Μπορεί ο R.R. Martin να έβαλε για τα καλά στη βιβλιοθήκη σου βιβλία που στην καλύτερη μετράνε 700 σελίδες, αλλά, όσο hardcore αναγνώστης και να είσαι, το θέλεις το διάλειμμά σου με κάτι μικρότερο, που θα σου πάρει μόνο δύο διαδρομές μετρό να τελειώσεις. Τα μικρά βιβλία που θα βρεις παρακάτω ενδείκνυνται για αεροπλάνα και βαπόρια, όπου η χειραποσκευή ζυγίζει ήδη 5 κιλά χωρίς το ανάγνωσμα, για πρωινές διαδρομές στη δουλειά, αλλά και για να χεις μόνιμα στην τσάντα σου για απρόοπτες αναμονές. Τα αστυνομικά Πριν ο Nesbo και οι λοιποί Σκανδιναβοί άρχισαν να γεμίζουν τόμους ολόκληρους με τις περιπέτειες των Harry Hole τους, η βασιλίσσα του είδους, Agatha Christie, γέμιζε πολύ πιο λογικό αριθμό σελίδων με φόνους, εγκλήματα και φυσικά τις περιπέτειες της Μις Μάρπλ και του Ηρακλή Πουαρό. Μπορεί η βιβλιογραφία της Christie να μην κατατάσσεται σε αυτό που λέμε υψηλή λογοτεχνία αλλά, κακά τα ψέματα, ούτε ο R.R. Martin ταιριάζει στο προφίλ. Οι πλοκές των μυθιστορημάτων της είναι απλές -σχεδόν απλοϊκές -και ο λόγος της στακάτος, γεγονός που κάνει τα βιβλία της να φεύγουν ακόμα πιο γρήγορα απ΄οσο θα περίμενες. Από τα μικρότερα και πιο ενδιαφέροντα, ο «Μάρτυρας Κατηγορίας» (σελ. 167, εκδόσεις Λυχνάρι), η «Πρόσκληση σε φόνο» (σελ. 192, εκδόσεις Λυχνάρι) και «Στον αστερισμό της παρθένου» (σελ. 192, εκδόσεις Λυχνάρι). Αρκετά χαλαρά στην κατηγορία «αστυνομικό» -γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για ghost story- εντάσσεται και «Το στρίψιμο της βίδας» από τον Henry James (σελ. 227, εκδόσεις Άγρα). To fight club της αμερικάνικης λογοτεχνίας σε κάνει να γυρνάς τη μια σελίδα μετά την άλλη με το storyline να σε γεμίζει συνέχεια ερωτηματικά σχετικά με το τι πραγματικά έχει συμβεί στον πύργο στην εξοχή. Τα κλασικά Αν απ’ την άλλη δεν είσαι fan του αστυνομικού, ίσως να μπορείς να γεμίσεις τα πέρα δώθε σου με κάτι πιο κλασικό, όπως τον “Great Gatsby” του Fitzgerald («O μεγάλος Γκάτσμπυ», σελ. 241, εκδόσεις Άγρα) ή τον «Ξένο» του Camus (σελ. 140, εκδόσεις Άγρα). Βιβλία που διαβάζονται πιο εύκολα απ’ όσο θα περίμενες, ενώ παράλληλα πουλάς μούρη στα μέσα, τύπου «κοίτα με διαβάζω Fitzgerald στο μετρό». Στην λίστα των κλασικών προστίθεται «Η φάρμα των ζώων» του Orwell (σελ. 144, εκδόσεις Κάκτος), «Το μαργαριτάρι» του Steinberg (σελ.137, εκδόσεις Μίνωας) και «Η καρδιά του σκότους» του Conrad (σελ. 138, εκδόσεις Πατάκης). Τα υπόλοιπα Αν δεν είσαι ούτε του κλασικού, τότε κάτι όπως το βραβευμένο με το Man Booker «Ένα κάποιο τέλος» (σελ. 216, εκδόσεις Μεταίχμιο) του Barnes είναι ότι πρέπει για σένα. Το «’Ενα κάποιο τέλος» ακολουθεί τη ζωή τεσσάρων φίλων από τη δεκαετία του ’60 μέχρι τα 60 τους. Γεμάτο κενά, φλάσμπακς και παρενθέσεις σκιαγραφεί την άχαρη εφηβεία και την εξίσου άχαρη ενηλικίωσή τους. «Η διαθήκη της Μαρίας» του Ιρλανδού Colm Toibin ανήκει στα πολύ μικρά βιβλία με μόλις 115 σελίδες (εκδόσεις Ίκαρος). Το μυθιστόρημα του Toibin ακολουθεί τη Μαρία λίγες μέρες μετά τη Στραύρωση ενώ η ίδια καταθέτει τη δικιά της εκδοχή για το πώς και γιατί πέθανε το παιδί της. Τέλος «Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου» (σελ. 221, εκδόσεις Σελήνη) του Neil Gaiman είναι για όλους όσους ξεχασαν να μεγαλώσουν. Μια μεταφυσική περιπέτεια που έχει στον πυρήνα της το τί σημαίνει να είσαι παιδί. Για τους φαν του Gaiman και αυτούς που δεν είχαν ακόμα την τύχη να μπουν σ΄αυτη την κατηγορία.
