Συνήθως, οι κριτικοί κι οι άνθρωποι των τεχνών επιφυλάσσουν τον όρο enfant terrible για να περιγράψουν με υμνητικό τρόπο μια νεαρή ανδρική «ιδιοφυΐα», αλλά σπάνια βλέπεις τον ίδιο όρο να επιλέγεται για νεαρές γυναίκες. Παραδοσιακά, η νεανική γυναικεία δημιουργικότητα είτε έτεινε να αποσιωπάται εξοβελιζόμενη στη σφαίρα της ελάσσονας δημιουργίας είτε έτεινε να γίνεται αντιληπτή με όρους pop επιφανειακότητας. Με άλλα λόγια, το κοριτσίστικο πολύ συχνά σήμαινε λιγότερο σημαντικό καλλιτεχνικά. Κι η ίδια η λέξη ακόμα έκρυβε ένα έμμεσο σνομπάρισμα ή πατρονάρισμα. Παρόλα αυτά, η γυναικεία εφηβεία πάντα γινόταν πηγή κινηματογραφικού πλούτου όταν αντιμετωπιζόταν με ειλικρινή τρόπο, έναν πλούτο τον οποίο εξερευνά για πρώτη φορά κι η 20χρονη Suzanne Lindon με το σεναριακό, σκηνοθετικό και υποκριτικό της ντεμπούτο. Το Spring Blossom, ή Seize printemps γαλλιστί, έκανε αυτές τις μέρες την ελληνική του πρεμιέρα στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, ενώ η ταινία πρόκειται να κυκλοφορήσει αργότερα μέσα στη χρονιά από την StraDa Films ως 16 Φορές Άνοιξη. Έτσι, η Lindon, βρέθηκε στην Αθήνα κι εμείς είχαμε την χαρά να μιλήσουμε μαζί της για ένα φιλμ το οποίο καταπιάνεται με την γυναικεία φαντασίωση που αναζητά την διέξοδο από την εφηβική ρουτίνα σε έναν μεγαλύτερο άντρα, αντιστρέφοντας την παραδοσιακή λολιτοδυναμική μέσα από ένα αιθέριο κοριτσίστικο agency που υποστηρίζει τις επιλογές του. Πρόκειται για ένα φιλμ μινιατούρα, 73 μόλις λεπτών, στο οποίο η νεανική ματιά της Lindon είναι ταυτόχρονα πηγή της δύναμης αλλά και των αδυναμιών της ταινίας. Μοιραία θα έλεγε κανείς, αφού η επιλογή να σηκώσει όλη την ταινία πάνω της χαρίζει στο αποτέλεσμα μια αυθεντικότητα αλλά προσθέτει και δυσκολίες. Προερχόμενη από κινηματογραφικό τζάκι, όντας παιδί των γνωστών Γάλλων ηθοποιών Vincent Lindon και Sandrine Kiberlain, η Lindon αξιοποιεί στο έπακρο την πρόσβασή της στο σινεμά μέσω των γονιών της, δίνοντας την εντύπωση πως το φιλμ είναι φυσικός ζωτικός της χώρος. Έγραψε το σενάριο στα 15, σκηνοθέτησε την ταινία στα 19, γυρίζει τα διεθνή φεστιβάλ στα 20. Παρόλα αυτά, το κινηματογραφικό της ύφος δεν έχει την αυθάδεια και το entitlement που τείνουν να εμφανίζουν τα παιδιά του industry. Αντίθετα, η μεγαλύτερη δύναμη του Spring Blossoms είναι η λυρική του απλότητα. Έχει κάτι ταπεινό, χωρίς να είναι καθόλου σεμνότυφο ή συντηρητικό. Την ώρα που στη μικρή οθόνη οι teen ιστορίες γνωρίζουν μεγάλη άνθιση και στο σινεμά βλέπουμε τελευταία όλο και καλύτερες κοριτσίστικες coming of age ιστορίες σαν το Lady Bird της Greta Gerwig ή το Baby Teeth της Shannon Murphy, η Lindon προτείνει με το Spring Blossoms να δούμε το εφηβικό σινεμά μέσα από μία αυθεντικότερη κι ειλικρινότερη οπτική γωνία. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που έχει κινηματογραφικό ενδιαφέρον – κι η ταινία καταφέρνει να το υποστηρίξει αξιοπρεπώς και στην οθόνη. Διαβάστε παρακάτω τι είπαμε με την Lindon και μην παραλείψετε να τσεκάρετε το Spring Blossoms όταν βρεθεί στο δρόμο σας. Φαντάζομαι ότι είναι κάπως περίεργο να κάνεις την πρώτη σου φεστιβαλική τουρνέ σε κατάσταση παγκόσμιας πανδημίας. Πώς ήταν μέχρι τώρα αυτή η εμπειρία στα φεστιβάλ που έχεις πάει με την ταινία; Είναι όντως περίεργο γιατί είναι η πρώτη φορά που το κάνω, οπότε δεν έχω μέτρο σύγκρισης, οπότε δεν μπορώ να δω τη διαφορά ανάμεσα στον “κανονικό” τρόπο να το κάνεις και αυτό που συμβαίνει τώρα. Είναι κάτι που το ανακαλύπτω αυτή τη στιγμή. Πριν δυο μέρες ήμουν στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, σήμερα είμαι εδώ και σε τρεις μέρες πάω στη Ζυρίχη. Την επόμενη βδομάδα πάω Λυών και μετά απ’ αυτό Ρώμη. Και στο τέλος καταλήγω Βιέννη. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη που δείχνω την ταινία μου σε όλες αυτές τις πόλεις. Είχες μέχρι στιγμής εμπειρία από online διοργάνωση; Ναι, το Τορόντο ήταν online φεστιβάλ φέτος οπότε έκανα ένα διαδικτυακό Q&A μετά την προβολή της ταινίας εκεί. Το ίδιο θα κάνω και με το φεστιβάλ του Σικάγο. Αλλά σίγουρα προτιμώ την πραγματική εμπειρία όπου αυτό είναι δυνατόν. Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε για την διαδικασία με την οποία έφτιαξες την ταινία. Πώς διαχειρίστηκες την πίεση και τα logistics του να γράφεις, να σκηνοθετείς και να παίζεις σε μία ταινία στα 19 σου; Προχώρησε πολύ φυσικά η δημιουργία της ταινίας. Ξεκίνησα να γράφω το σενάριο στα 15 μου, το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω το λύκειο. Προσπάθησα να μεταφέρω στο χαρτί τα συναισθήματα που είχα εκείνη την περίοδο. Είχα αρχίσει να βαριέμαι τα παιδιά της ηλικίας μου κι έψαχνα μια διέξοδο από τη ρουτίνα που ζούσα. Αυτή η διέξοδος ήταν η ταινία. Μιας και πρόκειται για την ηλικία που ζεις περισσότερο μέσα από τις φαντασιώσεις σου, ξεκίνησα να φαντασιώνομαι αυτήν την ανδρική φιγούρα κι έτσι ξεκίνησα να γράφω τον χαρακτήρα. Όταν όμως το πράγμα έφυγε από το χαρτί και ξεκίνησε η προσπάθεια να γίνει πραγματική ταινία, η κατάσταση δυσκόλεψε κι έγινε πολύπλοκη γιατί δεν υπήρχαν λεφτά. Η αναζήτηση του μπάτζετ ήταν μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Ήταν δύσκολο, αλλά τελικά βρήκαμε ανθρώπους που μας εμπιστεύτηκαν τα χρήματά τους. Το να παίξω στην ταινία ήταν εύκολο. Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός, αφού κι οι δυο γονείς μου είναι ηθοποιοί. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, το γράψιμο ήταν μια ιδιαίτερα προσωπική και ενδοσκοπική διαδικασία. Πώς μεταφράστηκε αυτό σε μια πιο «βιομηχανική» διαδικασία στη συνέχεια που ξεκίνησε η παραγωγή της ταινίας; Δεν το αντιμετώπισα έτσι. Όταν έγραφα το σενάριο, ήταν το μυστικό μου. Σα να κράταγα ημερολόγιο. Αλλά όταν μου δόθηκε η δυνατότητα να το σκηνοθετήσω ήμουν τόσο χαρούμενη που δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Και λίγο τρομαγμένη, βέβαια. Ήταν η πρώτη μου φορά σε όλα, αλλά ήθελα να νιώσω ελεύθερη να δοκιμάσω πράγματα. Οπότε εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν ότι μπαίνω στον χώρο του σινεμά. Ήθελα απλά να μετατρέψω σε εικόνες αυτά που είχα γράψει. Ο κινηματογράφος πάντα αγαπούσε τις εφηβικές coming of age ιστορίες, αλλά σπάνια βλέπαμε ταινίες που προέρχονταν από πραγματικούς εφήβους. Ένιωθες ότι τέτοιες ταινίες είχαν ένα έλλειμμα αυθεντικότητας; Ναι, ήταν πολύ σημαντικό για μένα να αποπνέει μια αίσθηση ειλικρίνειας η ταινία. Ένιωθα πως ήμουν πολύ ειλικρινής απέναντι στην δική μου εμπειρία της εφηβείας. Μερικά φορές νιώθω άβολα όταν βλέπω ταινίες για εφήβους στο σινεμά, μου προκαλούν μια ντροπή όταν δεν είναι αυθεντικές επειδή γράφτηκαν από πολύ μεγαλύτερους ανθρώπους. Συχνά είναι γεμάτες στερεότυπα, αν και άλλες φορές όχι και τόσο. Ήθελα όμως να δώσω και την δική μου εικόνα για το πώς μοιάζει η εφηβική ζωή. Έγραψες την ταινία ως έφηβη, αλλά την γύρισες ως ενήλικη. Τώρα που η ταινία έχει γίνει πραγματικότητα, νιώθεις ήδη να νοσταλγείς τα εφηβικά χρόνια; Μπα, δε νιώθω ακόμα ενήλικη! ‘Εχω ακόμα φίλους που πηγαίνουν σχολείο, ενώ οι συνομήλικοί μου 20χρονοι ζουν μια ζωή πολύ νεανική ακόμα, πήγαν πανεπιστήμιο, κάνουν καλοκαιρινές δουλειές. Πάντα όμως ένιωθα πολύ άνετα με τους ενήλικες και πάντα συναναστρεφόμουν με μεγαλύτερους ανθρώπους. Αλλά έχουν περάσει μόλις 2 χρόνια απ’ όταν τέλειωσα το λύκειο, οπότε νιώθω ότι είμαι στο μεταίχμιο μεταξύ της ανήλικης και της ενήλικης ζωής. Αυτό με ενδιαφέρει και στην εφηβεία, ότι βρίσκεται ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση. Σκηνοθετώντας την ταινία στα 19 μου, ένιωσα ότι βρίσκομαι ακριβώς σε αυτό το όριο. Ας μιλήσουμε για τους έφηβους ηθοποιούς της ταινίας. Είναι επαγγελματίες; Όχι, είναι οι φίλοι μου! Πώς ήταν λοιπόν αυτή η εμπειρία μαζί τους; Αρχικά, επειδή δεν είχαμε λεφτά για την ταινία, δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από το να παίξουν οι φίλοι μου. Τους είπα για την ταινία δύο βδομάδες πριν αρχίσουμε τα γυρίσματα! Δεν το είχα μοιραστεί με κανέναν. Λειτούργησε όμως τέλεια, γιατί τους εμπιστευόμουν στα πάντα. Τελικά ήταν όλοι τους πολύ καλοί. Αυτό αντανακλά τον τρόπο με τον οποίο έφτιαξα την ταινία. Ήταν πολύ απλή και βγήκε πολύ φυσικά. Σα να απολαμβάνω τη στιγμή μαζί με ανθρώπους που αγαπώ. Υπήρχε παντού μια ατμόσφαιρα οικογένειας και οικειότητας. Μ’ άρεσε που βάζεις στο προσκήνιο την κοριτσίστικη φαντασίωση. Συνήθως είναι κάτι που υποτιμάται ως επιφανειακό ή ασήμαντο. Πώς έδεσε αυτή η φαντασίωση με τις μουσικοχορευτικές σκηνές; Πρώτα απ’ όλα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που λες. Ήθελα πολύ να δείξω τον συγχρονισμένο χορό των δύο πρωταγωνιστικών χαρακτήρων. Για μένα συνοψίζει τον πλατωνικό χαρακτήρα της ερωτικής ιστορίας τους. Ήθελα να εντοπίσω την αισθαντικότητά ανάμεσά τους και ο χορός ήταν ένας τρόπος να τους βάλω να αισθανθούν ο ένας τον άλλον, να επικοινωνήσουν. Έτσι, χρησιμοποίησα και τη μουσική ώστε να μεταφράσω τις σκέψεις τους. Έχεις δει καμία ταινία πρόσφατα που να σου φάνηκε ειλικρινής κι αυθεντική όσον αφορά την εμπειρία της εφηβείας; Η αλήθεια είναι πως περισσότερο με αγγίζουν παλιότερες ταινίες, ειδικά από την δεκαετία του ‘80. Αγαπώ όμως πολύ το Virgin Suicides της Sofia Coppola και με άγγιξε ιδιαίτερα η ερωτική ιστορία του Call Me By Your Name.
