Αυτό το εξαιρετικό ρεπορτάζ μαχητικής δημοσιογραφίας το οποίο εμφανίστηκε σε χθεσινό φύλλο εφημερίδας, αξίζει ένα Πούλιτζερ το συντομότερο δυνατόν. Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην επιλογή του προέδρου της Βουλής Ν. Βούτση να μην περιμένει να αδειάσουν οι τουαλέτες του θεάτρου και να κάνει τη δουλειά του στα όρθια, σε ουρητήριο: Την προχθεσινή πρεμιέρα του Εθνικού με το έργο “Αννα Καρένινα” τίμησε διά της παρουσίας του ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Ν. Βούτσης, πάντα απλός και ευπροσήγορος σαν άνθρωπος του λαού, με το πουκάμισο ανοιχτό στον λαιμό και το σακάκι ξεκούμπωτο. Στο διάλειμμα, πολλοί επισκέφθηκαν τις τουαλέτες, μεταξύ αυτών και ο πρόεδρος. Οι τουαλέτες διαθέτουν περίπου τρεις καμπίνες με πόρτα που κλείνει, καθώς και πολλά ουρητήρια για ορθίους. Μου μεταφέρουν ότι ο πρόεδρος δεν περίμενε στην ουρά για τις καμπίνες, αλλά εξυπηρετήθηκε θαυμάσια σε ένα από τα ουρητήρια για ορθίους. Κάποιοι βρήκαν το θέαμα αστείο και, πάντως, αταίριαστο με έναν πρόεδρο της Βουλής. (Θα έκανε ποτέ η Ζωή Κωνσταντοπούλου το ίδιο; Λάθος ερώτημα, διότι αυτή μπορεί και να το έκανε…) Ποιό Μέσο άραγε μπορεί να έχει φιλοξενήσει αυτό το ρεπορτάζ; Ποιά εφημερίδα έχει βάλει λαγωνικά να παραφυλάνε σε τουαλέτες θεάτρων; Α. Espresso B. Μακελειό Γ. Καθημερινή Δ. Katoxikanea Κάντε τις μαντεψιές σας και χάστε πανηγυρικά. Το ρεπορτάζ κοσμούσε το χθεσινό φύλλο της Καθημερινής και ανήκει στον Στέφανο Κασιμάτη, ο οποίος διατηρεί τη στήλη “Φαληρεύς”. Φυσικά ο Φαληρεύς προκειμένου να αναγάγει το κείμενό του σε υψηλή τέχνη για την οποία οι αναγνώστες της Καθημερινής θα ήταν περίφανοι να καταναλώσουν, συνεχίζει τις σκέψεις του σχετικά με τα ουρητήρια δίνοντας έναν αέρα αβάντ γκάρντ από τον Duchamp: Αστοχες οι επικρίσεις τους, όμως, διότι αυτό που έκανε ο φιλότεχνος και σεμνός πρόεδρος (άλλο αν δεν το κατάλαβε κανείς) ήταν ένα «hommage à Marchel Duchamp». Διότι του χρόνου συμπληρώνονται εκατό χρόνια αφότου ο Μαρσέλ Ντισάν παρουσίασε το περίφημο ουρητήριο με τον τίτλο «Fountain», το έργο με τη μεγαλύτερη επιρροή στην τέχνη του 20ού αιώνα του. Φόρος τιμής στην επανάσταση της τέχνης του 20ού αιώνα ήταν η προτίμηση του προέδρου στο ουρητήριο για ορθίους. Είμαστε σίγουροι ότι ο αρθρογράφος θα κατουρηθεί από τη χαρά του μόλις μάθει ότι πήρε το Πούλιτζερ
