Ήταν 19 Φεβρουαρίου 1945, ακριβώς 70 χρόνια πριν, όταν οι πρώτοι Αμερικανοί στρατιώτες αποβιβάζονταν σε ένα μικρό ηφαιστειογενές νησί με το όνομα Ίβο Τζίμα, 1200 χιλιόμετρα μακριά απο το Τόκιο. Η δίμηνη μάχη που ακολούθησε, ανάμεσα σε 70.000 Αμερικάνους και 22.οοο Ιάπωνες, έμεινε στην Ιστορία ως μια απο τις πιο φρικτές του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Ιστορική φωτογραφία του Τζο Ρόζενθαλ, που δείχνει πέντε στρατιώτες να υψώνουν τη σημαία των ΗΠΑ στο ψηλότερο σημείο (Σουριμπάτσι) της Ίβο Τζίμα (23-02-1945) Το νησί έχει έκταση 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα και με την εξαίρεση του όρους Σουριμπάτσι, που έχει ύψος 169 μέτρα, είναι απόλυτα επίπεδο. Οι Ιάπωνες πολέμησαν σε όλο τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο με την – εντελώς παράλογη για κάθε Δυτικό – ιδέα οτι η αιχμαλωσία είναι η απόλυτη ξεφτίλα για κάθε στρατιώτη/αξιωματικό που σέβεται τον εαυτό του, τους προγόνους του, την οικογένεια του και τον Αυτοκράτορα: χίλιες φορές ο θάνατος παρά τέτοια ατίμωση. Αυτό εξηγεί το εξής ανατριχιαστικό νούμερο: απο τους 22.000 Ιάπωνες που αποτελούσαν τη φρουρά του νησιού, μόνο 216 αιχμαλωτίστηκαν ζωντανοί. Οι Αμερικάνοι είχαν περίπου 7.000 νεκρούς και 20.000 τραυματίες. Η ιερή μανία με την οποία πολέμησαν και πέθαναν οι Ιάπωνες στην Ίβο Τζίμα, εξηγείται και απο το οτι αυτό το μικρό νησάκι με τη μαύρη άμμο, ήταν το τελευταίο “σκαλοπατάκι” στο χάρτη πριν οι λευκοί διάβολοι φτάσουν στη χώρα τους. Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν κατά κόρον φλογοβόλα προκειμένου να εξουδετερώσουν τις εστίες αντίστασης καίγοντας τους αμυνόμενους, ενώ η εμπειρία της μανιασμένης Ιαπωνικής άμυνας προβλημάτισε σοβαρά την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ και ήταν ένα σημαντικό επιχείρημα υπέρ της ρίψης στης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, έξι μήνες αργότερα. Το ντοκιμαντέρ που ακολουθεί είναι μια πολύ καλή εισαγωγή στη μάχη της Ίβο Τζίμα: https://www.youtube.com/watch?v=QjduvS-mRD4 (κλικ στο cc κάτω δεξιά για να ενεργοποιηθούν υπότιτλοι)
