“Welcome to the Planet.” – Lois Lane Μια απλή παρατήρηση πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση. Οι κινηματογραφικές μεταφορές κόμικ έχουν σαν ταβάνι δύο ταινίες. Όσον αφορά την σκοτεινή ανάγνωση ενός «χάρτινου» ήρωα δεν υπάρχει καλύτερο έργο από το “The Dark Knight”, όπου βλέπεις μια ταινία του Scorsese με τη μόνη διαφορά ότι οι πρωταγωνιστές φοράνε μπέρτες και μάσκες. Όσον αφορά την διασκεδαστική ανάγνωση ενός κόμικ στη μεγάλη οθόνη το καλύτερο φιλμ είναι οι “Avengers”, όπου δράση, πλοκή και χαβαλές έδωσαν το πιο απολαυστικό υπερηρωικό κοκτέηλ. Το “Man Of Steel” θα ήθελε να είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο, αλλά αποτυγχάνει καθώς το σοβαρό κομμάτι της είναι βεβιασμένα εκτελεσμένο, η δράση είναι υπερβολική, ενώ ο χαβαλές είναι απών. Η εισαγωγή με την καταστροφή του Κρύπτον, βασισμένη στο κόμικ “Superman: Birthright”, είναι πραγματικά εξαιρετική και καταφέρνει να σε παρασύρει στην οπτικοακουστική φρενίτιδα της, όπου ο Zack Snyder είναι σε μεγάλα σκηνοθετικά κέφια θυμίζοντας το ένδοξο παρελθόν του (“Dawn Of The Dead”, “300”). Ακολουθεί όμως το δεύτερο μέρος του έργου, αυτό λίγο πριν ο Clark Kent φορέσει για πρώτη φορά την μπλε στολή του, όπου χάνεται σεναριακά η μπάλα και ο Snyder θυμάται το όχι και τόσο ένδοξο παρελθόν του (“Watchmen”, “Sucker Punch”). Η ταινία περιλαμβάνει απίστευτες σεναριακές τρύπες, όπου σε μια φθηνή b-movie παραγωγή δε θα πείραζαν, αλλά εδώ διάολε σεναριογράφος είναι ο David S. Goyer των “The Dark Knight” και “Dark City” και παραγωγός ο Christopher Nolan, οπότε το σενάριο θα έπρεπε να έχει λίγη περισσότερη σημασία. Οι σκληροπυρηνικοί θαυμαστές του Superman από τα κόμικ (μαζί τους κι εγώ) αναθεματίζουν ήδη την τελική έκβαση της μάχης του Superman με τους υπόλοιπους τύπους από τον Κρύπτον, αλλά λόγω spoilers περισσότερη ανάλυση δεν μπορεί να γίνει – απλά φαντάσου τον Joker να φοράει στολή προσκόπου και να περνάει γιαγιάδες απέναντι στο δρόμο. H ταινία γενικά χάνει γιατί αφαιρεί όλη τη διασκέδαση από τον πιο ποπ σούπερ ήρωα, που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Τα εφέ το λιγότερο εντυπωσιακά, αλλά οι σκηνές δράσης μπουκώνουν το μάτι και η σκοτεινή αισθητική εν τέλει απογοητεύει, μιας και δεν αποτελεί μια φρέσκια προσέγγιση στον πιο καλογυαλισμένο ήρωα όλων των εποχών. Πολύς θόρυβος, faux δράμα, αναίτια καταστροφή και ακόμα πιο αναίτια επίκληση σε θρησκευτικό συναίσθημα (με τη συνεχή παραβολή της ζωής του Superman με τη ζωή του Ιησού Χριστού) καταφέρνουν να σε αποπροσανατολίσουν. Ρίξε μια ματιά ΕΔΩ και πιο συγκεκριμένα στο Sermon Outlines για τη χριστιανική προσέγγιση του “Man Of Steel”, που μοιάζει απλά μια πολύ καλά στημένη καμπάνια από το marketing της Warner Bros. Εκτός από καλός Χριστιανός, ο Superman φυσικά είναι και πολύ καλός Αμερικανός, όπως ο ίδιος διαβεβαιώνει σε μία εκτός τόπου και χρόνου σκηνή κάπου στα μισά της ταινίας. Αχ, και τι δε θα έδινα για μια κινηματογραφική μεταφορά του “Superman: Red Son”, όπου το διαστημόπλοιο που μεταφέρει τον Kal-El δεν προσγειώνεται στο Κάνσας των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά στην Ουκρανία της Σοβιετικής Ένωσης. O Henry Cavill σωματικά είναι ο Superman, αλλά μέχρι εκεί. Ο Rusell Crowe ουσιαστικά στιβαρός στο ρόλο του πατέρα του Kal-El, όπως και οι Kevin Costner και Diane Lane στο ρόλο των θετών γονιών του. Ο στρατηγός Zod είναι με διαφορά ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας του έργου, παρά το τραγικό μουσάκι που αποκτά μετά την απόδραση του από τη μαύρη τρύπα, καθώς η σεναριακή προσέγγιση και η ερμηνευτική απόδοση από τον Michael Shannon είναι τρομερά καλοδουλεμένες. Ένας Κρυπτόνιος με ένα γεννητικά προδιατεθειμένο ιερό καθήκον, του οποίου τα κίνητρα και οι πράξεις γίνονται πλήρως κατανοητές σε πλήρη αντίθεση π.χ. με τον Bane του “The Dark Knight Rises”. Έχοντας επιλέξει να αφήσουν έξω από την ιστορία τους τον «ατζαμή» δημοσιογράφο Clark Kent (πατώντας πάνω στο εκπληκτικό Volume 1 του “Superman: Earth One”) όλες οι εμφανίσεις της Lois Lane (Amy Adams) και του Perry White (Laurence Fishburne) είναι εντελώς βεβιασμένες και αποπροσανατολιστικές. Ας εμφανιζόντουσαν καλύτερα προς το τέλος, έτσι ώστε να περιμένουμε με αγωνία την παρουσία τους στο sequel και εδώ το ερωτικό ενδιαφέρον του Superman ας ήταν η Lana Lang – το θεματάκι του Clark Kent από τα εφηβικά του χρόνια. O «Άνθρωπος Από Ατσάλι» καταφέρνει να σταθεί απλά αξιοπρεπώς για ταινία του είδους της, ποντάροντας περισσότερα στη δράση και στο θέαμα, παρά στην ουσία, οπότε γι’ αυτό εδώ τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από… 3/5 Πάρε και το trailer της ταινίας:
