Ποιά και ποιός θυμάται την σκηνή από το δεύτερο κινηματογραφικό (magnum) opus της Μαριάννας Ντούβλη όπου κατά τη έναρξη μιας από τις λεσβιακές περιπτύξεις παίρνει από την τσάντα της ένα μικρό δονητή -ροζ νομίζω- και δοκιμάζει την ένταση του στην μύτη της παρτενέρ της; Ε, δεν γίνεται έτσι. Ή έστω δεν έτυχε ποτέ να μου το δοκιμάσουν εμένα εκεί αλλά ούτε και εγώ σε καμία. Ωραία και αστεία, που λέτε, τα δελφίνια και οι κάμπιες αλλά τα πρώτα μου θυμίζουν ένα βιβλίο που είχα διαβάσει μικρή με το προαναφερθέν θηλαστικό που ζευγάρωσε με μια κοπέλα (τελικά πρέπει οι γονείς να προσέχουν τι διαβάζουν τα παιδιά τους ώρες-ώρες) και οι κάμπιες κάποια στιγμή γίνονται πεταλούδες. Kι εγώ παιδιά, τις φοβάμαι τις πεταλούδες. Το δίκοπο μαχαίρι Ρεαλισμός λοιπόν και μάλιστα διπλός. Γιατί όπως και η σάνιτας που από μικρή μου έμαθε πως ήταν «διπλή εγγύηση» έτσι και η απόλαυση είναι για δυο… ή διπλή για την μία. Ο δονητής-πιεσόμετρο Και αφού οι ψυχολόγοι πιστεύουν πως όλα έχουν να κάνουν με το πώς μεγαλώσαμε.. όταν ήμουν μικρή έπαιζα με το πιεσόμετρο του πατέρα μου και συγκεκριμένα έπαιρνα την περιχειρίδα και την φούσκωνα μέχρι να μην πάει άλλο. Μεγαλώνοντας άφησα τα πιεσόμετρα και έπιασα τον δονητή που φουσκώνει. Και αυτό με την πίεση έχει σχέση αλλά δεν την μετράει. Ίσως να μετράει την αντοχή. Βutt Plug. Επίσης, περί αντοχής. Δεν χρειάζεται να πω πολλά, είναι ωραία όμως να ξέρεις πως την φοράει για σένα στην δουλειά!! O δονητής με ουρά. Πάντα έλεγα πως αν είχα παιδί θα ήθελα να έχει ουρά για να καταλαβαίνω πότε είναι χαρούμενο και πότε όχι. Και αφού εγώ δεν θέλω παιδιά, θα ξέρω τουλάχιστον πως η φίλη μου είναι χαρούμενη όσο πιο πολύ την κουνάει. To Ball Gag Τα έχει πει και ο Ρουβάς αλλά τον κοροϊδεύαμε τότε, «υποταγή και με την ψυχή στο στόμα, ό,τι λέω εγώ για σένα θα ‘ναι ηδονή».
