Έχει δει κανείς ποτέ ένα επτάχρονο παιδάκι να φωνάζει “έχω πεθάνει στο Παρίσι από σύφιλλη”; Συμβαίνει στην εκπληκτική κινηματογραφική μεταφορά του ποιήματος “Περί Θανάτου” του Γιώργου Μακρή από τον σκηνοθέτη Τάσο Λάγγη. Το 2007, όταν γυρίστηκε η ταινία, ήταν μία εποχή που οι μπαντιέρες και τα χειροκροτήματα ακόμα κυριαρχούσαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, μόλις λίγες μέρες μετά τον θάνατο 84 ανθρώπων στις πυρκαγίες εκείνου του καλοκαιριού. Η ταινία τοποθετεί στον ρόλο του “αφηγητή” ένα παιδάκι, η ηλικία του οποίου κάνει τις βαριές δηλώσεις και την περίτεχνη γλώσσα του ποιήματος που απαγγέλει να ταράζουν τον θεατή, συμβολίζοντας εξαίσια την τάση του θανάτου να ξεφεύγει απ’ τα γεράματα και να διαχέεται σε ηλικίες, τάξεις, φύλα και γεωγραφικές γωνιές. Κατά τη γνώμη μας, το “Περί Θανάτου” βλέπεται ως έμμεση καταγγελία για ένα απ’ τα ισχυρότερα θεμέλια της εγχώριας κουλτούρας: οι μπαντιέρες πάντα υψώνονται καυλωμένες στο όνομα του “αίματος” κάποιων, μόνο και μόνο για να το συγκαλύψουν. Χωρίς αμφιβολία είναι μία απ’ τις καλύτερες δουλειές που έχουμε φιλοξενήσει.
