Είναι γνωστή η σχέση του Πικάσο με τις γυναικείες φιγούρες. Στο έργο του εμφανίζονται “ανακατανεμημένες”, μελετημένες παράδοξα. Δεν ξέρουμε τι υποδηλώνει αυτό, αλλά εγείρει υποψίες. Οι γυναικείες φιγούρες του Πικάσο, αποτελούν ωστόσο ένα πολύ σημαντικό τμήμα του έργου του (χαρακτηριστικό παράδειγμα), αντανακλώντας πολλές από τις ιδιότητες που τον έχουν καταστήσει έναν απ’ τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 20ου αιώνα. Πατώντας πάνω σ’ αυτήν την πτυχή της παρακαταθήκης του, ο φωτογράφος Eugenio Recuenco, επιχείρησε να ανακατασκευάσει τις παρεμβάσεις του Πικάσο πάνω στο αρχέτυπο της γυναικείας φιγούρας, δείχνοντας τα σαφή όρια μεταξύ ζωγραφικής και φωτογραφίας. Στο εγχείρημά του μπορούμε να διακρίνουμε το εξής: όσο ισχυρή κι αν ήταν η παρεμβολή του καλλιτέχνη πάνω στην “κανονική” γυναίκα, αυτό που απεικόνιζε δεν ήταν τερατούργημα αλλά γυναίκες της διαφορετικότητας, ξεχωριστές και περίεργες. Η δουλειά του Recuenco ίσως αποδεικνύει για πρώτη φορά ότι η ζωγραφική παραμόρφωση της πραγματικής εικόνας, ίσως κρύβει μία εκτίμηση και όχι μία απαξίωση του πρωτοτύπου. Δουλειές που επισκέπτονται την τέχνη του παρελθόντος παραμένουν σημαντικές, ενίοτε – όπως σ’ αυτή την περίπτωση – είναι και ιδιαίτερα καλαίσθητες. [sauce]
