Ήταν 29/9/1995 όταν ο Νίκος Γκάλης αποφάσισε να ανακοινώσει επίσημα αυτό που όλοι φοβόντουσαν. ο «Γκάγκστερ« ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του. O Νίκ ήταν το νο2 των ελληνικών 80ς (το no1 ήταν είναι και θα είναι ο Αντρέας). Ο Νικόλαος Γεωργαλής (το πραγματικό όνομα του Γκάλη) γεννήθηκε στο New Jersey το 1957, παιδί μεταναστών από την Ρόδο. Στην αρχή έπαιζε μποξ, άλλα η μάνα του δεν γούσταρε και τον γύρισε στο μπάσκετ. Το 1975, πήγε στο πανεπιστήμιο Σίτον Χώλ, εκεί έπαιξε μπασκετάκι στο NCAA, έχοντας 27,5 πόντους μέσο όρο, αφήνοντας δεύτερο στο σκοράρισμα τον μυθικό Λάρι Μπερντ. Κατά την διάρκεια όμως της καριέρας του στο NCAA τραυματίστηκε, παράτησε το όνειρο του για καριέρα στο NBA και κατηφόρισε προς τα μέρη μας. Με το που πάτησε σε ελληνικό έδαφος το 1979, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και Άρης έριζαν για την μεταγραφή του, με τον παίχτη να καταλήγει τελικά στους κιτρινόμαυρους της Θεσσαλονίκης. Εκεί ο Νικ πήρε την ομάδα από το χέρι και την οδήγησε σε 8 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα και σε συμμετοχή σε 3 final four. Την πρώτη του χρονιά στον Άρη βγήκε τρίτος σκόρερ στο ελληνικό πρωτάθλημα, όταν ζεστάθηκε όμως την δεύτερη χρονιά, πήρε σερί την πρώτη θέση των σκόρερς για 11 συνεχόμενα χρόνια. Το ρεκόρ του σε πόντους το σημείωσε την χρονιά 1980-81 που με μέσο όρο 44 πόντους ανά παιχνίδι. Την μεγαλύτερη του μπασκετική επιτυχία δεν την είχε όμως με κάποιο σύλλογο, άλλα με την εθνική Ελλάδος. Στο Ευρωμπάσκετ του 1987 στην Αθήνα, ο Νίκος Γκάλης με 37 πόντους μ.ο και 40 πόντους στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση, έδωσε στην εθνική Ελλάδος το πρώτο της ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Αναγκάζοντας την ΠΑΣΟΚαρα να γεμίσει γήπεδα μπάσκετ όλη την επικράτεια. Όλοι θέλουν να παίξουν μπάσκετ, και όλοι προσπαθούν να κάνουν την trademark κίνηση του με το “σπάσιμο της μέσης” bonus: Photobombing από Σαμαρά Στο επόμενο Ευρωμπάσκετ, η Ελλάδα κατακτά την δεύτερη θέση και δείχνει ότι η πρωτιά στην Αθήνα δυο χρόνια πριν δεν ήταν κάτι τυχαίο. Το 1988, Ενδιάμεσα στα δυο Ευρωμπασκετ, ο Νικ παίζει και σε αυτή την ιστορική διαφήμιση για το γάλα Αγνό. Το 1992 ο Γκάλης εγκαταλείπει τον Άρη, γιατί ο νέος πρόεδρος της ομάδας δεν μπορούσε να πληρώνει το τεράστιο συμβόλαιο του. Ο Γκάλης πάει στον δεύτερο και τελευταίο σταθμό της καριέρας του, τον Παναθηναϊκό των αδερφών Γιαννακόπουλων. Εκεί παίζει 3 σεζόν μη μπορώντας να σπάσει την παντοκρατορία του Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή. Με τον Παναθηναϊκό ο Γκάλης κατάφερε να πάρει ένα κύπελλο και να συμμετάσχει σε ένα final four. Στις 18 Οκτωβρίου του 1994 στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τους Αμπελόκηπους ο ο προπονητής του Παναθηναϊκού, Κώστας Πολίτης όχι μόνο δεν ξεκίνησε τον Γκάλη στην πεντάδα, αλλά δεν τον έβαλε καθόλου μέχρι το ημίχρονο. Στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας τσακώνονται και ο Γκάλης φεύγει από το γήπεδο φανερά εκνευρισμένος και απογοητευμένος. Πάντως, άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι κάποια στιγμή ο Πολίτης του ζήτησε να περάσει στο παρκέ και ο Γκάλης αρνήθηκε επικαλούμενος αδιαθεσία. Είτε έτσι, είτε αλλιώς πάντως, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πείσμωσε τόσο πολύ με την εξέλιξη των πραγμάτων που έβαλε τέλος στην καριέρα του εν μία νυκτί! Μάλιστα, ο Παύλος Γιαννακόπουλος που τον πήγε σπίτι του, φέρεται να του ζήτησε λίγη υπομονή για να επιληφθεί του θέματος, ωστόσο ο Γκάλης μάλλον είχε πάρει την απόφασή του. Μέσα σε λίγες ώρες, ο Νικ μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, ενώ το Νοέμβριο του 1994 ο Παναθηναϊκός προέβη σε διακοπή συμβολαίου. Έτσι λοιπόν, ακόμα κι όταν αποχώρησε ο Πολίτης δίνοντας τη θέση του στον Κιουμουρτζόγλου, δεν ήταν αρκετό για να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Η χρονιά πέρασε έτσι, παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έκανε κινήσεις προσέγγισης, οι οποίες όμως έπεσαν στο κενό. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος πλήρωνε το συμβόλαιό του με την ελπίδα κάποια στιγμή να επέστρεφε, όμως ο Μάλκοβιτς δεν τον ήθελε στο ρόστερ της ομάδας, ενώ ο ίδιος ο Γκάλης ήθελε να πάρει μεταγραφή για την ΑΕΚ. Ο Γκάλης σε ηλικία 38 ετών αποφάσισε να επισημοποιήσει το τέλος, με ανακοίνωση που υπέγραψε και απέστειλε στα ΜΜΕ στις 29 Σεπτεμβρίου του 1995. Κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Στη ζωή, όλα έχουν μιά αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από μας, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα κι αγαπώ μέσα στο γήπεδο γιατί πιστεύω ότι ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις μου τότε που πρέπει. Αυτή μου η επιθυμία θεωρήθηκε από πολλούς αδυναμία. Ποτέ δεν έχω παρακαλέσει άνθρωπο και ποτέ δε ζήτησα χάρη από κανέναν. Μέχρι και σήμερα (σ.σ 29/9/1995) έκανα υπομονή περιμένοντας μία κίνηση. Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή. Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος. Με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες. Ευχαριστώ όλους τους ανώνυμους φιλάθλους για την αγαπη που μου έδειξαν. Ζητώ συγγνώμη αν κάποιους πίκρανα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνουμε όπως έρχεται αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος που αρχίζει αύριο (σ.σ 30/9/1995) κάνοντας μιά ευχή: Να μη ξεχνάμε όλοι ότι το μπάσκετ είναι παιχνίδι και ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι
