Ο πρώτος δίσκος των Black Sabbath θεωρείται η απαρχή του είδους, αλλά το θεμελιώδες heavy metal ερώτημα στην Ελλάδα ήταν για πολλά χρόνια το εξής δίλημμα: Maiden ή Metallica; Aνεξάρτητα από το αν είστε με κάτι από τα δύο ή με τον τον τρίτο δρόμο που είναι η μουστάκα του Geezer Butler, συναυλιακά το ερώτημα το απάντησε η ίδια η πραγματικότητα. [break height=50] [break height=50] Οι Iron Maiden ήταν η πρώτη ναυαρχίδα του heavy metal που ήρθε στην Ελλάδα. Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα για το χέβι μέταλ κοινό που έβλεπε τέτοια σκηνικά με το σταγονόμετρο και οι Maiden είχαν μόλις κυκλοφορήσει ένας από τους καλύτερους δίσκους τους, το Seventh Son Of A Seventh Son και βρίσκονταν σε τοπ φόρμα. Όλα ήταν έτοιμα για ένα επικό σκηνικό στις 13 Σεπτεμβρίου 1988 στη Φιλαδέλφεια. [break height=50] [break height=50] Στα 29 χρόνια που έχουν περάσει από τότε τα πάντα άλλαξαν. Τα περισσότερα από τα δισκοπωλεία που πουλούσαν εισιτήρια έχουν κλείσει, το γήπεδο της ΑΕΚ το γκρέμισαν το 2003 και οι Iron Maiden έχουν έρθει πολλές ακόμη φορές. Τότε όμως η ζωή στoυς αθηναϊκούς δρόμους ήταν πολύ διαφορετική και αυτό δε θα μπορούσε να μη φανεί στη συναυλία. Αν είχαν κάτι τα 80s που δεν υπάρχει στον ίδιο βαθμό σήμερα είναι οι δεκάδες φασαριόζικες νεανικές φυλές και υποκουλτούρες να δίνουν τον τόνο τους παντού. Ροκάδες και καρεκλάδες, χούλιγκανς ποδοσφαιρικών ομάδων, ροκαμπιλάδες, πανκιά, σκινάδες, γκοθάδες και όχι μόνο έσκαγαν μύτη στα ίδια στέκια και μαγαζιά για να ακούσουν μουσική ή να παίξουν και κανένα βρωμόξυλο μεταξύ τους, να δώσουν υλικό στις εφημερίδες της εποχής για τρομορεπορτάζ και να προκαλέσουν πονοκέφαλο στην αστυνομία. [break height=50] [break height=50] Η μεγαλύτερη ίσως κοινότητα από όλο αυτό το πολύχρωμο πλήθος ήταν οι έλληνες μεταλάδες, μια σκηνή η οποία μέχρι και σήμερα έχει τους πιστούς της από τα Εξάρχεια μέχρι το Αγρίνιο. Η ζωντανή εμφάνιση του μπάσου του Στιβ Χάρις και του ολόισιου μαλλιού του Μπρους Ντίκινσον, είναι γι’αυτούς ο Μωάμεθ που πηγαίνει στο βουνό. [break height=50] [break height=50] [break height=50] Το ότι ένας διοργανωτής κάνει το όνειρό τους πραγματικότητα δε σημαίνει όμως ότι θα γίνουν ξαφνικά και κυριλέ, όπως θα διαπιστώσουν οι ρεπόρτερ της ΕΡΤ που περιφέρονται έξω από το χώρο για να πάρουν δηλώσεις. Ένα παράδειγμα είναι η διαχρονική απορία κάθε έλληνα δημοσιογράφου “γιατί γίνονται επεισόδια“, η οποία μένει αναπάντητη μέχρι τις μέρες μας: https://www.youtube.com/watch?v=iZxEHznJbuE Ένας άλλος φίλος είναι έτοιμος να εκδώσει το μανιφέστο του: https://www.youtube.com/watch?v=LKWCc4-Je-k&feature=youtu.be Εδώ να τονίσουμε πως αξίζουν συγχαρητήρια στο δημοσιογράφο της εκπομπής “Για το ΡΟΚ του μέλλοντός μας” γιατί μπορεί να έφαγε την πιο χέβι μέταλ τάπα στην ιστορία, αλλά την κατέγραψε για να μείνει ως ντοκουμέντο για τις επόμενες γενιές. Κυρίες και κύριοι, thug life 25 χρόνια πριν τη γέννησή του: https://www.youtube.com/watch?v=EZbvKLrJDYs Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι οι σεκιούριτι στις συναυλίες. Συνεχίζουν να ζητούν ακριβώς τα ίδια προσόντα όπως αυτά που διαθέτει ο συγκεκριμένος παλαιστής: Eκτός από τα ατίθασα νιάτα, στη συναυλία κυκλοφορούν κι άλλες μορφές. Όπως πχ ο “Πρίγκηπας” Παύλος Σιδηρόπουλος που έχει σκάσει κι αυτός για να δει το live: Aλλά και η ιστορική φυσιογνωμία που λέγεται Τζώνυ Βαβούρας των Vavoura Band: https://www.youtube.com/watch?v=BRCGgZhibPQ Στις συνεντεύξεις με τους ίδιους τους Maiden πάντως, έχουμε ένα φανταστικό χαχαχά-χουχουχού του Μπρους Ντίκινσον με τη δημοσιογράφο που του παίρνει συνέντευξη. Still a better love story than Twilight: Για το φινάλε, έχουμε το απολαυστικό σημείο που η δημοσιογράφος ρωτάει πολύ σοβαρά το Στιβ Χάρις (γραμμένο ως Steave for the lulz) για τις σχέσεις της μπάντας του με τη μεσαιωνική μαγεία. Είναι λίγο σουρεάλ αν σκεφτεί κανείς ότι η συνέντευξη έγινε 30 χρόνια πριν κι όχι 530, αλλά αν μη τι άλλο ο Χάρις της απαντά ατάραχος και με φοβερή προφορά. https://www.youtube.com/watch?v=A2WMAeYIz4E Όλα αυτά τα υπέροχα γραφικά πραγματάκια της εποχής δε μπορούν να τραβήξουν την προσοχή από τη συναυλία, όπου οι Maiden θέρισαν σύμφωνα με κάθε αυτόπτη μάρτυρα. Το setlist αρκεί για να σας πείσει ότι οι χιλιάδες ιδρωμένοι τύποι με τα δερμάτινα και τα τζιν μπουφάν έφτασαν στη νιρβάνα των μεταλάδων: Setlist: Moonchild / The Evil That Men Do / The Prisoner / Wrathchild / Infinite Dreams / The Trooper / Can I Play With Madness / Heaven Can Wait / Wasted Years / The Clairvoyant / Seventh Son of a Seventh Son / The Number of the Beast / Hallowed Be Thy Name / Iron Maiden Εncore #1: Run to the Hills / Running Free Εncore #2: Sanctuary To opening με το Moonchild: Άλλο ένα κομμάτι από το φρέσκο τότε Seventh Son: Tα δεδομένα μιλούν για 20.000 κόσμο, μπορεί και περισσότερο. Οι οπαδοί του σκληρού ήχου της εποχής το ζήσανε δεόντως, οι ίδιοι οι Maiden πάντως χρησιμοποίησαν την ευκαιρία της επίσκεψής τους για να τσεκάρουν από κοντά την ελληνική κουλτούρα: Ίσως αυτή τη φορά να πάνε στον ΥΠΟ. Εγώ πάντως το σκέφτομαι για το Μάιο.
