Ο κόσμος αγαπάει τον Μπιλ Μάρεϊ. Το internet αγαπάει ακόμα περισσότερο τον Μπιλ Μάρεϊ. Ο κόσμος, ως γνωστόν, είναι κυρίως το internet, άρα ο Μπιλ Μάρεϊ είναι το μεγαλύτερο αντικείμενο αγάπης στον κόσμο. Είναι καλό να ξεκινάμε από τέτοια πανανθρώπινα αξιώματα, ώστε να ξεκαθαρίζουμε την θέση μας και να μην αφήνουμε περιθώρια παρεξηγήσεων. Όταν λοιπόν χτες μάθαμε ότι ο Μπιλ Μάρεϊ θα εμφανιστεί φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι, όπως ανακοινώθηκε από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, συνειδητοποιήσαμε κάτι σημαντικό: ότι ο Μπιλ Μάρεϊ θα εμφανιστεί φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι. Τι θα έρθει να κάνει; Κατά κύριο λόγο, θα παρουσιάσει στο Ηρώδειο στις 19 Ιουνίου την παράσταση New Worlds που δισκογράφησε με τον τσελίστα Γιαν Φόγκλερ. Σύμφωνα με την επίσημη περιγραφή της παράστασης, πρόκειται για ένα πρόγραμμα που αναδεικνύει την καρδιά των αμερικανικών αξιών στη λογοτεχνία και τη μουσική. Στην ουσία, ο Μάρεϊ θα αφηγηθεί και θα ερμηνεύσει συνθέσεις των Φόστερ, Γκέρσουιν και Μπερνστάιν, καθώς και αποσπάσµατα σπουδαίων Αµερικανών λογοτεχνών, όπως οι Γουίτµαν, Χέμινγουεϊ και Τουέιν. Βέβαια, το Φεστιβάλ Αθηνών θα έχει πολλά ακόμα πράγματα, τα οποία μπορείτε να βρείτε στο πρόγραμμά του, αλλά η παρουσία του Μπιλ Μάρεϊ έχει μια ξεχωριστή, πολύ ξεχωριστή σημασία. “Μα καλά, γιατί κάνουν έτσι αυτοί”, ακούμε ήδη να πληκτρολογείτε από μέσα σας, “βλαμμένοι είναι”; Ναι, αλλά τι σχέση έχει αυτό; Ας μην αλλάζουμε θέμα τώρα που πήραμε φόρα κι έχουμε συγκροτήσει τον ειρμό μας. Γιατί συγκεκριμένα ο Μπιλ Μάρεϊ, λοιπόν; Όχι, δεν είναι απλά ότι οι σελέμπριτιζ έχουν μια λατρευτική και μυθική αξία για τις μάζες. Μέσα σ’ αυτό το λατρευτικό φάσμα, υπάρχουν κάποιες εμμονές πιο ιδιαίτερες, που εμφανίζονται σχεδόν σαν glitches, αλλά που έχουν επίσης κι ένα βαθύτερο νόημα. Η λατρεία για τον Μπιλ Μάρεϊ έχει όντως ένα ιδιαίτερο νόημα, ειδικά για τους ανθρώπους που βρίσκονται συνήθως πέριξ των 30 ετών. Μεγαλώσαμε στα 80s και τα 90s βλέποντας τηλεόραση, αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό σημαίνει επίσης ότι, σ’ έναν βαθμό, μεγαλώσαμε με την κωμωδία του Μπιλ Μάρεϊ, με τους Ghostbusters, το Scrooged, την Μέρα της Μαρμότας και το Space Jam. Είναι αρκετό αυτό όμως; Όχι, δεν είναι. Πολλοί ήταν οι κωμικοί stars της παιδικής μας ηλικίας. Ελάχιστοι ήταν όμως αυτοί που, όχι απλά μας συνόδευσαν, αλλά μας έστρωσαν το δρόμο για την μετάβαση στο ενήλικο κινηματογραφικό γούστο – χωρίς να μας ζητήσουν να χάσουμε ούτε μια στιγμή από την παιδική μας κινηματογραφική χαρά. Ανακαλύπταμε, λοιπόν, τον Μπιλ Μάρεϊ εκ νέου στις ταινίες του Γουές Άντερσον, από το Rushmore μέχρι τους Royal Tenenbaums και το Moonrise Kingdom, και του Τζιμ Τζάρμους, γελώντας στο Coffee & Cigarettes και κλαίγοντας στο Broken Flowers. Και, φυσικά, ήταν το Lost in Translation της Σοφία Κόππολα, το οποίο δεν άλλαξε τον τρόπο που ερωτευόμαστε, αλλά άλλαξε τον τρόπο που φαντασιωνόμαστε στον έρωτα. Αγαπάμε τον Μπιλ Μάρεϊ, όχι απλά επειδή έκανε κουλ το quirk και την deadpan κωμωδία ως μεσήλικας. ΟΚ, αυτό δημιούργησε ένα hip ρεύμα που είναι γνωστό λίγο-πολύ. Τον αγαπάμε κυρίως γιατί υπήρξε μια μικρή και διακριτική κινηματογραφική πυξίδα, η οποία μας έκανε να γελάσουμε ως παιδιά και να συγκινηθούμε ως ενήλικες, μαθαίνοντας να ερμηνεύουμε τα συναισθήματα χαράς και λύπης μέσα από την σιωπή του και την ακινησία του. Γι’ αυτό θα πάμε να τον δούμε στο Ηρώδειο, παρόλο που θα είναι ξενέρωτα, ελπίζοντας να τον πετύχουμε μετά τυχαία σε κάποιο μπαρ όπου δεν θα έρθει ποτέ.
