Ναι, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 το punk βρισκόταν στις καλύτερες μέρες του σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία γι’ αυτό. Οι τοπικές σκηνές άνθιζαν, οι φτωχοί νέοι των μητροπολιτικών κέντρων ή των μίζερων προαστίων αγόραζαν φτηνούς εξοπλισμούς και μάθαιναν να παίζουν επί τόπου κι ο σκληρός καπιταλιστικός νεοφιλελευθερισμός της Θάτσερ και του Ρίγκαν προσέφερε το καλύτερο χειρότερο κοινωνικό περιβάλλον, με το punk rock και το hardcore punk να αναλαμβάνουν να σηματοδοτήσουν το τέλος κάθε είδους μουσικής αθωότητας. [%contentAd%] Φυσικά, μέσα στην πληθώρα ιστορικών συγκροτημάτων αυτής της περιόδου (κάποιων υπερτιμημένων και κάποιων υποτιμημένων, όπως πάντα), υπήρξαν groups που κατάφεραν πραγματικά να γίνουν φάρος και να αλλάξουν έμπρακτα το πώς μοιάζει, πώς ακούγεται, πώς βιώνεται το punk. Αν λοιπόν περιορίζαμε αυτά τα groups στα δάκτυλα του ενός χεριού, τότε απ’ αυτήν τη μικρή λίστα θα ήταν αδύνατον να λείπουν οι Dead Kennedys, το συγκρότημα που έφτιαξαν το 1978 στο Σαν Φρανσίσκο οι Jello Biafra, East Bay Ray, Klaous Flouride, 6025 και Ted. Από τότε και μέχρι το 1986, το συγκρότημα κυκλοφορεί 4 ιστορικούς hardcore punk δίσκους που έγιναν κλασικοί παρά το γεγονός ότι δεν ακούγονταν καθόλου σαν το punk που παίχτηκε είτε πριν είτε μετά από αυτούς, παράγοντας ταυτόχρονα μερικούς εμβληματικούς ύμνους σαν τα California Über Alles, Holiday In Cambodia, Too Drunk To Fuck και Nazi Punks Fuck Off. Οι Dead Kennedys διαλύονται τελικά το 1986, ενώ το συγκρότημα επαναδραστηριοποιείται το 2001 χωρίς τον τραγουδιστή και στιχουργό του, Jello Biafra, με τον οποίο παραμένει λίγο-πολύ στα μαχαίρια εδώ και 30 χρόνια. Τώρα λοιπόν, οι Dead Kennedys περιοδεύουν ξανά με τρία μέλη από την κλασική 80s σύνθεση της μπάντας (East Bay Ray, Klaus Flouride και D.H. Peligro) και τραγουδιστή τον Ron “Skip” Greer (μέλος των The Wynona Riders) και επισκέπτονται την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα στις 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 2018 αντίστοιχα. Έτσι, μια βδομάδα πριν την συναυλία τους με τους Panx Romana στο Piraeus 177 Academy, είχαμε την ευκαιρία και την χαρά να μιλήσουμε ηλεκτρονικά με τον κιθαρίστα των Dead Kennedys, East Bay Ray. Να τι μας είπε. Πώς πάει η περιοδεία μέχρι στιγμής; Είναι δύσκολο να είσαι ενεργός πάνκης στα 60 σου; Μια χαρά είναι! Έχει πλάκα πάντως, χωρίς παρεξήγηση, που εδώ και κάμποσο καιρό θεωρείται κατακριτέο να κρίνεις μουσικούς για το χρώμα ή την σεξουαλικότητά τους, αλλά για κάποιο λόγο πολλοί το βρίσκουν ΟΚ όταν πρόκειται για την ηλικία. Δεκτό! Τι κόσμος έρχεται στις συναυλίες σας και πόσες γενιές fans των Dead Kennedys γνωρίζετε; Νιώθεις ότι σημαίνετε κάτι διαφορετικό για κάθε γενιά; Το κοινό μας είναι κάπου 2/3 νεαροί άνθρωποι και περίπου 1/3 κόσμος από τα παλιά. Κι είναι πολύ ωραίο αυτό. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το κοινό είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με τη μπάντα, αλλά σ’ εμάς είναι διαφορετικά τα πράγματα. Ως μουσικός, το εκλαμβάνω ως τιμή το να κερδίζω νέο ακροατήριο. Η καλή και επίκαιρη μουσική είναι καλή ασχέτως πότε φτιάχτηκε. Ακόμα, για παράδειγμα, τρελαίνομαι να ακούω τον Iggy Pop να τραγουδάει το I Wanna Be Your Dog. Οι Dead Kennedys είχαν γίνει συνώνυμοι με την αντίδραση του αμερικάνικου punk προς τον ρηγκανισμό, τον συντηρητισμό και τον νεοφιλελευθερισμό των 80s. Πώς βλέπετε το σημερινό πολιτικό κλίμα; Υπάρχουν αντίστοιχες συλλογικές δυνάμεις δημιουργίας στην εποχή του Τραμπ; Νομίζω ότι υπάρχει ένας νέος εχθρός, τον οποίο μόλις τώρα αρχίζει να αναγνωρίζει ο κόσμος: οι μεγάλες εταιρίες τεχνολογίας. Επιχειρήσεις σαν την Google, την Facebook, την Amazon κλπ ελέγχουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος των πληροφοριών που βλέπουμε, και το κάνουν αποκλειστικά με γνώμονα το δικό τους κέρδος. Καταστρέφουν την κοινωνία αντί να την συνδέουν, όπως υποστήριζαν ψευδώς. Στην πραγματικότητα, αυτές οι εταιρίες τρέχουν τεράστιους μηχανισμούς παρακολούθησης (ποτέ δεν είναι καλό αυτό, έτσι;) και έχουν συνδράμει στην άνοδο του εξτρεμισμού, του φασισμού, των ψεύτικων ειδήσεων, των προκαταλήψεων, των διαχωρισμών και της βίας. Η ιδιωτικότητα και η αυτονομία δεν σημαίνουν τίποτα γι’ αυτές τις γιγάντιες επιχειρήσεις. Κατευθυνόμαστε προς έναν νέο μαλακό ολοκληρωτισμό. Χωρίς συναίνεση, δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία. Ενώ συχνά θεωρείται πως το punk στην Αμερική ήταν κατά βάση υπόθεση λευκών νέων, εσείς ήσασταν ένα από τα πιο πολυφυλετικά γκρουπ της εποχής. Πιστεύεις ότι αυτό σας ξεχώριζε κάπως; Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν έτσι ώστε να μην κρίνω ποτέ βάσει του χρώματος. Αυτό που τελικά έκανε τους Dead Kennedys να ξεχωρίσουν ήταν η μουσική που φτιάξαμε μαζί. Πολλοί άλλοι έλεγαν παρόμοια πράγματα μ’ αυτά που λέγαμε εμείς, αλλά η μουσική μας είναι που άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου και κάνει κι εμάς να αντέχουμε. Είχατε γενικά μια σαρκαστική προσέγγιση για την πολιτική, ενώ παράλληλα ήσασταν σαφείς σχετικά με τις πολιτικές σας απόψεις. Πιστεύεις ότι μια πολιτική μπάντα χρειάζεται την ειρωνεία για όπλο; Δε νομίζω ότι είναι απαραίτητο. Περισσότερο ήταν θέμα προσωπικής επιλογής και γούστου. Αλλά, από την άλλη, νιώθω ότι έτσι μπορείς να αλλάξεις περισσότερα μυαλά, να ωθήσεις περισσότερο κόσμο στο να σκεφτεί σε σύγκριση με το να επιπλήττεις ή να κάνεις κήρυγμα. Το punk rock που παίζατε ήταν μοναδικό ηχητικά, ακόμα και για τα δεδομένα της μεγάλης ποικιλίας που είχε το αμερικάνικο punk στα 80s. Η προσέγγισή σας στην σύνθεση και το παίξιμο έμοιαζε αρκετά διαφορετική όσον αφορά τις επιρροές. Με τι μουσικές μεγάλωσες; Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα σπίτι με καταπληκτική μουσική. Ο πατέρας μου είχε μια μεγάλη συλλογή με 78άρια jazz, blues και country του ’30 και του ’40. Μας έπαιρνε μαζί με τον αδερφό μου όταν ήμασταν πολύ μικροί και μας πήγαινε να δούμε ζωντανά τον Muddy Waters, τον Count Basie, τον Lightnin’ Hopkins. Η μητέρα μου άκουγε πολύ Weavers και Pete Seeger. Κι επίσης μου τράβαγαν πολύ την προσοχή τα 7ιντσα 45άρια που άκουγαν οι έφηβοι στη γειτονιά. Πάντα προσπαθούσατε να κρατήσετε μια Do-It-Yourself στάση όσον αφορά τις παραγωγές, τη διανομή, τις περιοδείες κλπ. Ποιο θα μπορούσε να είναι το νόημα του DIY στην εποχή του YouTube, του Spotify, του Tidal και του SoundCloud; Μαλακίες είναι όλα αυτά που πουλάνε στον κόσμο. Το YouTube και το Spotify εκμεταλλεύονται οικονομικά περισσότερο τους καλλιτέχνες απ’ ότι οι παλιές δισκογραφικές εταιρίες. Πέρα από ταλέντο και ικανότητες, προκειμένου να γράψεις και να ηχογραφήσεις χρειάζεται χρόνος και λεφτά. Αλλά σήμερα, για να καταφέρει ένας καλλιτέχνης να φτάσει απλώς εκεί που φτάσαμε εμείς θα πρέπει να έχει τουλάχιστον 10 φορές μεγαλύτερο ακροατήριο απ’ ό,τι είχαν οι Dead Kennedys. Κατ’ επέκταση, θα πρέπει να γίνουν κάτι σαν Justin Bieber για να επιβιώσουν. Το YouTube και το Spotify ούτε προωθούν το diversity ούτε βοηθάνε τους ανεξάρτητους μουσικούς. Αντίθετα, τους φιμώνουν. Πέρυσι μίλησες σε συνεντεύξεις σου για την πρόσκληση που είχατε από το Riot Fest για μια reunion συναυλία με τον Jello Biafra, κάτι το οποίο απέρριψε. Τι θα σήμαινε για σένα μια τέτοια συναυλία; Η συνεχιζόμενη τριβή με τον Biafra αφαιρεί κάτι από τις αναμνήσεις σου με τους Dead Kennedys; Δεν φαίνεται να έχει ξεκολλήσει από αυτήν την στάση. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά ο Joey Ramone και ο Johnny Ramone δεν γούσταραν ο ένας τον άλλον και σταμάτησαν να μιλιούνται πριν από πάρα πολύ καιρό. Αλλά νοιάζονταν για την μουσική κληρονομιά της μπάντας και τους fans, οπότε έκαναν στην άκρη τις προσωπικές τους διαφορές και συνέχισαν να παίζουν μαζί. Για τον Klaus, τον D.H. και εμένα όλα αυτά είναι στο παρελθόν. Ας προχωρήσουμε όλοι ένα βήμα παρακάτω. Τι σκοπεύεις να κάνεις όταν τελειώσει η περιοδεία; Συνταξιοδοτούνται ποτέ οι πάνκηδες; Δεν πρόκειται να σταματήσω μέχρι να αναγκαστώ να το κάνω! Είναι ωραία και μου αρέσει να ταξιδεύω και να βλέπω καινούρια πράγματα. Μετά τη συναυλία θα πάρω κάμποσες μέρες ρεπό για να αράξω λίγο στην Ελλάδα. Μπορεί να σας πετύχω στη γύρα και να τα πούμε.
