Το 1981 ο γραφίστας Jon Wozencroft ιδρύει την Touch. Η Touch ξεκινάει ως μικρό cassette-label και η πρώτη κυκλοφορία της είναι η συλλογή “Feature Mist”, ένα χρόνο μετά. Μια κασσέτα που περιέχει από New Order και Simple Minds μέχρι Dmitri Shostakovich. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Jon Wozencroft μαζί με τον Mike Harding (που είχε χωθεί γύρω στο 1982) βρίσκονται ακόμα πίσω από την Touch, η οποία εορτάζει τα πρώτα -άντα της, δεν έχει κρίση ηλικίας και έχει ωριμάσει. Birthday cake δεν έχει, αλλά μετά από πολύ καιρό χωρίς τέτοια, η εταιρία κυκλοφορεί την επετειακή συλλογή “Touch. 30 Years And Counting”. Οι συλλογές είναι ως επί το πλείστον ένα πολύπλοκο πράγμα, και καμιά φορά επικρατεί ένας μικρός φορμαλισμός κατά την επιλογή των κομματιών. Δεν αναφέρομαι στο περιοδικό Πίστα ή στα διάφορα compactdiscclub, αλλά στο σύνηθες φαινόμενο των συλλογών γνωριμίας με μια εταιρία. Είναι απλό (και λίγο βαρετό) να επιλέξεις δεκαπέντε κομμάτια από δίσκους που έχεις κυκλοφορήσει, να τα ενώσεις κομψά και να το ανεβάσεις στο bandcamp ή –χειρότερα- να το στείλεις στα δισκάδικα. Οι συλλογές με ακυκλοφόρητα πολλές φορές σου θυμίζουν το γιατί τα κομμάτια έμειναν ακυκλοφόρητα εξαρχής, ενώ το πραγματικό ζουμί είναι τα κομμάτια που γράφτηκαν να μπουν σε μια συλλογή. Επί τούτου. Που δημιουργήθηκαν με σκοπό να βρεθούν εκεί. Σκέφτηκα τώρα να ξεφύγω λίγο και γράψω τις δέκα αγαπημένες μου label συλλογές των 80’s, για να συνεχίσω στα 90’s και στα 00’s, αλλά εδώ γράφω για την Touch. Η Touch δεν είναι ένα συνηθισμένο label. Ο ήχος της είναι πειραματικός, παίζει πολύ με field recordings, η μουσική της είναι αφαιρετική, έχει ισχυρό DIY χαρακτήρα, έχει προσωπικότητα, έχει εξωφρενικό roster, αρκετά μινιμαλιστικές λογικές, και οι περισσότεροι φίλοι σας θα σας ρωτάνε “kala, einai mousiki tora afto?”. Δεν είναι το label που θα αναδείξει συγκροτήματα, αλλά ένας χώρος όπου (συν)υπάρχουν αυτόνομα έργα διαφόρων καλλιτεχνών (το “μουσικών” είναι καμιά φορά περιοριστικό). Κυκλοφορεί σε όλα τα δυνατά formats, από κασσέτες και 12” βινύλια με λευκές ετικέτες, μέχρι USB sticks. Εξαιρετικό ενδιαφέρουν έχει η σειρά TouchRadio που είναι ιδιαίτερα ενεργή τελευταία. Πέρσι, το μόνο της album που με είχε ρίξει στο πάτωμα υπήρξε το “800 000 Seconds In Harar” του Carl Michael Von Hausswolff, αλλά φέτος έχει επανέλθει δυναμικότερα, με το πιο μελωδικό album που έκανε ποτέ ο Oren Ambarchi (“Audience of One”), το πολυαναμενόμενο “Novaya Zemlya ” του Thomas Köner και το “ Fe₃O₄ – Magnetite ” του Mika Vainio. Και έχει ο Θεός. Α, επίσης το κείμενο γράφεται παραμονή Χριστουγέννων,οπότε να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τα περιττά κιλά και τις καταχρήσεις, διότι το παν μέτρον άριστον ισχύει για όλα. Οι άνθρωποι πίσω από την Touch, δεν θα έφτιαχναν μια βαρετή συλλογή. Δεν την ονομάζουν καν συλλογή. Μαζεύουν την αφρόκρεμα των καλλιτεχνών της, τους ζητάνε να συνεισφέρουν από ένα δίλεπτο έκαστος, για την συλλογή αυτή, και στη συνέχεια την μιξάρουν κατάλληλα ώστε να μοιάζει σαν “ live performance in the cutting room ” όπως λένε. Το αποτέλεσμα, που αναπόφευκτα σέρνει κάτι συλλογικό (αυτό ήταν και το ζητούμενο), καταφέρνει να δώσει το τέλειο στίγμα της εταιρίας, αν ο κατάλογος της Touch ήταν δυνάμεις, το “Touch. 30 Years And Counting” θα ήταν η συνισταμένη. Συμμετέχουν οι Touch 33, Fennesz , Bruce Gilbert , Rosy Parlane, Oren Ambarchi, ELEH, BJ Nilsen, Nana April Jun, Chris Watson, Mika Vainio, Carl Michael Von Hausswolff , Jana Winderen, Philip Jeck , Francisco López, Z’EV, Hildur Guðnadóttir και φυσικά Biosphere. Τα κομμάτια τους είναι ηχογραφημένα σε Βερολίνα, Λονδίνα, Νεες Υόρκες, Αιγύπτους, Σουηδίες, Λίμες, Κρακοβίες. Χωρίζεται σε τέσσερα κομμάτια, με τέσσερις-πέντε καλλιτέχνες ανά κομμάτι, και έχω ήδη φάει πολλές ώρες να τα ακούω χωρίς να βλέπω ποιος κάνει τι, προσπαθώντας ψυχαναγκαστικά να μαντέψω/καταλάβω. Η όλη ιδέα της εν λόγω κυκλοφορίας είναι φανταστική και η εφαρμογή της ακόμα καλύτερη. Οι καλλιτέχνες πιάνουν εντελώς το νόημα και ισορροπούν εξαιρετικά στην λεπτή γραμμή που χωρίζει τα field recordings από διάφορα σημεία έντονης χλωρίδας από το όλο urban αστικό σκηνικό που είθισται καμιά φορά να αναπαριστά η ψυχράδα της ηλεκτρονικής μουσικής. Στο εξώφυλλο της συλλογής φαίνεται μια εικόνα του πρώτου υπολογιστή που κατασκευάστηκε, του Colossus. Ναι, εκτός από τους υπολογιστές που είχαμε στην Αρχαία Ελλάδα. Κάπου εδώ επιβάλλεται να κάνω μια παρένθεση για την μεγαλειώδη αισθητική εικόνα της Touch, βασικός υπαίτιος της οποίας είναι ο φωτογραφικός φακός του Wozencroft. Το εξώφυλλο του “Black Sea” του Fennesz μπορώ να το κοιτάζω πραγματικά για ώρες. Η πλευρά των Eleh/BJ Nilsen με σκότωσε, καθώς επίσης και αυτή των Jeck/Lopez/Z’EV/Biosphere. Μοναδικό έγκλημα είναι η παντελής απουσία του Andrew McKenzie. Έγκλημα, διότι η κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερη κυκλοφορία της Touch είναι το “A Thirsty Fish” των The Hafler Trio, του 1987.
