Είμαι νέος οδηγός. Οδηγώ βράδυ στη Βασιλίσσης Σοφίας με συνεπιβάτες δυο άλλους συντάκτες του περιοδικού που διαβάζετε. Είμαι άπειρος οδηγός και είναι 2 μέρες πριν την Πρωτοχρονιά. Προσπαθώ να αποφύγω τους ταρίφες και τους μεθυσμένους και στο cd-player παίζει το Transmetropolitan των Pogues. Ξαφνικά θυμάμαι τον Jim McNaulty από το The Wire, την καλύτερη σειρά που κυκλοφόρησε ποτέ στην τηλεόραση (αντικειμενικά) να δοκιμάζει να πάρει τη στροφή (δις). Φυσικά τρακάρει και τις δύο φορές με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μουσική. Όλα αυτά όμως καταλήγουν κάπου. Η οδήγηση μου δεν ενδιαφέρει κανέναν, για το Wire θα μιλήσουμε άλλη φορά. Το παρόν άρθρο θα ασχοληθεί με τους Pogues και τον Shane McGowan. εδώ ο ShaneMcGowan νέος (και με δόντια) Οι Pogues είναι ειδική περίπτωση. Ο τραγουδιστής-στιχουργός-μορφή Shane McGowan, φημισμένος για το τρομερό χαμόγελο του, δεν έχει πολλή σχέση με τον ιρλανδό-καρικατούρα που έχεις συνηθίσει. Τα βιώματα του είναι τέτοια. Μιλάμε για την Αγγλία και το Λονδίνο των 80s, για τον πόλεμο στα Falkland και το αναδυόμενο ρατσισμό, την ανεργία και τη μητροπολιτική μουντάδα και την απογοήτευση από το συντηρητισμό. Ο McGowan ανακάλυψε την προσέγγιση του (και το φακό της κάμερας) στη μουσική σε ένα live των Clash και άρα η άποψη τους για την αγγλική και ιρλανδική παραδοσιακή μουσική είναι επί της ουσίας punk και λίγη σχέση έχει με βουκολικά τοπία και τα πράσινα λιβάδια με πρόβατα της Αγγλίας και του Eyre. Είναι η ειρωνεία και ο (αυτο)σαρκασμός που ποτίζουν αυτά που γράφει. Και το σχόλιο για αυτά τα βιώματα που κόβει σαν ξυράφι. “ But now I’ve the most charming of verandahs I sit and watch the junkies, the drunks, the pimps, the whores Five green bottles sitting on the floor I wish to Christ, I wish to christ That I had fifteen more “ And it’s lend me ten pounds, I’ll buy you a drink And mother wake me early in the morning The boys and me are drunk and looking for you We’ll eat your frigging entrails and we won’t give a damn Me daddy was a blue shirt and my mother a madam And my brother earned his medals at Mai Lei in Vietnam “ Εδώ είναι η επίσης περίφημη πρώτη εμφάνιση του ShaneMcGowan στον φακό. η λεζάντα τα λέει όλα. Το μεγαλείο της μπάντας όμως είναι ότι ακριβώς δεν αρνείται αυτή την κληρονομιά, απλά τη φιλτράρει μέσα από το δικό της πρίσμα. Οι στίχοι του McGowan ασχολούνται και με την πατρίδα του (είναι Ιρλανδός γεννημένος στην Αγγλία), την ιρλανδική ανεξαρτησία και την αγγλική καταπίεση, τη συγκλονιστική υπόθεση της ιρλανδικής μετανάστευσης και της ζωής τους στην Αγγλία και τις ΗΠΑ. «Thousands are sailing/Again across the ocean/Where the hand of opportunity/Draws tickets in a lottery Postcards we’re mailing/Of sky-blue skies and oceans/From rooms the daylight never sees/Where lights don’t glow on Christmas trees But we dance to the music/And we dance.» Οι Pogues τέλος, είναι ένα ιδιαίτερο είδος πάνκηδων. Αυτό που όταν μεθάνε, δηλαδή πολύ συχνά, γίνονται ευαίσθητοι ποιητές και παραμυθάδες, μια μοναδική περίπτωση μπεκρήδων ξεδοντιάρηδων crooners, με τρόπο που κάνει πολλούς επαγγελματίες τέτοιους να φαίνονται ξενέρωτοι και νερόβραστοι. Το είδος που ξεκινάει ένα ερωτικό τραγούδι με τη φράση “One summer evening drunk to hell I stood there nearly lifeless“ αλλά δεν έχει σημασία γιατί τους πιστεύεις, οι ιστορίες τους είναι ή θα μπορούσαν να είναι αληθινές και ο τρόπος που λένε είναι πάντα γοητευτικός. Διάολε, δώσανε νόημα ακόμα και στο πιο πεζό και βαρετό είδος τραγουδιού, το χριστουγεννιάτικο. Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Fairytale Of New York (ντουέτο με την Kirsty MacColl) είναι είναι από τις ελάχιστες που ξεφεύγουν από το κλισέ σε αυτά που αφηγούνται. «You´re a bum you´re a punk You´re an old slut on junk Lying there almost dead on a drip in that bed You scumbag you maggot You cheap lousy faggot Happy christmas your arse I pray god it´s our last.» Τελικά έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους και το BBC πρόσφατα το ανέφερε ως το καλύτερο χριστουγεννιάτικο κομμάτι όλων των εποχών. Μαγεία. Οι Pogues βγάλανε 7 δίσκους. Δεν είναι όλοι ισάξιοι, οι περισσότεροι κι εγώ μαζί τους προτιμούν τους πρώτους 3 και οπωσδήποτε αυτούς πριν εκδιωχθεί για πρώτη φορά ο Shane McGowan, για αλκοολισμό φυσικά, παρότι αυτός που τον αντικατέστησε ήταν ο ίδιος ο Joe Strummer των Clash, για τον οποίο επίσης θα τα πούμε στο μέλλον. Αυτή τη στιγμή είναι επανενωμένοι και ενεργοί γενικά, κάνοντας live αν και οι πληροφορίες λένε ότι ο McGowan έχει γράψει αξιόλογο καινούριο υλικό. Το άρθρο αυτό γράφεται όσο ακόμα μακροημερεύουν, ο McGowan χωρίς καθόλου μπροστινά δόντια και όλοι πίνοντας και καπνίζοντας σε απίστευτες ποσότητες. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι είναι κάπου εκεί. Το να τους βλέπαμε ζωντανά θα ήταν ακόμα πιο ωραία φάση. Αν και η πιο ωραία εμπειρία θα ήταν να τους πετύχαινες κάπου για να πιεις μαζί τους ένα-δύο (ή δέκα) ποτά. Δεν πρέπει να είναι και ιδιαίτερο δύσκολο άλλωστε.
