Υπάρχει λόγος να δείτε ταινίες με θέμα το ποδόσφαιρο; Ναι, προφανώς φίλες και φίλοι. Μπορεί να είστε σε τόσο βαθύ ποδοσφαιρικό mood που να μη σας φτάνει το Μουντιάλ και να θέλετε να περάσετε και την υπόλοιπη μέρα σας χαζεύοντας κορμιά να κυνηγάνε μπάλες στην οθόνη. Μπορεί από την άλλη να μην βλέπετε το Μουντιάλ του Κατάρ, κι υπάρχουν πράγματι σοβαροί λόγοι να μην το κάνει κανείς (μας τα ‘παν κι αυτά σε οθόνη ο John Oliver και το FIFA Uncovered), κι έτσι να θέλετε να ξεχαρμανιάσετε ή να ξεχαστείτε βλέποντας κάτι ποδοσφαιρικό αλλά σε μυθοπλαστική εκδοχή. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μπόλικο κινηματογραφικό σινεμά και αξίζει να το ανακαλύψετε. Φυσικά, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος της κινηματογραφικής παραγωγής, δεν προέρχεται τόσο πολύ από την Αμερική και το Hollywood, αφού εκεί οι αμπαλίδηδες το λένε soccer και μετά βίας ασχολούνται μαζί του. Τι να πούμε, ίσως τους ξυπνήσει λίγο περισσότερο το επερχόμενο Next Goals Wins του Taika Waititi με τον Michael Fassbender για την προσπάθεια της εθνικής Αμερικανικής Σαμόα να προκριθεί στο Μουντιάλ του ’14 (ωραίο και το ομώνυμο ντοκιμαντέρ στο οποίο βασίζεται η ταινία παρεμπιπτόντως). Εδώ λοιπόν θα σας παρουσιάσουμε τις κατά τη γνώμη μας 10 (+1 bonus) καλύτερες ποδοσφαιρικές ταινίες ever. Θα περιοριστούμε σε μυθοπλασία και όχι ντοκιμαντέρ, οπότε θα αφήσουμε απ’ έξω κάποια κατά τ’ άλλα εξαιρετικά πράγματα όπως τα δύο ντοκιμαντέρ για τον Diego Maradona (που πέθανε σαν σήμερα πριν 2 χρόνια) από τον Emir Kusturica και τον Asif Kapadia, αλλά και το υπέροχα ποιητικό Zidane: A 21st Century Portrait με τις μουσικάρες των Mogwai. Χωρίς να χρονοτριβούμε περισσότερο, πάμε να δούμε τη 10άδα μας με χρονολογική σειρά, και να προσθέσουμε μερικές έξτρα προτασούλες ταινιών όπου χρειάζεται. The Goalkeeper’s Fear of the Penalty (Wim Wenders, 1972) Ξεκινάμε σε βαθιά σινεφίλ νερά με το δράμα μυστηρίου του Wim Wenders για έναν δολοφονικό Αυστριακό τερματοφύλακα. Ε, θα πείτε, τι πιο σύνηθες να συμβεί. Gregory’s Girl (Bill Forsyth, 1980) Κλασικό coming-of-age βρετανικό φιλμ με αγάπη και ρομάντζο, τόσο για το ποδόσφαιρο όσο και ανεξάρτητα από αυτό. Σχεδόν όσο κλασικό όσο και το When Saturday Comes. Escape to Victory (John Huston, 1981) Είναι σχεδόν απίστευτο ότι υπάρχει ένα ποδοσφαιρικό δράμα στον Β’ΠΠ από τον John Huston με τους Michael Caine, Sylvester Stallone και Pele, αλλά ναι, είναι αλήθεια. Βασίστηκε στο εξαιρετικό Two Halves in Hell του Ούγγρου Zoltan Fabri και με τη σειρά του ενέπνευσε το αμερικάνικο The Longest Yard και το βρετανικό Mean Machine. The Firm (Alan Clarke, 1989) Το αρχετυπικό χουλιγκανοφίλμ, το παλιό, το ορθόδοξο, με την αγγλικούρα που αγαπάμε. Και με έναν εκπληκτικό Gary Oldman στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Fever Pitch (David Evans, 1997) Προφανώς καμία σχέση με το βιβλίο του Nick Hornby, αφού δεν κατάφερε να πιάσει τον παλμό και το ύφος του όπως έπρεπε, αλλά και πάλι απολαυστικότατο για τις ευαίσθητες ψυχούλες. Mike Bassett: England Manager (Steve Barron, 2001) Ένα κρυμμένο διαμάντι βρετανικής κωμικής καλτίλας, αυτό το σατιρικό mockumentary για τον φανταστικό Άγγλο προπονητή Mike Bassett είναι λες και έχει βγει κατευθείαν από βίντεο Luben. The Football Factory (Nick Love, 2004) / Green Street (Lexi Alexander, 2005) Εντάξει, αυτές οι ταινίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους στο μυαλό όλων μας. Βγήκαν μαζί, τις είδαμε μαζί, είχαν παρόμοιο θέμα, η μία West Ham, η άλλη Chelsea, δεν ήθελε και πολύ. Offside (Jafar Panahi, 2006) Συνήθως οι περισσότερες ποδοσφαιρικές ταινίες έχουν αδρεναλίνη και τεστοστερόνη στα ύψη, αλλά εδώ ο Jafar Panahi διαλέγει έναν διαφορετικό δρόμο και μας δείχνει τον αποκλεισμό των γυναικών από την ποδοσφαιρική ζωή στο Ιράν. Looking for Eric (Ken Loach, 2009) Είναι αδύνατον να μιλήσεις για ποδοσφαιρικό σινεμά και να μη μιλήσεις για Ken Loach, ήδη από το The Golden Vision του 1968 και το Kes του 1969. Το πιο πλήρες ποδοσφαιρικό φιλμ του βέβαια είναι αυτό εδώ με/για τον γίγαντα Eric Cantona. The Damned United (Tom Hooper, 2009) To The Damned United πήρε ένα best-selling βιβλίο για τον πάλαι ποτέ προπονητή της Leeds Brian Clough και το έκανε μια απολαυστικότατη ταινία που δυστυχώς ναυάγησε στο box office. Τίγκα στην ανακρίβεια, όπως λένε όλοι, αλλά ωραιότατο. Η Φανέλα με το 9 (Παντελής Βούλγαρης, 1988) Ναι, χωρίς πλάκα. Μπορεί κάποιοι από εσάς να το έχετε στο μυαλό σας σαν μια 80s καλτίλα με τον Στράτο Τζώρτζογλου, αλλά η ταινία του μεγάλου Παντελή Βούλγαρη είναι ένα legit καλό φιλμ για την μοναξιά και την αλλοτρίωση της αθλητικής επιτυχίας.
