Μια στιγμή αγνού σουρεαλισμού μας χάρισαν οι Πυξ Λαξ σε πρόσφατη συνέντευξή τους στο News247, αγαπητές φίλες και φίλοι. Μιλώντας για το αν έχουν κάνει άνοιγμα στα νέα κοινά και πιο συγκεκριμένα στη Ζ γενιά, ο Φίλιππος Πλιάτσικας πέταξε ότι είναι θυμωμένοι με το δούλεμα που τρώνε επειδή κάθε τόσο γίνεται λόγος για τελευταία συναυλία λόγω οριστικής απόσυρσης. Μάλιστα, είπε ότι αυτοί που τους κράζουν γι’αυτόν τον λόγο είναι φασαίοι: «Αυτό που ζήσαμε και στη συναυλία στο ΟΑΚΑ, αλλά ειδικά αυτό που συμβαίνει και με τους νέους ανθρώπους από το 2018 και μετά. Είναι μια παρότρυνση, ότι όντως φίλε, η υγεία είναι κάτι που δεν είναι μπανάλ – επειδή δεν πουλάει στα social και δεν γίνεται viral. Είναι κάτι που ακόμα υπάρχει κι ακόμα συγκινεί κι ακόμα μπορεί να μπει στις ψυχές των ανθρώπων. Το “φυσιολογικό”, ας το ονομάσουμε έτσι. Για εμάς ήταν και ένα μάθημα, από το 2018 και μετά που παίζουμε μέχρι και σήμερα, που μας δίνει ο κόσμος και ειδικά οι νέοι άνθρωποι. Ότι τελικά δεν είχαμε και τόσο άδικο που υπερασπιζόμασταν αυτό το φυσιολογικό, το πολυσυλλεκτικό, το συμπεριληπτικό. Γιατί μπουχτίσαμε στους ψαγμένους και τις ψαγμενιές τους και στους φασαίους και τις φάσεις τους. Μπουχτίσαμε από αυτό χρόνια ολόκληρα και ειρωνείες για την “τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ”. Το φέρνω σαν παράδειγμα γιατί υπάρχουν ένα σωρό καλλιτέχνες που μπορώ να αναφέρω. Ο Τάκης Σούκας, παλιός συνθέτης, καταπληκτικός λαϊκός, ο Σπανός υπέροχος συνθέτης. Άνθρωποι που με έναν τρόπο δεν ήταν της μόδας να ειπωθεί ότι αφορούσαν και συγκινούσαν μάζες. Και επειδή δεν ήταν της μόδας, δεν είχε κανείς το κουράγιο βγει και να πει ότι ναι, αυτοί οι άνθρωποι συγκινούν, αξίζουν και είναι μεγάλοι.» Λέει και στη συνέχεια ένα ωραίο του τύπου ότι ο κόσμος δεν εκτιμά το ελληνικό ροκ γιατί είναι ελληνικό: «Αν ακούσεις ακόμη και σήμερα, αφιερώματα σε ΤV και σε ραδιόφωνα που θα σου μιλήσουν για το 1990, ντρέπονται να πουν ορισμένα πράγματα. Φοβούνται να πουν γι αυτό που πραγματικά συνέβαινε το ‘90. Θα σε πάνε σε μια εξωραϊσμένη σχολή της Θεσσαλονίκης που ήταν υπέροχη όντως, αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί. Υπήρξαν συγκροτήματα, ελληνικά. Είχα ακούσει μια συνέντευξη των Ενδελέχεια και έλεγαν “αν ήμασταν απ’ τη Θεσσαλονίκη θα μας είχαν πάρει όλοι εδώ να πούμε ότι είμαστε οι καινούργιοι Rolling Stones”; Είχαν δίκιο τα παιδιά. Aυτό που περιορίζει την “πολυταλαντοσύνη” και την “πολυμηχανοσύνη” μας ως λαός είναι αυτή η μορφή αυτισμού και εγωκεντρισμού. Αυτή η ψυχική ακρωτηριασμένη ανάγκη μας να τα θεωρήσουμε όλα εξωτικά τρόπαια στο σαλόνι μας. Αν είναι της διπλανής πόρτας απ’ το Παγκράτι – που έχω ακούσει υπέροχα συγκροτήματα που είναι απ’ το Παγκράτι ή απ’ τα Πατήσια – δεν μας αρέσει. Πρέπει να έρθει ο άλλος που ‘ναι από το Μπρίστολ, γιατί ο ψυχικός ακρωτηριασμός μας δεν βολεύεται με το Παγκράτι.» ΞΥΠΝΑ ΕΛΛΗΝΑ ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΑΣ ΤΟΥΣ ΡΟΛΙΝΓΚ ΣΤΟΟΥΝΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΣΟΥ.
