Άλλη μια χειμωνιάτικη version του φεστιβαλ με το δεύτερο καλύτερο όνομα στην Ελλάδα (αυτό είναι το πρώτο) έφτασε στο τέλος του αγαπητές φίλες και φίλοι. Αφήνοντας γενικώς καλές εντυπώσεις το φετινό Winter Plisskën δίνει ραντεβού για τον Ιούνη πλέον και την καλοκαιρινή του κολεξιόν. Με μουσική υπόκρουση, δικαίως, κάτι σαν το παρακάτω πάμε να δούμε τι είδαμε: (Φωτογραφίες για το Luben Guide: Γιώργος Αθανασίου) DAY 1 – Παρασκευή 3 Δεκέμβρη Μέρα πρώτη. Παρασκευή, άρα οι αντοχές όχι άπλετες, και ενώ ένας αρρωστιάρικος Δεκεμβριανός σκατόκαιρος κατακλύζει τους ουρανούς από το απόγευμα, κατευθυνόμαστε πρός το νούμερο 117 της οδού Πειραιώς όπου δεσπόζει το Piraeus Academy. Το Main Stage του Plissken Fest. https://www.instagram.com/p/BNhYr6Rh-Xw/ Όπου μαθαίνουμε ότι τα βραχιολάκια μας θα παραλάβουμε από το Μεταλλουργείο, τον χώρο που για τις ανάγκες του φεστιβαλ έχει βαπτιστεί REPUBLIC και TUNNEL, βρίσκεται μόλις λίγα νούμερα παρακάτω στην Πειραιώς και έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ευθύς. https://www.instagram.com/p/BNhcqlTBt9Q/?taken-by=plisskenfest https://www.instagram.com/p/BNhpR1cB0iS/?taken-by=plisskenfest Ενώ στον εξωτερικό χώρο του Μεταλλουργείου ο κόσμος περιμένει να δει μεταξύ άλλων του ΜΕΝΤΑ και NALYSSA GREEN ή να φάει από τα φορτηγάκια των Food Truck και Foofoo που βρίσκονται στον ίδιο χώρο, εμείς πηγαίνουμε προς τον εσωτερικό χώρο που δείχνει πολύ πιο ενδιαφέρον. Στην ινταστριαλ πολύ ωραία σκηνή του τουνελ οι Black Athena, curators της μικρής σκηνής για την πρώτη μέρα, μοιράζουν τα vibes τους. Ο κόσμος είναι λίγος αλλά ζεστός, ο ξηρός πάγος έχει πλάκα, η κατάσταση φαίνεται σίγουρα πιο δελεαστική από τους Psychic Ills που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στη μεγάλη σκηνή (σορρυ γι’ αυτό), γι’ αυτό τους προτιμούμε μέχρι και την εμφάνιση του Flokosh που απλώνει ένα κρύο, βρώμικο και πολύ όμορφο είδος trap. Σπέυδουμε στη μεγάλη σκηνή όπου εμφανίζονται σε λίγα λεπτά οι THE FOUR OWLS. Από τα ηχεία ακούγεται το έτερο καμάρι της High Focus OCEAN WISDOM, άρα ξέρουμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό μέρος. Οι μασκοφόροι βρετανοί εμφανίζονται στη σκηνή και ξεκινούν το βομβάρδισμα με υλικό από τα δύο LP τους για περίπου μιάμιση ώρα. Παρότι ο κόσμος φαίνεται αρκετά λίγος για το μεγάλο αμφιθέατρο του ευάερου και ευήλιου Academy, τα σπάει χύμα. Ο ΖΟΜΒΥ που ακολουθεί είναι ίσως η πρώτη παράξενη επιλογή του φεστιβαλ. Καθώς τα φώτα πέφτουν, το πάλαι ποτέ μεγάλο όνομα της βρετανικης jungle/dubstep εμφανίζεται με τη μάσκα Guy Fawkes και αρχίζει το σετ του με… techno, όλοι σκέφτονται ότι είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο και τα ναρκωτικά πολύ λίγα. Το δεύτερο μέρος του set του όμως γυρνάει στην jungle vocal παράδοση που μας έχει συνηθίσει και τα πράγματα γίνονται πιο ζεστά. Εξίσου ψυχρός με την τελευταία φορά που έχει επισκεφτεί την Αθήνα, το μακρινό 2010 στο BIOS, μας αποχαιρετά. Για να ακολουθήσει ο PREFUSE 73. Καθώς κάποιοι από τους γράφοντες γνώρισαν τον PREFUSE 73 σε τρυφερά νεανικά χρόνια όπου το glitch/abstract hip hop ήταν relevant και η αμερικανική ήπειρος ανακάλυπτε νέες οδούς στο συγκεκριμένο είδος, η παρουσία μας στο Main Stage ήταν υποχρεωτική. Παραμελήσαμε έτσι τους κάτα γενική ομολογία εξαιρετικούς ATH KIDS που βάραγαν στο τουνελ και τους KOOBA TERCU που θα εμφανίζονταν στο Republic. Ο Scott Herren παρουσίασε υλικό με κέντρο βάρους στις νεότερες δουλειές του, όπως το πρόσφατο εξαιρετικό Rivington Não Rio, δημιούργησε και αυτός την παγωμένη αίσθηση πως κάτι δεν βρίσκεται στο σωστό χώρο ή στο σωστό χρόνο. Όταν στο main stage κατεύθασαν οι πολυαναμενόμενοι TUXEDOMOON οι αντοχές είχαν αρχίσει να αμβλύνονται, το αμφιθέατρο όμως γέμισε για πρώτη φορά μέσα στη μέρα δείχνοντας πώς το headliner είναι αυτό που τράβηξε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. 59 to 1, What Use, 7 Years, οι Tuxedomoon παρουσίασαν στην ολότητα του μια πολύ στυλάτη και όσο πρέπει ψυχρή εκτέλεση του Half-Mute. Ο εξαιρετικός ήχος βοήθησε την κατάσταση, πράγμα που δε συνέβαινε με τα πιο βαρετά visuals του κόσμου στο μπαγκράουντ. Στο τουνελ σε κάποια λεπτά από εκείνη τη στιγμή οι ELIJAH & SKILLIAM σερβιραν ένα αδυσώπητο grime σετ μέσα στην καύλα, που ήταν πραγματικά ό,τι έπρεπε. DAY 2 – Σάββατο 4 Δεκέμβρη Γρήγορη μετάβαση στο Main Stage για Vatican Shadow που αποτελεί το κυρίως φετιχ της ημέρας. Καμία απογοήτευση γιατί ο Dominick Furnow παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό σετ που… όπως και την προηγούμενη, δεν ήταν για εκεί και δεν ήταν για τότε. O κόσμος στο main stage του Academy μένει ολίγον εμβρόντητος από την ambient επίθεση, ο ίδιος μάλλον θέλει να επικοινωνήσει με κάποιο τρόπο αλλα τα μικρόφωνα δεν του το επιτρέπουν. Ακολουθούν οι εξαιρετικοί FOREST SWORDS που έδεσαν υπέροχα σαν προσθήκη της τελευταίας στιγμής για να… το σώσουν. https://www.instagram.com/p/BNkW3uQhGhc/?taken-by=plisskenfest Και κάπου εκεί έχουμε την εμφάνιση του διημέρου από τους εξαιρετικούς σε όλα τα επίπεδα LA FEMME. Οποιαδήποτε άποψη και να διατηρεί κάποιος για το surf/post/punk των φίλων μας γάλλων (ή για τους γάλλους γενικά), οι femme έδωσαν στο κοινό αυτό που ήθελε. Και να τα σπάσει και να χορέψει και αυτό συνέβη. Σαν το μόνο αμιγώς συναυλιακό όνομα σε ένα ελαφρώς κλειστοφοβικό και τοποθετημένο στην ηλεκτρονική σκηνή line-up ξεχώρισαν αδιαμφισβήτητα με αυτό που πρόσφεραν και αυτό φάνηκε και από την ενθουσιώδη ανταπόκριση. Κάτι που μάλλον ελάχιστοι θα πουν για τους απογοητευτικούς DEATH IN VEGAS που αμέσως μετά παρουσίασαν ένα αψυχολόγητο ambient ψυχρό αμιγώς ηλεκτρονικό πρόγραμμα. Μπορεί το ελληνικό κοινό να τους έχει ταυτίσει το οτιδήποτε έκαναν τις εποχές του Hands Around My Throat και να αγνοεί τι ακριβώς συμβαίνει με τον ήχο τους τα τελευταία χρόνια, οι μαζικές αποχωρήσεις από τη μεγάλη σκηνή έδειχναν ότι δεν έπεισαν. Η BEATRICE DILLON στο τουνελ την ίδια στιγμή έδινε ένα εξωφρενικό tribal σετ που έσπειρε τον πανικό (και ξηρό πάγο). Οι BABYFATHER λίγο πριν ήταν η επιλογή που θα έπρεπε κάποιος να κάνει, κάτι που σημειώνεται για μια μελλοντική στιγμή. Mέσα σε όλα, το Plissken Festival είναι μια διοργάνωση που παραμένει ενδιαφέρουσα γιατί ενώ είναι 100% relevant για το οτιδήποτε προσφέρει με την καλλιτεχνική/μουσική της ταυτότητα κάθε φορά, μοιάζει ίσως ακριβώς το αντίθετο μέσα στις συνθήκες και τον χώρο που αυτό συμβαίνει. Σε ένα ελληνικό κοινό δηλαδή που παραμένει για πολλούς λόγους αρκετά φοβισμένο για να εξερευνήσει καινούρια πράγματα και συνήθως προτιμά να ξεδίνει με σίγουρες λύσεις. Αλλά που παρολαυτά μοιάζει να αγκαλιάζει κάθε φορά στις διάφορες της φάσεις αυτή την προσπάθεια. Αυτό όπως και να το δεις είναι πολύ σημαντικό. So long, Plissken, τα λέμε τον Ιούνιο.
