Από πέρσι που ολοκληρώθηκε το Succession, με προβληματίζει το ερώτημα αν έφτασε εν τέλει στο τέλος της η λεγόμενη golden age της αμερικάνικης τηλεόρασης, δηλαδή αυτή η μακρά περίοδος από τις αρχές των 00s όπου για δύο δεκαετίες η τηλεοπτική και streaming παραγωγή όχι μόνο μεγάλωνε σε βιομηχανική κλίμακα, προσομοιάζοντας πλέον την κινηματογραφική βιομηχανία, αλλά χαρακτηριζόταν και από την φιλοδοξία της να δημιουργεί σημαντικά καλλιτεχνικά έργα, επίσης πιο “κινηματογραφικά” στους ορίζοντές τους, τα οποία να αποτελούν ορόσημα για την εποχή τους, να συμπυκνώνουν το πνεύμα των καιρών κλπ. Μ’ αυτήν την έννοια, το Succession έμοιαζε στα μάτια μου ο τελευταίος μεγάλος κληρονόμος σειρών σαν το The Sopranos, το The Wire, του Six Feet Under και άλλων τέτοιων σειρών που συνδέθηκαν με την αρχή της χρυσής εποχής της αμερικάνικης TV, ενώ λίγο νωρίτερα είχαν τελειώσει και σειρές σαν το Atlanta, το BoJack Horseman και το Better Call Saul – σειρές εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά κοντινές όσον αφορά την καλλιτεχνική φιλοδοξία και την επιδίωξη να πιάσουν το πνεύμα της εποχής τους. Καθώς αυτές οι σειρές τελειώνουν η μία μετά την άλλη, νιώθω ότι δεν έχουν καταφέρει να αντικατασταθούν από κάτι ισάξιο. Κοιτάω προς τα πίσω την τελευταία πενταετία και δυσκολεύομαι να βρω κάτι που να ανοίγει νέους δρόμους για την τηλεοπτική μυθοπλασία, κάτι που να μπορεί να μπει στο πάνθεον των Μεγάλων Σειρών, σειρών που όχι μόνο έκαναν την τηλεόραση πιο cinematic αλλά είδαν και το τηλεοπτικό μέσο σαν ευκαιρία να κάνουν κάτι πρωτότυπο και πρωτοπόρο. Πρόκειται για μεγάλο θέμα που δεν θα εξαντλήσουμε εδώ, και ουσιαστικά έχει να κάνει με το αν μπαίνουμε σε μια εποχή γιγάντωσης της αμερικάνικης τηλεόρασης ως βιομηχανία, με όλους τους νέους παίχτες στο streaming να θέλουν ένα κομμάτι από την πίτα, δηλαδή τον ανταγωνισμό μεταξύ τους για την όλο και πιο πολύτιμη προσοχή μας στην εποχή του attention economy (και με το attention span του κοινού να μειώνεται όλο και περισσότερο), αλλά και μια εποχή υποχώρησης του τηλεοπτικού μέσου ως δημιουργικού πεδίου όπου παράγεται το πρωτότυπο, το καινούριο κλπ. Αν με ρωτάγανε από ποια σειρά περιμένεις να κουβαλήσει το φορτίο της Peak TV αυτήν την στιγμή, η μόνη που θα μου ερχόταν στο μυαλό είναι το The White Lotus, ίσως. Όχι πολύ ευοίωνο, αλλά τι να κάνουμε, ήταν μια αίσθηση που την είχα όλη την φετινή χρονιά βλέποντας ποιες είναι οι σειρές που σχολιάζονται περισσότερο. Κι ενώ διάφορα πράγματα είχαν ενδιαφέρον, ελάχιστα είχαν κάτι αληθινά εντυπωσιακό να προσφέρουν. Προσωπικά μιλώντας, δεν είδα και τόσα πολλά νές τηλεοπτικά πράγματα φέτος, οπότε δεν έχω μια συνολική (όσο γίνεται τέλος πάντων) εποπτεία της φετινής τηλεοπτικής παραγωγής. Παρόλα αυτά, είδα αρκετές σειρές ώστε να μπορώ να βγάλω ένα top-10 με τα καλύτερα της χρονιάς. Πριν την λίστα, όμως, ας κάνουμε μερικές διευκρινίσεις. Ας σημειώσω πως δεν έχω δει το Arcane, μια σειρά που αγαπάει κι εκτιμάει πολύς κόσμος, όπως δεν έχω δει ακόμα και το φινάλε του What We Do in the Shadows. Επίσης, παρότι δεν τρελάθηκα, οφείλω να δώσω το ρισπέκτ στο Disclaimer κι είναι σημαντικό που άνθρωποι σαν τον Alfonso Cuaron δοκιμάζουν να κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα στην τηλεόραση. Εκτός αυτού, οφείλω να ομολογήσω πως παραμένω εθισμένος στο Invincible, ακόμα κι αν με ειλικρινείς όρους η ποιότητά του πέφτει. Και τέλος, αν έπρεπε να διαλέξω μία σειρά ως πιο απογοητευτική, αυτή θα ήταν η τρίτη σεζόν του The Bear. Χωρίς να χρονοτριβούμε περισσότερο, λοιπόν, πάμε να δούμε τις κατ’ εμέ 10 καλύτερες σειρές του 2024, ψύχραιμα και υπεύθυνα όπως πάντα. 10. The Vince Staples Show Ομολογώ πως εδώ είμαι θετικά προκατειλημμένος, οπότε παρά τις αδυναμίες του το γούσταρα πολύ αυτό το μείγμα Atlanta με YouTube sketch του Vince Staples. Είναι πολύ καλός ράπερ, είναι πολύ έξυπνος τύπος, το σκοτεινό deadpan χιούμορ του έχει φουλ ενδιαφέρον, και χαίρομαι που ανανεώθηκε για δέυτερη σεζόν. 9. Fantasmas Γενικά η αλλόκοτη και σουρεαλιστική κωμωδία είναι κάτι που ανεβαίνει στην αμερικάνικη τηλεόραση, κι ο Julio Torres βρίσκεται στην πρωτοπορία της, τόσο με το Los Espookys που ολοκληρώθηκε πρόπερσι όσο και με το Fantasmas που ξεκίνησε φέτος. Emma Stone στην παραγωγή παρεμπιπτόντως, όπως και στην πρώτη ταινία του Torres, το Problemista. 8. Ripley Ό,τι πιο “cinematic” είδαμε φέτος στην τηλεόραση, από τον εξαιρετικά έμπειρο κινηματογραφικό σεναριογράφο Steven Zaillian, ο οποίος είχε πρωτοδοκιμάσει την τύχη του στην τηλεόραση πριν μερικά χρόνια με το The Night Of. Και, οκ, το πρωτότυπο υλικό της Patricia Highsmith είναι πάντα χρυσωρυχείο, αν ξέρεις να το αξιοποιήσεις σωστά. 7. Ren Faire Μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα ντοκιμαντέρ που εξετάζουν με το μικροσκόπιο ένα μικρό, ιδιαίτερο, αλλόκοτο περιβάλλον, ανακαλύπτοντας με περιέργεια, χιούμορ και ευαισθησία τους παράξενους κανόνες που διέπουν τον κόσμο του. Εδώ, σε παραγωγή αδερφών Safdie (<3), βλέπουμε την κρίση ηγεσίας στο μεγαλύτερο αναγεννησιακό fair των ΗΠΑ. Αυτό. 6. Shogun Είχαμε πραγματικά ανάγκη από μία τέτοια επική σειρά εποχής, και όσο να πεις η ιστορία του Edo shogunate έχει αποτελέσει σταθερά πηγή έμπνευσης και ενθουσιασμού για την pop κουλτούρα Ανατολής και Δύσης. Σίγουρα είναι επίφοβο το γεονός ότι από μίνι-σειρά πάει για δεύτερη και τρίτη σεζόν, αλλά ίδωμεν. Προς το παρόν πάντως το Shogun αξίζει όλον τον έπαινο. 5. The Sympathizer Είναι αμαρτία που πέρασε τόσο απαρατήρητη στα μέρη μας μια σειρά με την υπογραφή ολόκληρου Park Chan-wook. Ακόμα και τώρα όμως δεν είναι αργά να τσεκάρετε αυτήν την ιστορική μαύρη κωμωδία βιετναμέζικης κατασκοπείας στις ΗΠΑ την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ. Προφανώς τα επεισόδια που είναι γυρισμένα από τον Park κάνουν μπαμ, αλλά γενικά όλη η μίνι-σειρά κρατιέται σε καλό επίπεδο. 4. The Penguin Ε, ναι. Όχι πως είναι αριστούργημα ή κάτι τέτοιο, αλλά είχαμε πραγματικά ανάγκη μια καλοφτιαγμένη, βρώμικη, γειωμένη υπερηρωική σειρά – σαν αυτές που μας είχε συνηθίσει το σύμπαν της Marvel στο Netflix (με Daredevil και Jessica Jones κλπ) πριν ντισνεϊοποιηθούν τα πάντα. Νομίζω κανείς δεν περίμενε να βγει τόσο καλό το The Penguin, και οι ερμηνείες των Colin Farrell και Cristin Milioti είναι μάλλον οι καλύτερες που είδαμε φέτος στην τηλεόραση. 3. The Lord of the Rings: The Rings of Power Ναι, τι; Ξέρω ότι θα θεωρηθεί από hot take μέχρι ύβρις, αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου: μία από τις σειρές που απόλαυσα περισσότερο φέτος ήταν το The Rings of Power. Η χειρισμός του τολκινικού lore είναι καλός, το γράψιμο έχει βελτιωθεί από τον πρώτο κύκλο, το arc του Celembribor ήταν δικαίως το αφηγηματικό και θεματικό κέντρο της σεζόν και ο Adar μας χάρισε έναν από τους καλύτερους αντι-ήρωες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην τηλεόραση και το σινεμά του φανταστικού. Ανυπομονώ για τη συνέχεια, χωρίς καμία ντροπή. 2. Say Nothing Η έκπληξη του τέλος της σεζόν, καθώς το Say Nothing μοιάζει να έσκασε πραγματικά από το πουθενά. Ούτως ή άλλως το 2024 ήταν τρόπον τινά η ιρλανδική στιγμή της pop κουλτούρας (με Kneecap, με Small Things Like These, με Paul Mescal κλπ), και εδώ έχουμε μια καταγραφή του διάσημου φόνου της Jean McConville από τον IRA κατά τις αρχές της περιόδου των Troubles στη Βόρεια Ιρλανδία. Ένα τρομερά καλοδουλεμένο και εθιστικό πολιτικό thriller, από αυτά που όταν πέφτεις πάνω τους συνειδητοποιείς πόσο τα έχεις ανάγκη ως θεατής. 1. Fallout Χωρίς πολλά πολλά, με καμία σειρά φέτος δεν πέρασα καλύτερα απ’ ό,τι με το Fallout. Ήταν τόσο αναζωογονητικά διασκεδαστικό που μου θύμισε γιατί βαριέμαι τις περισσότερες mainstream αναπαραστάσεις της δυστοπίας και της μετα-αποκάλυψης: γιατί παρα-είναι σοβαροφανείς και βλοσυρές. Ενώ το Fallout καταφέρνει να γίνει αστείο και απρόβλεπτο, αποπνέοντας μια μεταδοτική ζωντάνια σπάνια για σειρές του είδους. Και πρόκειται για μια υποδειγματική μεταφορά video game, με την εννοια ότι δανείζεται την μυθολογία και το περιβάλλον του παιχνιδιού ώστε να φτιάξει πάνω του κάτι αυτοτελώς τηλεοπτικό χωρίς τα βαρίδια της εμμονής με την πιστότητα σε μια προδιαγεγραμμένη ιστορία που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει ένα διαφορετικό μέσο. Πάντα τέτοια να ‘χουμε.
