίσης να μνημονευτούν: Οι μπαντάνες, τα δαχτυλίδια που άλλαζαν χρώμα ανάλογα με τη διάθεση σου, το μαλλί “καπελάκι” με χωρίστρα στη μέση, τα βραχιόλια που τα χτυπούσες με δύναμη στον καρπό για να “κλείσουν”, οι φόρμες Adidas με λευκή ρίγα στο πλάι, οι μπλούζες O’Neill/Maui and sons/Quicksilver, οι μπλούζες με τη βρετανική σημαία, το κεραμιδί κραγιόν, οι τζιν σαλοπέτες, οι στέκες μαλλιών και τα πορτοκαλί Fly (flight) των παοκτσήδων
