Πρώτος Νόμος – Νόμος Αδράνειας Τα υλικά σημεία διατηρούν αμετάβλητη τη κινητική τους κατάσταση εκτός εάν αναγκαστούν από κάποια δύναμη να μεταπηδήσουν σε άλλη κατάσταση. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει όχι μόνο η συνισταμένη των δυνάμεων να είναι μη μηδενική αλλά να δράσει και για κάποιο χρονικό διάστημα. Το φυσικό μέγεθος το οποίο προκύπτει από το γινόμενο της συνισταμένης δύναμης και του χρονικού διαστήματος καλείται ώθηση και είναι ο απόλυτος κριτής της μεταβολής που θα υποστεί η κινητική κατάσταση του σώματος-σημείου. Αδράνεια: η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης. Όπως διατύπωσε ο Νεύτωνας, η αδράνεια είναι χαρακτηριστική ιδιότητα της ύλης. Η αδράνεια λοιπόν, είναι και χαρακτηριστική ιδιότητα της κοινωνίας. Για να πάψει ένα σώμα/μια κοινωνία να είναι αδρανής χρειάζεται η πολυπόθητη ώθηση. Χρειάζεται να εξαναγκαστεί, να ταπεινωθεί και να βάλλεται για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, προκειμένου να μεταπηδήσει, και αν, σε μιαν άλλη κατάσταση. Ένα σώμα που «θέλει» να μείνει ακίνητο, παραμένει και ακίνητο. Για να το «πείσεις να αλλάξει στάση» χρειάζεται να καταβάλεις «έργο», έργο ανάλογο της αδράνειας. Όσο μεγαλύτερο το σώμα – το πλήθος/η κοινωνία, τόσο μεγαλύτερη η αδράνεια, τόσο μεγαλύτερη η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλεις για να αλλάξεις την κατάσταση. Όσο περισσότερο συνηθίζουμε τον εφησυχασμό, την εκλογίκευση και την αποδοχή παράλογων θεαμάτων, όσο περισσότερο το οπτικό και ακουστικό μας νεύρο νιώθει καλά/αδιάφορα με ανεπίτρεπτα και ειδεχθή γεγονότα, τόσο πιο αδρανείς είμαστε. Το έργο της επαγρύπνησης γίνεται ολοένα και δυσκολότερο. Η δύναμη και το κουράγιο που χρειάζεται για την αφύπνιση της «ωραίας κοιμωμένης» δεν αρκείται σε ένα φιλί. Η κατάποση και η γαλούχηση νοοτροπιών και στάσεων είναι κάτι δύσκολα μεταβλητό. Δεύτερος Νόμος – Θεμελιώδης Νόμος Μηχανικής Ο ρυθμός μεταβολής της ορμής ενός σώματος ισούται με τη δύναμη που ασκήθηκε πάνω του. Η δύναμη είναι το αίτιο της προκαλούμενης αλλαγής. Ορίζεται δε έμμεσα δηλαδή από το αποτέλεσμα το οποίο προκαλεί η δράση της για ικανό χρονικό διάστημα. Το χαστούκι οφείλει να είναι γερό. Όσο πιο δυνατό, τόσο μεγαλύτερη και η διαφοροποίηση, ακόμα πιο αισθητή η αλλαγή. Πολλές φορές χρειάζεται ένα σοκ, μια τρικυμία, μία κρίση που θα σε κάνει θέλοντας και μη να αναθεωρήσεις, να εστιάσεις στο ουσιώδες. Το σύστημα κατρακυλά με γοργούς ρυθμούς, η πίεση απίστευτη και η επαγρύπνηση εύχεσαι να «συμπεριφέρεται» ανάλογα, σαν ένα τεράστιο ντόμινο, χωρίς κενά-άρτια στημένο. Εύχεσαι οι συνειδήσεις να ξυπνούν ορμητικές, διψασμένες. Εύχεσαι η δύναμη που ασκήθηκε να είναι να μεγάλη για να ελπίζεις στον ίσο/γοργό ρυθμό μεταβολής της ορμής. Εύχεσαι να είναι σαν τη φυσική. Τρίτος Νόμος – Νόμος Δράσης και Αντίδρασης Όταν ένα σώμα ασκεί μια δύναμη σε ένα άλλο τότε δέχεται μία αντίθετη δύναμη δηλαδή μία δύναμη ίσου μέτρου αλλά αντίθετης κατεύθυνσης. Οι δύο δυνάμεις δεν αλληλοεξουδετερώνονται διότι ασκούνται σε διαφορετικά σώματα. Στο ζεύγος των δυνάμεων στο οποίο οι δυνάμεις θα είναι ίσου μέτρου, αντίθετης κατεύθυνσης και θα ασκούνται σε διαφορετικό σώμα, θα ονομάζονται δράση-αντίδραση. Κάπως έτσι έχουμε και το ευρέως γνωστό δράση-αντίδραση. Η πράξη προκαλεί ένα αποτέλεσμα, μια απάντηση και μια ανταπάντηση, ένα κύκλο καθόλα φαύλο. Οι συγκρούσεις και οι κοινωνικές εκφάνσεις τους είναι αδιαμφισβήτητα δράση-αντίδραση. Η κάποτε επίκαιρη, αν και διαχρονική, πάλη των τάξεων/των στρωμάτων, ή η πάλη με μορφές εξουσίας, έχουν δώσει τη σκυτάλη στην οικονομική πάλη. Οι μειώσεις των απολαβών, οι εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης συνανθρώπων, η ανήθικη προτροπή στην εξαθλίωση μέσω νομισματικών ταμείων και τοκογλύφων κεκαλυμμένων με τον μανδύα εταίρων, η απροκάλυπτη διαφθορά της πολιτικής ηγεσίας, αποτελούν μια σύνοψη μοναχά της «δύναμης» που δέχεται ο πολίτης αυτής της χώρας. Στον αντίποδα μόνα το δικό μας σθένος, τα δικά μας νύχια για να ξυστούμε, η υγεία που παρακαλούμε να έχουμε, ο αγώνας για εργασία και η άρνηση του να βάλουμε την ουρά κάτω απ τα σκέλια και δηλώσουμε υποταγή άνευ όρων σαν τις κυβερνήσεις. Αποτελούμε με νύχια και με δόντια την «αντίθετη δύναμη» που δεν θα προβεί φυσικά στην αλληλεξουδετέρωση, αλλά την σύγκρουση, την διεκδίκηση την ωμή «δράση και αντίδραση».
