Τα Χριστούγεννα επιτέλους ήρθαν. Κλείσαν τα σχολειά, σβήσαν στις φάμπρικες τα φουγάρα, όλοι συγκεντρωθήκαμε στην οικογενειακή εστία να κοινωνήσουμε το πανανθρώπινο μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου. Στο ραδιόφωνο παίζουν χριστουγεννιάτικοι ύμνοι, στα χείλη μένει η γεύση του μαλακού, γλυκόπιοτου χριστουγεννιάτικου μείγματος τσαγιού, τσιμπημένo με το επιβεβλημένο για να διατηρήσει την ευθυμία μας οινοπνευματώδες. Tο θυμικό μας (γιατί όχι) αγωνιά παγιδευμένο σε εκείνο το φιλί κάτω από το γκί! Η Xριστουγεννιάτικη μας πρόταση είναι ένα αντιστάθμισμα, ένας δεσμός με την γη, σε αυτή την εορταστική αλλοφροσύνη που θέλει να μας συνεπάρει. Ορφανεμένος τέτοια εποχή πριν δέκα χρόνια, ταλαιπωρημένος διαρκώς στην σύντομη, άχαρη ζωή του, ο 18χρόνος πρωταγωνιστής ανέχτηκε αρκετά. Έφτασε η στιγμή να απελευθερώσει το μίσος, να γίνει ο θύτης που τον βασανίζει, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, να μιλήσει για πρώτη φορά στην ζωή του γνωρίζοντας ότι θα είναι και η τελευταία. “Όταν ο Άγιος-Βασίλης βγει παγανιά, ξεκίνα να τρέχεις”, τον συμβουλεύει ( σε ελεύθερη πάντα απόδοση ) ο παππούς του από το ψυχιατρείο. Το βίαιο δολοφονικό ξέσπασμα του “Αγίου” θα επιβεβαιώσει απόλυτα την λαϊκή ρήση “[…] και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια”. Παρανοϊκός αλλά “ιδιοφυής” θα σκοτώσει γιορτινά – χωρίς αμφιβολία καταλήγοντας γελοίος, θα τον αγγίξει όμως και η παιδική αθωότητα. Μπορεί ο ψυχάκιας να μην είναι ,όπως τεχνηέντως παρουσιάστηκε, controversial ( στα αγγλικά γιατί είναι εύηχο ), η ταινία αναστάτωσε πάντως την αμερικάνικη κοινωνία όταν προβλήθηκε τα Χριστούγεννα του 1984. Τελικά η απόσυρση της ήταν άμεση. Οι πικάντικες λεπτομέρειες της ιστορίας αναπτύσσονται σε όλη τους την χάρη σε ποικίλες ιντερνετικές πηγές. Ακόμα την αρχική ταινία ακολούθησαν 4 συνέχειες, καμία ιδέα για τις οποίες δεν έχουμε. Θα σχολιάσουμε όμως ότι το αστείο είναι μια φορά. Δεν προσφέρεται για επανάληψη. Καλά Χριστούγεννα!
