H Teresa, 50χρονη Aυστριακή με κάποιες οικονομίες στην άκρη, αποφασίζει να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές της σε τουριστικό Θέρετρο της Αφρικής. Συγκεκριμένα στην Κένυα. Στον μικρό αυτό επίγειο παράδεισο, αποκομμένοι από το πραγματικό πρόσωπο της χώρας στις υπερπολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες, παραθερίζουν σχεδόν αποκλειστικά Ευρωπαίες μεσήλικες κυρίες. Βασική ατραξιόν της περιοχής, τα νεαρά γεροδεμένα αγόρια. Περιτριγυρίζουν τις αξιότιμες Ευρωπαίες και τους προσφέρουν αυτό που αναζητούν στην περιοχή: ρομαντικές υποσχέσεις και σεξουαλικές απολαύσεις. Αν δεν το κάναμε ακόμα ξεκάθαρο, ο τουρισμός της περιοχής βασίζεται στο σεξ. Η γυναικεία έκδοση της Ταϋλάνδης. Η Teresa, αν και στην αρχή διστακτική, εμμένοντας σταθερά και με σοβαροφάνεια στους διαφορετικούς σκοπούς της παρουσίας της στην Κένυα, τελικά θα ακολουθήσει τις τάσεις και θα αναπτύξει “στενές σχέσεις” με τους παλικαράδες της περιοχής. Στην αντρική εκδοχή της πορνείας, η προστυχιά είναι κύριο χαρακτηριστικό. Δεν μπορεί όμως να συμβαδίσει με την καθωσπρεπική και ρομαντική φύση μιας γυναίκας κάποιας ηλικίας. Έτσι οι ντόπιοι στηρίζουν την βιομηχανία του σεξοτουρισμού σε αστραφτερά χαμόγελα, “χακούνα ματάτα” και κολακευτικά γλυκόλογα. Τα λεφτά ποτέ δεν ζητούνται άμεσα. Είναι πάντα κάποιος δύστυχος συγγενής, κάποιος άρρωστος, φτωχός και αβοήθητος συνάνθρωπος που προκύπτει και απαιτεί την συνδρομή μας για την σωτηρία του. Η απάτη είναι βέβαια χιλιοπαιγμένη και τυποποιημένη. Βοηθά απλώς να κρατηθούν τα προσχήματα και να διατηρηθεί ανέπαφη η φαντασίωση των γυναικών. Η φόρμα της ταινίας, ας την αποκαλέσουμε δραματοποιημένο ντοκυμανταίρ, αφού μιμείται το είδος του ντοκυμανταίρ αλλά είναι προϊόν μυθοπλασίας, βοηθά την ρεαλιστική διάσταση της ταινίας. Η σύμβαση των ωραίων πρωταγωνιστών σε άσχημες ή όμορφες πράξεις παρακάμπτεται. Η οθόνη καταλαμβάνεται από καθημερινούς ανθρώπους, χωρίς της προσπάθεια να παρουσιαστούν -έστω- κολακευτικά. Η εκμετάλλευση έρχεται και από τις δύο πλευρές, ντόπιους και Ευρωπαίους. Η φαιδρότητα των εμπλεκομένων καρφώνεται με -σοκαριστικές για το κοινό αίσθημα- σκηνές πλαδαρής λευκής σάρκας να διαπλέκεται με σφριγηλά μαύρα κορμιά. Η κριτική όμως παραμένει διακριτικά απούσα, αφήνεται για έξω από την αίθουσα. Στις ταλαιπωρημένες ψυχές των γυναικών της ταινίας, ας αφιερώσουμε το επόμενο κομμάτι:
