Ακολουθώντας τη νοσταλγική γραμμή που έδωσε το luben για αυτήν την εβδομάδα, είπα κι εγώ να ασχοληθώ με λίγη ψευδοεπιστήμη από τα παιδικά μας χρονιά. Το σημερινό μας θέμα έχει γίνει γνωστό ως ο μύθος της μιας ψήφου, και τον ακούσαμε για πρώτη φορά στο δημοτικό από τον δάσκαλο μας, πάνω κάτω με αυτή τη μορφή: “Τα Ελληνικά παραλίγο να γινόντουσαν η επίσημη γλώσσα του τάδε οργανισμού, αλλά έγινε ψηφοφορία και έχασαν από τα αγγλικά για μια ψήφο”. «Και τώρα ερωτήσεις: Ποιος την έχει παίξει για πάρτη μου;» Προσωπικά είχα ακούσει την έκδοση του μύθου για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ότι και καλά τα ελληνικά παραλίγο να γίνουν η επίσημη γλώσσα της τότε ΕΟΚ και έχασαν για μια ψήφο. Αλλά απ ότι φαίνεται υπάρχει σε πολλές παραλλαγές, πράγμα που, όπως έχουμε πει, πρέπει να μας κάνει να ψιλιαζόμαστε, έτσι; Όταν ακούς μια ιστορία σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητα ψέμα. Άλλα κάποια λαμπάκια καλό είναι να ανάβουν. Η παλιότερη απ’ όλες τις εκδοχές που βρήκα μας πάει πίσω στην Αμερικάνικη ανεξαρτησία. Ο μύθος λοιπόν λέει ότι μόλις οι Ηνωμένες Πολιτείες κέρδισαν την ανεξαρτησία τους το 1776, οι νομοθέτες τους (οι λεγόμενοι founding fathers) καθίσαν κάτω να αποφασίσουν ποια γλώσσα θα είναι η επίσημη του νεοσύστατου κράτους. Κι επειδή τα αγγλικά θύμιζαν την Βρετανική αποικιοκρατία απ’ την οποία προσπαθούσε η Αμερική να γλιτώσει, κάποιοι πρότειναν να επιλεγούν τα ελληνικά σαν επίσημη γλώσσα του κράτους, αφού τα ελληνικά ήταν η γλώσσα που γέννησε τη δημοκρατία. Η ψηφοφορία έγινε και για μία μόνο ψήφο τα ελληνικά ηττήθηκαν και προκρίθηκαν τα αγγλικά. Μάλιστα έχω ακούσει από πολλούς ότι ο λόγος που χάθηκε η ψηφοφορία είναι επειδή τους φάνηκε υπερβολικά δύσκολο το πολυτονικό σύστημα κι ότι αν είχαμε μονοτονικό θα είχαμε κερδίσει. «Δύο πράγματα δεν ανεχόμαστε εδώ στο America: τόνους και μακριά παντελόνια» – Adam Smith. Φυσικά, η αλήθεια είναι ότι καμιά τέτοια ψηφοφορία δεν έχει γίνει, ούτε για τα ελληνικά, ούτε για καμιά άλλη γλώσσα. Τα πρακτικά του Κογκρέσου είναι στη διάθεση του καθενός και δεν καταγράφεται καμιά απολύτως ψηφοφορία για την ανάδειξη επίσημης γλώσσας. Και μάλιστα, πουθενά στο Σύνταγμα ή σε οποιοδήποτε άλλο θεσμικό κείμενο της χώρας δεν ορίζουν επίσημη γλώσσα οι Αμερικάνοι. Τα αγγλικά είναι η εκ των πραγμάτων επίσημη γλώσσα, αλλά δεν έχουν καμιά θεσμική κατοχύρωση. Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή ένωση, πάλι δεν υπάρχει επίσημη γλωσσά ή αν θέλετε υπάρχουν 23 επίσημες γλώσσες. Το ίδιο πράγμα πάνω-κάτω. Απλά έχουν καταχωρίσει τα Αγγλικά, τα Γαλλικά και τα Γερμανικά ως εργάσιμες γλώσσες για ευκολία. «Λοιπόν μαλάκες. Τα χτυπάμε όλα και τρέχουμε, ντάξει;» Μερικές παραλλαγές της Αμερικάνικης εκδοχής μας δίνουν άλλες υποψήφιες για την επίσημη γλώσσα της Αμερικής, όπως τα Εβραϊκά γιατί ήταν η γλώσσα της Βίβλου, τα Γαλλικά γιατί ήταν η γλώσσα του ορθολογισμού, τα πολωνικά και τα γερμανικά. Μάλιστα για τα γερμανικά υπάρχει μια αληθινή ιστορία που παίζει να είναι και η πηγή του μύθου μας. Τον Μάρτιο του 1794 μια ομάδα Γερμανών που ζούσαν στην Βιρτζίνια υπέβαλε στο Κογκρέσο αναφορά, ζητώντας να μεταφράζονται οι ομοσπονδιακοί νόμοι στα γερμανικά. Η πρόταση αυτή υπάρχει στα πρακτικά και συζητήθηκε στο Κογκρέσο στις 13 Ιανουαρίου 1795, όχι όμως για να γίνουν τα γερμανικά επίσημη γλώσσα, αλλά για να μεταφράζεται στα γερμανικά το κείμενο των ομοσπονδιακών νόμων για όσους πολίτες δεν ήξεραν αγγλικά. Η πιο παλιά Ελληνική εμφάνιση του μύθου που κατάφερα να βρω είναι σε ένα βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει λίγο μετά τον εμφύλιο, αλλά ο μύθος πήρε τα πάνω του στα χρόνια της χούντας για τους προφανείς σοβινιστικούς λόγους. Η πιο διάσημη αναφορά στο μύθο αποδίδεται σε κείμενο του Ξενοφώντα Ζολώτα, που γράφει: «Ο Ουάσιγκτον, ο Τζέφερσον, ο Άνταμς και άλλοι όταν συνέτασσαν το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών στα 1787 είχαν προτείνει η γλώσσα του νέου κράτους να είναι η ελληνική, προς τιμή της γλώσσας του Έθνους εκείνου, που πρώτο γέννησε και λίκνισε τη Δημοκρατία και τη διέδωσε στον κόσμο. Για μία ψήφο μόνο προκρίθηκε και υιοθετήθηκε τελικά η αγγλική αντί της ελληνικής». «Μην αρχίσω και για τους αεροψεκασμούς» – Ξενοφών Ζολώτας. Κι εδώ είναι και το ηθικό δίδαγμα του σημερινού άρθρου παιδάκια μου: Με αστικούς θρύλους, θεωρίες συνωμοσίας και παραφυσικά φαινόμενα, την πατάνε ΌΛΟΙ. Δεν έχει σημασία αν είσαι έξυπνος. Δεν έχει σημασία αν είσαι μορφωμένος. Ο Ζολώτας δεν ήταν κανένας σκιτζής. Ο άνθρωπος ήταν οικονομολόγος και καθηγητής Πανεπιστημίου για 40 χρόνια. Έχει υπηρετήσει Πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και Πρωθυπουργός της χώρας. Και πίστεψε έναν μύθο που λένε οι δάσκαλοι στα παιδάκια του δημοτικού. Γιατί; Γιατί ήθελε να τον πιστέψει. Εκεί στοχεύουν όλοι οι μύθοι. Θέλω να πιστέψω ότι ένα βότανο θα διώξει τον καρκίνο μου γιατί το εναλλακτικό είναι επίπονη χημειοθεραπεία για δυο χρόνια. Θέλω να πιστέψω σε μια παγκόσμια κυβέρνηση από μακιαβελικές συνωμοτικές ιδιοφυΐες, γιατί το εναλλακτικό είναι μια κυβέρνηση ανίκανων διεφθαρμένων ηλίθιων που σκουντουφλάνε σε ένα παγκόσμιο γεωπολιτικό χάος. Θέλω να πιστέψω ότι με επισκέπτονται εξωγήινοι, φαντάσματα και όντα από άλλες διαστάσεις, γιατί το εναλλακτικό είναι μια απελπιστική, ατελείωτη Κοσμική μοναξιά. Όλοι κατά βάθος θέλουμε να τα πιστέψουμε αυτά. Μας δίνουν σκοπό, ελπίδα και δομή στη ζωή. Πράγματα που όλοι επιζητούμε, είτε μας λένε Λιακόπουλο, είτε Ζολώτα, είτε Einstein. Κανένας δεν έχει ανοσία στην ψευδοεπιστήμη. ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟΝ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΚΑΦΡΟ ΣΕ MP3 // Πηγές: http://ec.europa.eu/languages/languages-of-europe/eu-languages_en.htm http://antichainletter.wordpress.com/2011/09/29/onevote/
