Πολύ πριν βγει στις αίθουσες «Η Αρπαχτή», «Δύο καπνισμένες κάννες», «Το στοίχημα του Σλέβιν» και οι «Εννιά Βασίλισσες», σχεδόν πριν γεννηθεί ο μετρ αυτού του είδους των ταινιών (στις οποίες μία απάτη κυριαρχεί και γύρω της εκτυλίσσονται πάμπολλα γεγονότα), Γκάι Ρίτσι, μία ταινία έδειξε το δρόμο: Το Κεντρί. Το σενάριο απλό, χωρίς συμβολισμούς και κρυμμένα νοήματα. Ένας μικροαπατεώνας (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) εκνευρίζει τους λάθος ανθρώπους, αυτοί ανταποδίδουν σκοτώνοντας έναν καλό του φίλο και έτσι αποφασίζει να τους στήσει μία από τις ευρηματικότερες αλλά και πιο δύσκολες απάτες που έχουν γίνει ποτέ. Για να το καταφέρει, επιστρατεύει έναν ειδήμονα σε τέτοια κόλπα (Πολ Νιούμαν) και με τη βοήθεια μερικών ακόμη κατεργαραίων ξεκινούν το εγχείρημα αυτό.Σε όλο το γενικευμένο πανικό που επικρατεί μπλέκονται, εκτός από τους παραπάνω, μερικοί ακόμη χαρακτήρες οι οποίοι επηρεάζουν την εξέλιξη της ταινίας, περιπλέκοντας περισσότερο τα πράγματα. Ξεπερνώντας το ευφάνταστο και γεμάτο ανατροπές σενάριο, βρίσκουμε ένα πολύ καλό επιτελείο ηθοποιών που ενσαρκώνουν τους πρωταγωνιστικούς, μα και τους δεύτερους ρόλους. Το δίδυμο Νιούμαν-Ρέντφορντ στη δεύτερη συνεργασία τους μετά το επίσης πολύ καλό “Butch Cassidy and the Sundance Kid” (θα τα πούμε στο μέλλον) , παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο “δέσιμο” επί της μεγάλης οθόνης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπονται ατομικά στις σκηνές που παίζουν χωριστά. Το υπόλοιπο καστ είναι επίσης πολύ προσεγμένο, πλαισιώνοντας άψογα τους 2 “αστέρες”.Οι δεύτεροι ρόλοι έχουν μία ισορροπία, υπό την έννοια ότι δεν επισκιάζουν τους πρωταγωνιστικούς, αλλά ούτε “χάνονται” από αυτούς. Τα δύο αυτά στοιχεία (σενάριο και καστ) θα ήταν αρκετά για τις περισσότερες ταινίες του είδους. Οι παραγωγοί της ταινίας (και κυρίως ο κύριος Zanuck) δεν ήταν ικανοποιημένοι. Έτσι, επέλεξαν τον Marvin Hamlisch για να συνθέσει τη μουσική και το αποτέλεσμα ήταν ένα soundtrack που δένει καταπληκτικά με κάθε σκηνή που επιλέγεται να χρησιμοποιηθεί και ανεβάζει επίπεδο την ταινία(η οποία κέρδισε και το αντίστοιχο αγαλματάκι, μαζί με άλλα 6). Κλείνω με 2 πράγματα που θεωρώ πολύ σημαντικά: Όσες φορές και αν έχω δει την ταινία , πάντα μου φαίνεται το ίδιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική, ενώ γνωρίζω πλέον το σενάριο (Captain Obvious). Συνήθως στις ταινίες κάποιο στοιχείο ξεχωρίζει(είτε αυτό είναι οι ηθοποιοί, είτε η σκηνοθεσία, η φωτογραφία ,κτλ). Υπάρχουν ελάχιστες ταινίες στις οποίες δυσκολεύεται κανείς να ξεχωρίσει κάποιο από αυτά (με την προϋπόθεση να είναι θετικά…). Αυτές οι ταινίες είναι ξεχωριστές…
