Η βδομάδα αυτή που διανύουμε ας πούμε ότι δεν είναι και από τις πιο ευχάριστες της ζωής μου. Με ταλαιπωρεί μια αρρώστια με πόνο στο αυτί και μπορώ να σου πω ότι δεν είναι ιδιαίτερα καλή φάση. Ψάχνοντας λοιπόν να δω κάτι με ήπιο σχετικά sound design που να συμβαδίζει κιόλας με την ντάγλα της αντιβίωσης μου, έπεσα πάνω στο Margaret. Η Lisa Cohen ευκατάστατη teenager στο Manhattan, ζει με την αναμενόμενη εφηβική ανεμελιά και τις ιδεαλιστικές απόψεις που θα περίμενε κανείς από αυτή. Μια μέρα λοιπόν άθελα της εμπλέκεται σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και η προσωπική της θεώρηση του κόσμου αρχίζει να συγκρούεται με μια πιο “ενήλικη”, καθώς προσπαθεί να επανορθώσει και να ζητήσει συγχώρεση, τουλάχιστον στο κεφάλι της, από τους εμπλεκόμενους στο ατύχημα. Η ταινία του Kenneth Lonergan, σεναριογράφου του Analyze This, όμως δεν έρχεται απλά να προστεθεί σε μια μακρά λίστα με ιστορίες βίαιης και ανεπιθύμητης ενηλικίωσης. Ο κόσμος του Margaret εμφανίζει μια πληρότητα σπάνια για σινεμά με του χαρακτήρες να μοιάζουν πιο ζωντανοί και ολοκληρωμένοι από πολλούς ανθρώπους που ξέρω. Γενικότερα, σε σεναριακό επίπεδο η Μαργαριτούλα τα πηγαίνει περίφημα παραδίδοντας μαθηματάκια συγγραφής διαλόγου ακόμα και με την σχετικά μέτρια εξέλιξη της πλοκής της. Κάπου εκεί το χάνει κιόλας. Έχοντας κατά βάση θεατρικό προσανατολισμό ο δημιουργός της, η ταινία φαίνεται να βασίζεται στον λόγο ως κινητήρια δύναμη, ενώ στην προσπάθεια του να οικοδομήσει το νεο-οπερατικών διαστάσεων δράμα της μικρής Lisa παρουσιάζοντας την με συνολικό τρόπο, παρ’ ολίγον η Fox Searchlight να τον στείλει από κεί που ήρθε. Ευτυχώς η πενταετής πολυτάραχη πορεία του post-production (το γύρισμα τελείωσε το 2005) έλαβε τέλος με την βοήθεια του Martin Scorsese και της μοντέρ του Thelma Schoonmacker, με το τελικό cut να χαίρει της ευλογίας του Lonergan. Εκτός του χαοτικού μοντάζ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης και το cast. Ποτέ δεν πίστευα ότι η Anna Paquin, η γνωστή βλάχα από το True Blood, είχε μέσα της τέτοια ερμηνεία ενώ αντίθετα τα “βαριά χαρτιά” του cast, ήτοι οι Matt Damon και Mark Ruffalo να ξεχνιούνται στο δευτερόλεπτο. Επίσης, πάντα συμπαθούσα τις ταινίες που εμφανίζεται ο Kieran Culkin, σχεδόν συνομήλικος και καταδικασμένος να μείνει για πάντα στην σκιά του αδερφού του Macaulay. Πέρα από τα τσικό, εντυπωσιακή παρουσία στην ταινία έχουν και οι μεσήλικες κυρίες, με την J. Smith- Cameron να δίνει ρέστα και την ολίγο υστερική Allison Janey λίγο πιο πίσω της. Η προσπάθεια σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρουσα. Έχει αρκετά κινηματογραφικά θεματάκια αλλά σενάριο και ερμηνείες γεμίζουν και τις 2μιση ωρίτσες στις οποίες “περιορίστηκε” τελικά, έστω και σαν εξερεύνηση των ορίων του θνήσκοντος trend του mumblecore ή σαν πορτραίτο των σύγχρονων φρικαρισμένων με τα πάντα Η.Π.Α. που σκιαγραφείται παράλληλα με την ιστορία της πρωταγωνίστριας.
