Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε την Δευτέρα 9/9 πριν η Σερβία και οι ΗΠΑ μείνουν εκτός της τελικής τετράδας της διοργάνωσης Το Μουντομπάσκετ της Κίνας μπαίνει στην τελευταία εβδομάδα του και ένα βήμα πριν τη νοκάουτ φάση, έχουμε ήδη επαρκή εικόνα από τις ομάδες που συμμετέχουν σε αυτό. Ο ταβερνιάρης Θανάσης Σκουρτόπουλος και τα 12 γκαρσόνια του πλήρωσαν ακριβά το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τη Βραζιλία που τους έβαλε σε περιπέτειες, αφού η εθνική δεν κατάφερε τη Δευτέρα 9/9 να κερδίσει τους συμπατριώτες του Πάβελ Νέντβεντ και του Ρούντολφ Σκάτσελ με τουλάχιστον 12 πόντους διαφορά. https://www.facebook.com/abaluben/videos/3041037529271059/ Με η χωρίς Ελλάδα, η διοργάνωση θα συνεχιστεί και με το ενδιαφέρον να κορυφώνεται μετά τις δύο φάσεις των ομίλων. Μοιραία, μαζί με τις ομάδες που ξεχωρίζουν, ξεχωρίζουν και οι παίχτες που τις οδηγούν στα υψηλά πατώματα του παγκόσμιου μπάσκετ. Με αφορμή την ενέργεια του Gazzetta και του Jack Daniel’s “Select your MVP” αποφασίσαμε να επιλέξουμε και τον δικό μας MVP και σίγουρα δεν είναι κάποιος που περιμένατε. Δεν ειναι o Μπογκντάνοβιτς ή ο Γιόκιτς ή ο Κέμπα Γουόκερ που είναι φαβορί για τον συγκεκριμένο τίτλο. Ο παίχτης που επιλέξαμε είναι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος και η επιλογή αυτή δεν έχει να κάνει με την παρουσία του εντός του παρκέ. 13 χρόνια μετά το έπος της Σαϊτάμα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού η τεράστια νίκη επί των ΗΠΑ στον ημιτελικό δεν είχε συνέχεια στον τελικό με την Ισπανία, ο Παναγιώτης είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος εκείνης της εθνικής που πελάτιασε την Team USA των NBAers με τη σημερινή που πάλεψε ανεπιτυχώς να μπει στην οχτάδα για να διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Έχοντας πλέον πολύ μεγαλύτερη εμπειρία και πολύ λιγότερες τρίχες στο κεφάλι του, ο Βασιλόπουλος πέρασε τη δική του Οδύσσεια για να καταφέρει να ξαναβρεθεί σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Μια Οδύσσεια που περιλάμβανε γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, χειρουργεία και ένα πέρασμα από την Α’ ΕΣΚΑΝΑ. Η καριέρα του ξεκίνησε ονειρικά. Μεταγραφή στον Ολυμπιακό στα 21 του, ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Νέων Ανδρών το 2005, χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της ίδιας χρονιάς και ασημένιο στο Μουντομπάσκετ του 2006. Τα δύσκολα όμως άρχισαν το 2009 όταν έκανε την πρώτη του επέμβαση στη μέση. Δεύτερη επέμβαση το 2010 και λίγες μέρες μετά την επάνοδο του, ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού και εκ νέου χειρουργείο. Το Νοέμβριο του 2012 κι άλλη επέμβαση στο γόνατο, αυτή τη φορά στις ΗΠΑ. Μετά από απανωτά χειρουργεία υπογράφει στη Βαγιαδολίδ όπου παίζει 6 αγώνες και παθαίνει νέα ρήξη χιαστών, το 2013. Ήταν το ναδίρ της καριέρας του. Ολα τα αυτά χρόνια, γνώρισα από την καλή και την ανάποδη, όλες τις πλευρές, τις σκοτεινές και τις φωτεινές του φεγγαριού. Επαιξα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Συμμετείχα σε Φάιναλ Φορ. Εγινα αρχηγός σε μία από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Μετά, είδα τα πάντα να συντρίβονται… Οπως το γόνατό μου. Οταν οι άλλοι συνομίληκοι, ακόμα και οι λίγο μεγαλύτεροι, ή μικρότεροι, πλησίαζαν στο απώγειο της καριέρας τους, εγώ, έπαιρνα την απόφαση να σταματήσω, παίζοντας από εδώ και από εκεί. Είναι σκληρό αυτό μάγκα μου. Πίστεψέ με! Είναι πολύ σκληρό, να σου παίρνει η ατυχία το μωρό από την αγκαλιά σου. Ετσι αισθανόμουν ότι κρατούσα σε όλη μου τη ζωή το μπάσκετ στα χέρια μου. Οπως η μάνα το νεογέννητό της. https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10156472480171709&set=a.10150483036636709&type=3&permPage=1 Η επανεκκίνηση ξεκίνησε από την Α’ ΕΣΚΑΝΑ και τον Ερμή Πειραιά. Στα 29 του έφτασε να παίζει σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Ήταν όμως η αρχή της αναγέννησης της καριέρας του, μιας αναγέννησης που θα τον οδηγούσε στα 36 σε ένα νέο Παγκόσμιο Κύπελλο. ΑΕΝ Κηφισιάς, Κόροιβος Αμαλιάδας, Κολοσσός Ρόδου, Άρης, ΑΕΚ, Περιστέρι. Με την ΑΕΚ το 2018 κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας και το μπασκετικό Champions League, τους μοναδικούς τίτλους της ομάδας μετά το 2002. Όμως η μεγαλύτερη επιβράβευση για αυτόν ήταν η κλήση του στην Εθνική Ελλάδας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου το Νοέμβριο του 2017 στο Λέστερ, έφερε στη μνήμη του όσα είχε περάσει όλα αυτά τα χρόνια, και βγήκε νικητής. “Σε γνωρίζω από την όψη….” άκουγα με την τρίχα κάγκελο (ναι, ποιος είπε ότι οι αθλητές είναι αναίσθητοι), και μπροστά στη σημαία που έτεινα το βλέμμα μου, σκιές υγρές από δάκρυα σχηματίζονταν… Ο Παναγιώτης πεσμένος στο παρκέ… Ενα φευγάτο κατεστραμένο γόνατο. Νυστέρια, ποδιές ιατρικές, το φως του χειρουργείου, αυτό το γαμημένο φως να με ανακρίνει ζητώντας μου μία απάντηση που δεν ήθελα να δώσω. Σε αυτά τα 40 δευτερόλεπτα που ακουγόταν ο Εθνικός Ύμνος, οι σκιές, υγρές και απόκοσμες, έπαιζαν ένα θέατρο μπροστά μου… Το νήμα του τερματισμού, το “κρακ” που άκουσα στο πόδι μου. Ο γιατρός να λέει… “Παναγιώτη λυπάμαι. Πρέπει να είσαι δυνατός”. Τα δάκρυά μου. Τα δάκρυα των γύρω μου. Το γηπεδάκι του Περάματος, όπου έπαιξα σε ηλικία 30 ετών! “Χαίρε ω χαίρε η Λευτεριά!”. Το φιλμ της ταλαιπώριας μου είχε τελειώσει. Τα μάτια μου μετά βίας κρατούσα στεγνά. Είχα νικήσει! Ημουν “ελεύθερος”. Να καταδιώξω εγώ πια τη μοίρα μου, κι όχι εκείνη εμένα, όπως συνέβαινε από το 2011. Ο Παναγιώτης τα κατάφερε. Βρίσκεται, μαζί με άλλους 11 Έλληνες διεθνείς σε ακόμα ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Μπορεί να μην έχει τη λάμψη των νεότερων αθλητών που πρωταγωνιστούν στη διοργάνωση, μπορεί η παρουσία του να είναι συμπληρωματική. Έδωσε όμως τον αγώνα του με πίστη και υπομονή, και δικαιώθηκε. Και είναι για εμάς ο MVP της διοργάνωσης, ασχέτως αν αυτό το ταξίδι τελείωσε για την Ελλάδα με έναν πρόωρο αποκλεισμό από τους Τσέχους. Είναι MVP μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται εκεί. Για τον δικό σας MVP, μπορείτε να ψηφίσετε εδώ στην ψηφοφορία του gazzetta.
