Πολλές φορές έχουμε ακούσει ακόμα και φίλους μας, να λανσάρονται ως χαμένα ταλέντα που αν είχαν μυαλό θα έπαιζαν μπάλα και θα έπαιρναν καμιά δεκαριά Χρυσές Μπάλες. Ο Γκάρεθ Μπέιλ σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 33. Μια ηλικία που ειδικά στη σύγχρονη εποχή, πολλοί παίκτες βρίσκονται ακόμα στα prime τους. Στην πραγματικότητα ο Ουαλός είχε σταματήσει να ασχολείται με το τόπι εδώ και αρκετά χρόνια γιατί απλά το μυαλό του δεν ήταν στο ποδόσφαιρο. Ήταν ολοφάνερο ότι από το 2019 και μετά είχε ξενερώσει τόσο πολύ που όντως το γκολφ έμοιαζε να είναι προτεραιότητά του. Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν αλλάζει ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους παίκτες της σύγχρονης εποχής. Ακόμα κι αν τα καλά χρόνια της καριέρας του ήταν λιγότερα σε σχέση με άλλους πρωτοκλασάτους παίκτες της γενιάς του, αυτά που πέτυχε άλλοι δεν θα τα δουν ούτε αν παίζουν μέχρι τα 50. Ένα παιδί που οι ιστορίες λένε ότι όταν ήταν μικρός στο σχολείο του απαγόρευαν να χρησιμοποιεί το αριστερό του πόδι όταν έπαιζε με τους συμμαθητές του γιατί ήταν unfair για τους υπόλοιπους και που για όσο ψήθηκε μας χάρισε υπέροχες ποδοσφαιρικές στιγμές. Υπερβολικά ταλαντούχος για μπακ και για Τότεναμ Ο Μπέιλ ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στη Σαουθάμπτον, όμως αυτό είναι κάτι που δεν θυμάται σχεδόν κανείς. Ουσιαστικά η πρώτη του ομάδα ήταν Τότεναμ. Εκεί έκανε τα πρώτα του όργια και έγινε ό,τι έγινε στη συνέχεια. Κάτι που ίσως να μην ξέρουν οι νεότεροι ήταν ότι στο ξεκίνημα της καριέρας του ο Μπέιλ ήταν αριστερό μπακ. Με το πέρασμα των χρόνων όμως ήταν τόσο καλός που ερχόταν όλο και πιο μπροστά στο γήπεδο. Από πλάγιο μπακ έγινε μπακ-χαφ και στη συνέχεια εξτρέμ. Gareth Bale – The Tottenham Years pic.twitter.com/aIQG8DfHUw — Hotspur PLC (@HotspurPLC) January 9, 2023 Με τους «Πετεινούς» φυσικά δεν κέρδισε κανέναν τίτλο, αναδείχτηκε όμως δύο φορές παίκτης της χρονιάς στην Αγγλία. Ειδικά η τελευταία του σεζόν εκεί ήταν άκρως εντυπωσιακή και γεμάτη με highlights που δεν χορταίνει το μάτι. Αυτό ήταν και το εισιτήριό του για το μεγάλο βήμα στη Ρεάλ Μαδρίτης το 2013, με τη «Βασίλισσα» να τον κάνει τότε τον πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ Με 101 εκατομμύρια γιούρια ο Μπέιλ σκάει στη Μαδρίτη για να κάνει τη διαφορά και την κάνει με το καλημέρα. Στην πρώτη του χρονιά εκεί κάνει πράγματα και θαύματα μαζί με Κριστιάνο και Μπενζεμά κατακτώντας το Champions League και εκκινώντας την εποχή του περίφημου BBC. Ο Ουαλός πάει τρένο και τα επόμενα χρόνια. Καθιερώνεται ως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο. Ίσως και σε κάποια φάση να ήταν ο τρίτος πίσω μόνο από Μέσι και Κριστιάνο. Απίστευτος συνδυασμός ταχυδύναμης και τεχνικής. Ικανός να κάνει σμπαράλια οποιαδήποτε άμυνα με οποιονδήποτε τρόπο.Το 2016 τραυματίζεται σοβαρά και μένει εκτός για καιρό. Παράλληλα έχει θεματάκια με τον Ζιντάν, όμως η κλάση του ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να μείνει εκτός. Κάθε φορά που πατάει χορτάρι θυμίζει ποιος είναι και εκθέτει τον Γάλλο. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο τελικός του 2018 με τη Λίβερπουλ όπου μπαίνει αλλαγή και βάζει δύο γκολ. Το πρώτο είναι μάλλον το καλύτερο που έχει μπει ποτέ σε τελικό Τσου Λου. Η ουσιαστική απόσυρση και η διδακτική επιστροφή στην Αγγλία Κάπου εκεί ουσιαστικά ο Μπέιλ το κόβει. Μετά από εκείνον τον τελικό δεν ήταν ποτέ ο ίδιος παίκτης. Όχι γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί για κάποιον λόγο έχασε το κίνητρο και την όρεξή του. Στη Ρεάλ το κλίμα είχε γίνει ανυπόφορο, με τον ίδιο να μη βοηθάει καθόλου ώστε να βελτιωθούν τα πράγματα. Η εικόνα του είναι προκλητικά αδιάφορη μέσα και έξω από το γήπεδο. Τη σεζόν 20/21 επιστρέφει δανεικός στην Τότεναμ, σε μια χρονιά που ίσως να αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα για το τι παιχταράς ήταν αυτό το παλικάρι. Σε εκείνη τη χρονιά λοιπόν ο Μπέιλ παίζει σβηστός και βάζει 16 γκολ στην Αγγλία. Νούμερα που για κάποιον άλλο εξτρέμ στο Νησί θα σήμαιναν σεζόν καριέρας, εκείνος τα έπιασε παίζοντας στο 30%. Ούτε αυτό όμως κατάφερε να του δώσει κίνητρο. Την επόμενη χρονιά γύρισε στη Ρεάλ και έπαιξε μόλις σε πέντε ματς πριν πάει στην Αμερική για τα τελευταία ένσημα και τελικά την απόσυρση από την ενεργό δράση. Η εθνική και το δικαίωμα στη τεμπελιά Ναι ο Μπέιλ σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 33 και δεν πέτυχε όσο θα μπορούσε. Φαντάσου να το λέμε αυτό για έναν τύπο με 258 εμφανίσεις, 106 γκολ, 67 ασίστ και πέντε Champions League με μια ομάδα όπως η Ρεάλ Μαδρίτης. Τέλος πάντων. Ας πούμε ότι όντως θα μπορούσε να είχε πετύχει παραπάνω πράγματα. Ε δεν έγινε και τίποτα που δεν το έκανε. Το ότι ήταν ένας σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να βαριέται. Στη Ρεάλ δηλαδή γιατί με την εθνική Ουαλίας ποτέ δεν ήταν έτσι. Εκεί ακόμα και όταν δεν ασχολούταν ιδιαίτερα με το άθλημα ήταν πάντα αρχηγός και ηγέτης. Εκείνος που την οδήγησε σε τρεις από τις τέσσερεις μεγάλες διοργανώσεις που έχει συμμετάσχει ιστορικά. Ρέκορντμαν σε γκολ και ασίστ. Γιατί το Wales-Golf-Madrid δεν βγήκε τυχαία. Καλή απόσυρση λοιπόν σε ένα αυθεντικό ταλέντο που για περίπου μια δεκαετία μας έδειξε πόσο ψηλό ήταν το αγωνιστικό του ταβάνι.
