Το Λούμπεν σας δίνει πέντε λόγους για να το παρακολουθήσετε to Κόπα Άφρικα που ξεκινά στις 19 Ιανουαρίου στην Νότια Αφρική.. Ο ρετρό τερματοφύλακας Κάποτε ο τερματοφύλακας ήταν επιβλητικός. Φορούσε μακρυμάνικη φανέλα και διάφορα άλλα προστατευτικά που τον δείχναν τουλάχιστον διπλάσιο από οποιονδήποτε τολμούσε να σταθεί δίπλα του. Αν θυμάστε πόσο τρομακτικός ήταν όταν στις εξόδους του ο Σμάιχελ αυτό δεν είχε να κάνει μόνο το ότι ήταν τεράστιος σε όγκο αλλά και με την αμφίεση του . Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια όμως , μάλλον εξαιτίας του Μπαρτέζ που ήταν ο πρώτος που το καθιέρωσε, ο τερματοφύλακας φοράει κοντομάνικο. Το κόπα Άφρικα είναι η τελευταία ευκαιρία να δεις τερματοφύλακα με φόρμα. και ωραία κίτρινη ή μαύρη μακρυμάνικη εμφάνιση. Και επίσης είναι ευκαιρία να δεις τον ίδιο τερματοφύλακα να τρώει γκολ βγαλμένα κατευθείαν από το διάλειμμα της β’ Γυμνασίου. Ο χρυσοθήρας προπονητής. Πιθανότατα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον ποδοσφαιρόφιλο, τα ματς του Κοπα Άφρικα θα τα παρακολουθήσουν οι πράκτορες της Ιντερπόλ, μπας και ανακαλύψουν κάποιον χρόνια καταζητούμενο. Ο σωστός προπονητής αφρικανικής ομάδας είναι συνήθως ξανθός, ηλιοκαμένος από τα πολλά χρόνια που ζει στην Αφρική και εξαφανισμένος από τον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας του για ζητήματα όπως στημένα παιχνίδια, λαθρεμπόριο διαμαντιών αλλά ακόμα και ούλτρα γραφικές περιπτώσεις όπως ο Βίνφριντ Σέφερ που στα early 90’s είχε χάσει ως προπονητής της Bundesliga δυο παιχνίδια στα χαρτιά επειδή είχε χρησιμοποιήσει περισσότερους ξένους παίχτες από όσους επιτρέπονταν και μετά έτρεχε στα Καμερούν, στις Αλ Αχλι και στις Ταϊλάνδες να κάνει τον προπονητή. Το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει, παρόλα αυτά και στο φετινό Κόπα Αφρικα υπάρχουν τέτοιοι ωραίοι άνθρωποι όπως ο Χαρβέ Ρενάντ της Ζάμπια και ο Κλοντ Λερουά της Λαοκρατικής Δημοκρατίας του Κογκό. Βίνφριντ Σέφερ Οι φατρίες Οι περισσότεροι νομίζουν πως το Κοπα Αφρικα είναι άλλη μια διοργάνωση που εθνικές ομάδες ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την μάχη ανάμεσα στις μεγάλες αφρικανικές οικογένειες. Σε γενικές γραμμές μπορεί να εφαρμοστεί ως μπούσουλας η αρχή πως κάθε ομάδα θα έχει στη σύνθεση της τουλάχιστον έναν παίχτη με το επώνυμο Ντιαρα , Κονέ, Ν΄ Ντιαγέ και σπανιότερα Καλού. Οι Ντιαράδες παίζουν σχεδόν αποκλειστικά αμυντικά χαφ, αν το όνομα τους γράφεται με ένα αντί για δύο r μπορούν να παίξουν και δεξί μπακ. Οι Κονέδες παίζουν κυρίως εξτρέμ όπως και οι Καλούδες ενώ οι Ν΄Ντιαγέδες εμφανίζονται πιο πολυσύνθετοι καθώς παίζουν αμυντικό χαφ, στόπερ, καμιά φορά μπάσκετ, καθώς επίσης και αφρικανική μουσική. Πολύ πολύ άνισο επίπεδο αγώνων και παιχτών Το 1994 μετά την αποτυχία στο Μουντιάλ ο Αλκετας Παναγούλιας – θεοσχωρέστον – είχε πει για τους παίκτες του πως «αυτοί ήρθαν εδώ για να πάρουν αυτόγραφα από τα ινδάλματα τους». Και είχε σε κάποιο βαθμό δίκιο γιατί και μόνο το γεγονός πως θα έπαιζαν αντίπαλοι με το Μαραντόνα ήταν για τους Έλληνες παίκτες η πιο μεγάλη στιγμή της ζωής τους. Από τότε άλλαξαν πολλά, όχι αναγκαστικά επειδή οι μικροί όλου του πλανήτη έγιναν καλύτεροι. Δημιουργήθηκε το Τσαμπιονς Λιγκ, οι ευρωπαϊκοί αγώνες και γενικά οι διεθνείς διοργανώσεις έγιναν περισσότερες. Ότι και να συμβεί ο Μεσι και ο Ρονάλντο θα κάνουν μια δυο περατζάδες τη χρονιά σε άγραφα ποδοσφαιρικά μέρη του πλανήτη. Το Κόπα Άφρικα είναι μια διοργάνωση από τα παλιά εκείνα χρόνια, όπου στο ίδιο γήπεδο υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι και ζητιάνοι. Φανταστείτε μια φάση από το υποτιθέμενο ματς Ακτής Ελεφαντοστού- Δημοκρατίας του Νίγηρα. Στο κόρνερ για την κεφαλιά θα πηδήξουν ο Γιάγια Τουρέ των κάποιων εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο και ένας τερματοφύλακας που μπορεί να μην έχει ούτε νερό. Ο Έλληνας σπορκάστερ και η Ακτή Ελεφαντοστού. Το 2010 ήταν το πρώτο Μουντιάλ μετά από πολλά χρόνια που η ΕΡΤ δεν μετέδωσε όλα τα ματς με ανταποκριτές στην Νότια Αφρική, αλλά με μετάδοση από το στούντιο. Η ομάδα της Ακτής Ελεφαντοστού δεν αξιώθηκε να ακούσει ποτέ το ολόκληρο το όνομα της από τους Έλληνες σπορκάστερ οι οποίοι όντας αγανακτισμένοι που καλοκαιριάτικα έβγαζαν τη μπέμπελη σε ένα στούντιο, «Ακτή» την ανέβαζαν «Ακτή» την κατέβαζαν, θέλοντας προφανώς να θυμίσουν στο διευθυντή τους πως χρειάζονται διακοπές. Και βέβαια υπάρχει το ζήτημα πως λέγεται ο παίκτης που κατάγεται από τη συγκεκριμένη χώρα. Ο Σωτηρακόπουλος κυρίως, έχει δώσει τη λύση Ιβοριανός ή οποία ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή δεν γράφει τόσο αυτόματα σε αυτόν που την ακούει Οπότε ή βολευόμαστε με το «Ιβοριανός» ή να μπορούμε ζητήσουμε από τους Γάλλους να την επανακαταλάβουν και να τη βαφτίσουν ξανά.
