Μερικές φορές, η συγκυρία έχει τον τρόπο της να ενορχηστρώνει τις συμπτώσεις έτσι ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει κανείς από την ιστορία και την μνήμη, ακόμα κι αν νομίζει ότι δεν μπορούν να τον αγγίξουν πια. Αυτές τις μέρες, ένα μέρος του εγχώριου δημοσιογραφικού-πολιτικού διαλόγου περιστρέφεται γύρω από τον Απόστολο Δοξιάδη, γνωστό Έλληνα συγγραφέα που κατείχε κάμποσες φορές επίσημα κρατικά πόστα στον χώρο του πολιτισμού και πίσω στο 2008 έγινε σχεδόν pop star με την κυκλοφορία του graphic novel Logicomix. Ας συνοψίσουμε εν τάχει τα γεγονότα. Αυτήν τη στιγμή ο Δοξιάδης είναι κυβερνητικός αξιωματούχος, αφού διορίστηκε από την κυβέρνηση Κούλη σε θέση υπευθύνου για τους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες. Καθ’ υπόδειξιν Δοξιάδη λοιπόν, όπως παραδέχτηκε περίτεχνα ο ίδιος σε τηλεοπτική του εμφάνιση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διόρισε την Ειρήνη Αγαπηδάκη ως Εθνική Συντονίστρια στον φορέα ‘Κανένα παιδί μόνο’ που αφορά την μέριμνα και την αποκατάσταση των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων. Μέχρι εδώ, τα γνωστά: πολιτικάντικοι διορισμοί, αριστεία, θράσος, φιλελεύθερες αξίες, cool story bro. Το πράγμα έπειτα γίνεται ιδιαίτερα γαργαλιστικό όταν ο Δοξιάδης χρησιμοποιεί κάποια σχόλια στο facebook από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Ν. Μανιάτη που βάζουν στο στόχαστρο τον διορισμό της Αγαπηδάκη προκειμένου να ζητήσει όμορφα και ψύχραιμα από Τα Νέα να διώξουν τον δημοσιογράφο, διακόπτοντας παράλληλα την δική του συνεργασία με την εφημερίδα. Ναι, ένας κυβερνητικός αξιωματούχος ζητάει με ανοιχτή επιστολή εμμέσως πλην σαφώς την απόλυση ενός δημοσιογράφου. Let that sink in. Η ταχύτητα με την οποία οι φιλελεύθερες αξίες μετατρέπονται σε αυταρχική νοοτροπία υστερικών κοτζαμπάσηδων είναι πάντα εντυπωσιακή, δεν είναι; Πάμε τώρα πάλι στις συμπτώσεις. Όσο λοιπόν ο Δοξιάδης βρίσκεται στην επικαιρότητα για τον λεπτεπίλεπτο τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε μια υπόθεση ελευθερίας του λόγου, χτες είχαμε 28 Νοεμβρίου. Σαν χτες, στις 28 Νοεμβρίου 1994, η σπουδαία Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Φρίντα Λιάππα φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 46 ετών έπειτα από μάχη με τον καρκίνο. Εκείνη την εποχή, ο Δοξιάδης ήταν ξανά σφουγγοκωλ- εεε αξιωματούχος μιας άλλης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τότε, από την θέση του διορισμένου συμβούλου κινηματογραφίας στο Υπουργείο Πολιτισμού, πρωταγωνίστησε σε ένα χυδαίο ηθικό λιντσάρισμα εναντίον της σκηνοθέτιδας. Συγκεκριμένα, το 1992 η Λιάππα κυκλοφορεί την τρίτη της ταινία με τίτλο Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης. Ο Δοξιάδης λοιπόν καταγγέλει την σκηνοθέτιδα για το υποτιθέμενο γεγονός της κακοποίησης παιδιού κατά τη συμμετοχή του στα γυρίσματα της ταινίας. Η Λιάππα απαλλάχθηκε φυσικά από τις κατηγορίες έναν χρόνο αργότερα με απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Ο Δοξιάδης είχε δημιουργήσει ένα κατασκευασμένο σκάνδαλο ηθικού πανικού με σκοπό ουσιαστικά την λογοκρισία των ριζοσπαστικών αριστερών ιδεών και την καταστολή της καλλιτεχνικής ελευθερίας των «θολοκουλτουριάρηδων», δηλαδή όσων αμφισβητούσαν την ιερότητα της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Σ’ αυτό το κατασκευασμένο σκάνδαλο συμμετείχαν σχεδόν οι πάντες, από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μέχρι τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Πολλοί καλλιτέχνες στηρίζουν την Λιάππα. Ανάμεσά τους είναι η Μελίνα Μερκούρη, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κούνδουρος. Με μια δική του ανοιχτή επιστολή, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ζήτησε από τον Δοξιάδη να έχει την στοιχειώδη ευθιξία και να παραιτηθεί, γεγονός που οδήγησε την τότε υπουργό Ψαρούδα-Μπενάκη να τον παραιτήσει. Η ταινία γίνεται επίσημη ελληνική συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου, κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες κι η σκηνοθέτιδα αντιπαλεύει την συκοφαντία και την λογοκρισία. Όλα αυτά γίνονται στις αρχές του 1992, και το φθινόπωρο η Λιάππα είχε διαγνωσθεί ήδη με καρκίνο. Λίγα μόλις χρόνια αργότερα, το 1996, ο Δοξιάδης κι η τότε σύζυγός του, η ηθοποιός Βάσια Παναγοπούλου που επίσης συμμετείχε στην εκστρατεία κατά της Λιάππα, πλακώνονται δημοσίως στα κανάλια δίνοντας ρεσιτάλ γελοιότητας και καλτίλας με ξεμαλλιάσματα, δικαστήρια, σχέδια δολοφονίας και τα ρέστα. Όπως αρμόζει σε έναν αληθινό τοποτηρητή των εθνικών ιδεωδών της ευπρέπειας και της τάξης, αν θέλετε. Απ’ όλη αυτήν την βρώμικη ιστορία, κρατάμε δύο-τρία πράγματα. Πρώτον, την γελοιότητα αυτών που εμφανίζονται σήμερα ξανά με μανδύα σοβαρών φιλελεύθερων διανοούμενων, ποντάροντας αποκλειστικά και μόνο στο ότι δεν έχουμε μνήμη. Δεύτερον, ότι έτσι μοιάζει η λογοκρισία. Όπως σημειώναμε και με αφορμή την φετινή εκστρατεία συκοφάντησης κατά του Κώστα Γαβρά: «Πράγματι, έτσι μοιάζει η λογοκριτική επιθυμία, έτσι μοιάζει η λογοκριτική διάθεση – και σ’ αυτό ας δώσουν μια έξτρα προσοχή εκείνοι που χαρακτηρίζουν με τρομερή ευκολία ως λογοκρισία τις περιπτώσεις που έχουμε απλώς την πολιτική κριτική ενός έργου τέχνης. Όχι, έτσι μοιάζει το πλήθος που δεν θέλει να κάνει κριτική, αλλά να λογοκρίνει. Να εξαφανίσει ένα έργο τέχνης. Να το θάψει, όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά». Και, τρίτον, κρατάμε ότι απ’ όλο αυτό έμεινε και ένα ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό cult ντοκουμέντο, ένα αληθινό διαμάντι της ελληνικής δημόσιας σφαίρας των 90s που επιβιώνει ως πιξελιασμένο κειμήλιο στο YouTube. Πίσω στο 1992, λοιπόν, ο δημοσιογράφος Πάνος Παναγιωτόπουλος (πριν πολιτευθεί κι αυτός με τη Νέα Δημοκρατία) φιλοξενεί στην εκπομπή Προφίλ έναν διάλογο για την υπόθεση Λιάππα. Από την πλευρά των λογοκριτών βρίσκονται ο Δοξιάδης (φυσικά) κι ο εθνικός χαλβάς Διονύσης Σαββόπουλος σε ρόλο μπούφου χουντικού γυμνασιάρχη. Στην άλλη πλευρά βρίσκονται ο σκηνοθέτης Γιώργος Καρυπίδης (που έφυγε φέτος από την ζωή) κι ο thug life δημοσιογράφος, συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου Βασίλης Ραφαηλίδης. Στην διάρκεια της εκπομπής, εκτυλίσσεται ένα ανελέητο πετσόκομμα του Ραφαηλίδη κατά του Σαββόπουλου, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα πιο απολαυστικά πράγματα που έχουν γίνει στην ελληνική τηλεόραση. Όλα αυτά είναι στοιχεία μιας πολιτισμικής κληρονομιάς που έχει μεγάλες συγκρούσεις στο εσωτερικό της. Λοιπόν, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, η δουλειά μας είναι να θυμίζουμε και να αναβιώνουμε αυτές τις συγκρούσεις. Και να μην ψαρώνουμε με δοξιάδηδες. [Αν τυχόν έπεσε η διάθεσή σας, μην ανησυχείτε. Απλά καθαρίστε το πρόγραμμά σας και (ξανα)δείτε ολόκληρη την εκπομπή κι όλα θα γίνουν καλύτερα. Κι όταν λέμε καλύτερα, εννοούμε ότι θα θέλετε να ξεράσετε και να γελάσετε μαζί. Κάτι είναι κι αυτό.]
