Μπορεί να προκάλεσε αίσθηση ότι το φετινό Nobel Λογοτεχνίας κατέληξε στο μεγάλο μουσικό Bob Dylan “επειδή δημιούργησε νέες εκφράσεις ποίησης μέσα στη μεγάλη παράδοση του Αμερικάνικου τραγουδιού”, ο ίδιος, όμως, δε φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα. Γι’ αυτό, άλλωστε, και δε βγαίνει να απαντήσει στα τηλέφωνα της Σουηδικής Ακαδημίας για το προσκλητήριο για τη μεγάλη τελετή απονομής που θα διεξαχθεί στις 10 Δεκέμβρη. Στο επίσημο site του, βέβαια, με τα πολλά, εμφανίστηκε κάποια στιγμή, σε μια ανανεωμένη συλλογή στίχων που ανέβασε, η αναφορά στο ότι τιμήθηκε με το βραβείο Nobel Λογοτεχνίας. Αλλά μόνο για λίγο, καθότι πλέον αν επισκεφτεί κανείς τη σελίδα δε θα βρει πουθενά τη λέξη Nobel. Ο αναγνωρισμένος καλλιτέχνης φαίνεται ότι μένει ακόμα πιστός στην τακτική που ακολουθούσε από τα νιάτα του να μην αφήνει το όνομά του να εμπλέκεται και να εγκλείεται σε καλούπια τα οποία δεν κρίνει ο ίδιος πως τον αντιπροσωπεύουν. Ακόμα και το μακρινό 1965, όταν τον ρωτούσαν αν θεωρεί εαυτόν τραγουδιστή ή ποιητή, ο ίδιος αναφερόταν στον εαυτό του σαν έναν απλό “sing and dance man”. Αν προσθέσουμε, δε, σε όλα αυτά και το γεγονός πως κατά καιρούς ήθελε να αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας, όπως το 1966 που προτίμησε να αναρρώσει από χτύπημα με τη μηχανή κατ’ οίκον και μόνος του παρά να νοσηλευτεί, μπορούμε να καταλάβουμε πως ο Bob Dylan δεν νιώθει πολύ άνετα με τον τίτλο με τον οποίο τιμήθηκε. Πολλοί οπαδοί του Dylan, αλλά και άνθρωποι από το χώρο των τεχνών, θα ήθελαν να δουν το Dylan να ακολουθεί το παράδειγμα του Jean-Paul Sartre και να αρνείται το βραβείο, καθότι ο άνθρωπος που το εμπνεύστηκε δεν ήταν παρά ένας κατασκευαστής και έμπορος όπλων. Παρότι αυτό δε θα οδηγήσει το βραβείο στα χέρια κάποιου επιλαχόντος. Καλό, όμως, θα είναι να μη συνεχίσει να λαμβάνει έκταση το θέμα, υπάρχουν άνθρωποι που θα παρακάλαγαν γι’ αυτό το βραβείο, λογοτέχνες μπρος στο έργο των οποίων η Ακαδημία εξακολουθεί να εθελοτυφλεί και δεν αισθάνονται άνετα με την όλη φάση.
