“Know your place. Accept your place. Be a shoe.” – Mason Στο εγγύς μέλλον ένα πείραμα για την αντιμετώπιση της υπερθέρμανσης του πλανήτη προκαλεί μια καινούργια εποχή παγετώνων που σκοτώνει σχεδόν κάθε μορφή ζωής στη Γη. Οι μόνοι επιζώντες είναι οι κάτοικοι του Snowpiercer, ενός τρένου το οποίο ταξιδεύει αέναα. Ένα ταξικό σύστημα έχει εδραιωθεί στα βαγόνια του με την ελίτ να κατοικεί στο μπροστινό μέρος και τους φτωχούς να βρίσκονται στην ουρά του τρένου. To δυστοπικό σενάριο υπογράφουν ο σκηνοθέτης της ταινίας Bong Joon-ho, ο οποίος εδώ πραγματοποιεί το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, και ο Kelly Masterson του “Before The Devil Knows You’re Dead” και βασίζεται στο graphic novel “Le Transperceneige”. Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 2004 όταν ο Bong επισκέφθηκε το αγαπημένο του κομιξάδικο στη Σεούλ κατά τη διάρκεια της προ-παραγωγής του εκπληκτικού “Host”. Εκεί ανακάλυψε το “Le Transperceneige”, την ανάγνωση του οποίου τελείωσε ενώ στεκόταν μπροστά στο ράφι όπου το βρήκε. Γοητευμένος από την ιδέα ανθρώπων που αγωνίζονται για την επιβίωση τους μέσα σ’ ένα τρένο, του οποίου το κάθε βαγόνι αποτελεί κομμάτι μιας κοινωνικής διαστρωμάτωσης, μοιράστηκε την «ανακάλυψη» του με τον Park Chan-wook, τον σκηνοθέτη του “Oldboy”, και ο τελευταίος μέσω της εταιρείας παραγωγής του, Moho Films, εξασφάλισε τα δικαιώματα για την κινηματογραφική προσαρμογή του. Το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό. Μία κινηματογραφική παραβολή της κοινωνίας μας, γεμάτη οργουελικές αναφορές (φυσικά), που ξεκινά από το προλεταριάτο και φτάνει μέχρι την άρχουσα τάξη. Κάθε βαγόνι αντικατοπτρίζει ένα στάδιο του ανθρώπινου πολιτισμού, όπου από την ανάγκη για επιβίωση περνάμε στην εκπαίδευση, την πολυτέλεια, στον ηδονισμό, στη σπατάλη και στην αναπόφευκτη κατάρρευση, εξαιτίας της εντροπίας που παρουσιάζει κάθε σύστημα. Και όλα αυτά παρουσιάζονται στο θεατή με το μανδύα μια περιπετειώδους ταινίας δράσης, με τρόπο παρόμοιο του “Matrix”. Θέματα σίγουρα ζοφερά, τα οποία όμως ο Bong χειρίζεται σαν γνήσιος βιρτουόζος με μια σκηνοθεσία δεξιοτεχνική, έτοιμη να σε σοκάρει ανά πάσα ώρα και στιγμή, και αναπτύσσοντας ένα έντονο αίσθημα κλειστοφοβίας (οι άνθρωποι της παραγωγής κατάφεραν το εσωτερικό του τρένου να φαίνεται, το λιγότερο, συναρπαστικό). Οι σκηνές δράσης, στις οποίες χρησιμοποιείται ελάχιστα CGI, είναι κάτι πολύ παραπάνω από ικανοποιητικές, αλλά η μαγεία βρίσκεται σε αυτές τις μικρές σιωπηλές στιγμές λίγο πριν ξεσπάσει η δίχως έλεος βία. Και φυσικά δηλώνει βροντερό παρόν το σήμα-κατατεθέν του σκηνοθέτη – αυτή η λεπτή ισορροπία άψογα χορογραφημένων σκηνών δράσης και ιδιόμορφης αίσθησης του χιούμορ. Το καστ είναι περίφημο. Ο Chris Evans στον πρώτο ρόλο βαρέων βαρών της καριέρας του βγαίνει νικητής. Ο John Hurt είναι όπως πάντα εξαιρετικός, επιτομή της εκκεντρικότητας αποτελεί η παρουσία της αγνώριστης Tilda Swinton, ενώ ο ηθοποιός-φετίχ του Bong, Song Kang-ho, κάνει το κωμικό πέρασμα του. Αυτά που αποτρέπουν το χαρακτηρισμό αριστούργημα για το “Snowpiercer” είναι ορισμένες σεναριακές ατασθαλίες, που οδηγούν σε κάποιες χαμένες αφηγηματικές ευκαιρίες και η τελευταία πράξη της ταινίας, που στα μάτια μου φάνηκε κάπως βιαστικά εκτελεσμένη. Παρά τα ψεγάδια του όμως μην κάνεις το λάθος να μην κλείσεις εισιτήριο για την υπερταχεία του Snowpiercer. 4/5 Πάρε και το trailer της ταινίας:
