Την περασμένη Δευτέρα βρέθηκα για άλλη μια φορά στην Θεσσαλονίκη. Περπατούσα παραλιακά κατά μήκος του κέντρου της πολής και χαλάρωνα ατενίζοντας τον αδιαφανή βούρκο του Θερμαϊκού, ακαθόριστα σχεδόν, κατευθυνόμενος στο μουσείο φωτογραφίας. Έλα όμως που τις Δευτέρες το εν λόγω μουσείο δεν ανοίγει. Χωρίς πολύ σκέψη λοιπόν πέρασα απέναντι στο μουσείο σύγχρονης τέχνης που φιλοξενεί τον καιρό αυτό την έκθεση “Τόποι της μνήμης – Πεδία οραμάτων”. Χωρίς να έχω διαβάσει οτιδήποτε σχετικό μπήκα στο μουσείο με την ελπίδα να αποτελέσει τουλάχιστον μια πολιτιστική διαφυγή από το ψιλόβροχο που είχε αρχίσει να με βιδώνει. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν πράγματι αυτή. Τα πρώτα έργα με τα οποία ήρθα σε επαφή θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κάποια σχολική έκθεση γυμνασιακών εικαστικών, ενώ άφηναν και το κυρίως θέμα της μνημονικής και ψυχογραφικής σύνδεσης των ανθρώπων -συλλογικά και ατομικά- με τον χώρο τους και ιδίως την πόλη (της Θεσσαλονίκης) επιδεικτικά ανέγγιχτο. Ο εγχώριος καλλιτεχνικός βαυκαλισμός συνεχίστηκε για λίγο ακόμα με κάποιες απογοητευτικές απόπειρες σε “καινοτόμες” οπτικοακουστικές συνθέσεις και εκεί που ήμουν έτοιμος να προτιμήσω το ψιλόβροχο το κλίμα (εντός του μουσείου) άλλαξε άρδην. Όντας άσχετος επί της ουσίας με την ελληνική εικαστική σκηνή δεν μπορώ να πω ότι αναγνώρισα και πολλά ονόματα (ποιός χέστηκε θα μου πεις), ώστε να μπορέσω να κάνω κάποια σύγκριση με προηγούμενες δουλειές (εγώ θα σου απαντήσω) αλλά θα προσπαθήσω εν πάση περιπτώσει να σου μεταφέρω μερικά από τα ενδιαφέροντα πραγματάκια που είδα. Δυο-τρία για την ακρίβεια. Το κεντρικό δωμάτιο του ισογείου, το οποίο η επιμελήτρια έχει στήσει έξυπνα κατά την γνώμη μου, με την ηχητική εγκατάσταση στο κέντρο να ανασυνθέτει τις φωτογραφίες και τους πίνακες που βρίσκονται περιμετρικά της αίθουσας, προσεγγίζει -επιτέλους- σε χωροχρονικό βάθος την σχέση την διαρκώς εξελισσόμενης πόλης με τους ανθρώπους που καταπίνει. Η φωτογραφική πορεία στους τόπους δημοσίων εκτελέσεων στην Θεσσαλονίκη με παράλληλα κείμενα που τις περιγράφουν το απογειώνει. Τέλος, θα ήθελα να τερματίσω αυτή την άγαρμπη απόπειρα στην τεχνοκριτική αποφεύγοντας να κατακρεουργήσω και το έργο του τσέχου video artist – guest από τα εξωτερικά παραθέτοντας το εδώ ολόκληρο για πάρτη σου. Μέχρι τις 10 Μαρτίου, φιλικές τιμές. Και ένα έξτρα link για να μπεις στο κλίμα.
