Έχουμε δεύτερη λίστα ανασκόπησης του 2024, φίλες και φίλοι, και κρατάμε την παράδοση ζωντανή συνεχίζοντας με τις καλύτερες κινηματογραφικές μουσικές της χρονιάς. Ας σημειώσουμε ξανά πως, κατά κανόνα, οι κινηματογραφικές μουσικές χωρίζονται σε scores και soundtracks. Παρότι οι δύο όροι συχνά χρησιμοποιούνται εναλλάξιμα μεταξύ τους, τυπικά συνήθως το score αναφέρεται στις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις που έχουν γραφτεί για μια ταινία (κατά κανόνα, αλλά όχι πάντα, από έναν και μοναδικό δημιουργό) ενώ το soundtrack αναφέρεται στο σύνολο των μουσικών κομματιών (πρωτότυπων ή προϋπαρχόντων) που χρησιμοποιούνται σε ένα φιλμ και συνοδεύουν τις σκηνές του. Εμείς εδώ θα εστιάσουμε στο πρώτο. Αξίζει να σημειώσουμε πάντως πως το 2024 ήταν κατά μία έννοια η χρονιά των μιούζικαλ. Υπάρχει γενικά τα τελευταία χρόνια μια τάση ανατίμησης του μιούζικαλ ως είδος εντός του Hollywood (αλλά και όχι μόνο), όμως φέτος ήταν μια χρονιά που είδαμε μιούζικαλ να στοχεύουν σε μεγάλη εμπορική επιτυχία ή/και να έχουν μεγάλες καλλιτεχνικές αξιώσεις, είτε το κατάφεραν εν τέλει είτε όχι. Είναι πάντως μια χρονιά με Joker: Folie a Deux, με Emilia Perez, με Wicked, με The End και με Mufasa μεταξύ άλλων. Κάποιες ταινίες από αυτές μου άρεσαν, άλλες όχι, αλλά ομολογώ ότι (μουσικά μιλώντας) κανένας από αυτά τα scores δε με ενθουσίασε αρκετά ώστε να μπει στην 10άδα. Παρακάτω, λοιπόν, ακολουθούν τα 10 καλύτερα κινηματογραφικά scores του 2024, είτε μας άρεσαν οι ταινίες που συνόδευσαν είτε όχι, μαζί με τα αντίστοιχα Spotify λινκάκια τους. 10. Civil War – Ben Salisbury & Geoff Barrow Ξεκινάμε με δύο συνήθεις υπόπτους στο νο.10, και μια σταθερή συνεργασία την τελευταία δεκαετία ανάμεσα στους δύο συνθέτες και τον Alex Garland. Και μπορεί κινηματογραφικά να ήταν για τα γούστα μου αρκετά απογοητευτικό το Civil War, αλλά η μουσική δουλειά του Barrow των Portishead και του σταθερου συνεργάτη του Salisbury θεωρώ πως ήταν μια από τις καλύτερες της χρονιάς – ειδικά για τους φίλους της ambient και πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής. Και εξαιρετικές επιλογές τραγουδών με Suicide και Silver Apples, να συμπληρώσουμε. 9. A Different Man – Umberto Smerilli Το βραβείο “Angelo Badalamenti” της χρονιάς, αφού ο Ιταλός συνθέτης αποτίει σαφή φόρο τιμής στις δουλειές του Badalamenti με τον David Lynch, και πρωτίστως το Twin Peaks φυσικά. Δυνατός συνδυασμός μελοδραματικού και μυστηριώδους ύφους, ιδανική συνοδεία σε ένα πολύ τίμιο body horror φιλμ (που όμως δεν πλησιάζει το προηγούμενο του σκηνοθέτη του, Chained for Life). 8. Disco Boy – Vitalic Ένα φιλμ με πρωτίστως αισθητικό οπτικο-ακουστικό ενδιαφέρον, στο οποίο συνεισφέρει τα μέγιστα το δυναμικό score του βετεράνου της γαλλικής ηλεκτρονικής μουσικής Vitalic. Ονειρικά vibes, πολλά synths, και έντονα disco-house ξεσπάσματα. Πολύ ωραίες μουσικές. 7. Blitz – Hans Zimmer Οκ, μοιάζει σχεδόν cheat να βάζεις Hans Zimmer σε αυτές τις λίστες, αλλά θα ομολογήσω ότι δεν είμαι ιδιαίτερα fan των scores του σπουδαίου συνθέτη τα τελευταία χρόνια. Τα περισσότερα μου ακούγονται αρκετά διεκπεραιωτικά ή επαναληπτικά, ή φαντεζί μεν αλλά κάπως προβλέψιμα-ανέπνευστα (όπως πχ των Dune). Θεωρώ όμως πως στο πρόσφατο έργο του o Zimmer βγάζει τον καλύτερο, πιο ζεστό και πιο συναισθηματικό εαυτό του στις ταινίες του Steve McQueen. Μετά τα 12 Years a Slave και Widows λοιπόν οι δυο τους συνεργάζονται ξανά στο Blitz, και ο Zimmer παραδίδει ένα πλουσιοπάροχα και πολυεπίπεδα συναισθηματικό score που ταιριάζει στον ιμπρεσιονιστικό και αποσπασματικό τρόπο αφήγησης του McQueen στο πολεμικό δράμα εποχής που αναζητά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των λονδρέζικων 40s στον συνδυασμό αστικής ζωής και μουσικής επένδυσης α λα Terence Davies. 6. Sasquatch Sunset – The Octopus Project Σταθεροί συνεργάτες των αδερφών Zellner, οι experimental psychedelic rockers The Octopus Project συνοδεύουν πολύ ταιριαστά αυτό το weird Americana δράμα για την οικογένεια Σάσκουατς που ζει νομαδικά στη Βόρεια Καλιφόρνια με lo-fi κιθάρες και beats. 5. The Brutalist – Daniel Blumberg Ήταν προφανώς πως μια μαξιμαλιστική ταινία σαν το The Brutalist θα είχε αντίστοιχα ένα μαξιμαλιστικό score. Ο πρώην frontman των indie rockers Yuck δημιουργεί ένα χάος από διάφορες μοντερνιστικές μουσικές παραδόσεις που περιλαμβάνουν πολύπλοκα avant-garde ορχηστρικά μέχρι ελεύθερους jazz αυτοσχεδιασμούς και ατμοσφαιρικά ηλεκτρονικά synths. 4. I Saw the TV Glow – Alex G Αν στο A Different Man είχαμε κλείσιμο του ματιού σε Angelo Badalamenti, εδώ έχουμε προς τον John Carpenter και τα δικά του synth soundscapes για τις ταινίες τρόμου του από την δεκαετία του ’70 και του ’80. Τα σύνθια του Alex G ταιριάζουν τέλεια στις οθόνες που χρησιμοποιεί ως liminal spaces η Jane Schoenbrun, με αποτέλεσμα μία από τις πιο ενδιαφέρουσες οπτικο-ακουστικές εμπειρίες της χρονιάς. 3. Kneecap – Kneecap Οκ, εδώ κλέβουμε λίγο γιατί δεν πρόκειται για original score με την στενή έννοια, αλλά δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε απ’ έξω την ταινία των Kneecap για τον εαυτό τους, η οποία βάζει σε πρώτο πλάνο τα τραγούδια τους φυσικά. Τρελός φρενήρης ρυθμός σε εικόνα και ήχο, φουλ αγγλίλα με το χιπ χοπ να έχει πανκ ύφος και να μπλέκεται με όλη την παράδοση της βρετανικής ηλεκτρονικής μουσικής. Η καλύτερη μουσική βιογραφία που έχουμε δει εδώ και χρόνια, ίσως η πιο ατόφια φαν ταινία της χρονιάς κι ένα άχαστο live που έρχεται Ελλάδα το καλοκαίρι του 2025. 2. Baby Invasion – Burial Δεν χρειάζεται να είσαι simp του Harmony Korine (όπως εγώ) για να εκτιμήσεις το πόσο μερακλής ήταν πάντα μουσικά ο edgelord σκηνοθέτης. Από το black metal του Gummo μέχρι τις συνεργασίες με Slint, Sun City Girls, Skrillex και AraabMuzik στα επόμενα soundtracks των ταινιών του. Τώρα, σε ένα ακόμα φιλμ άκρατου οπτικο-ακουστικού πειραματισμού με τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες (και ειδικά το Α.Ι.) ο Korine συνεργάζεται με τον λατρεμένο Burial που παραδίδει την καλύτερη μουσική του εδώ και αρκετό καιρό με 80 λεπτά σκληρού τέκνο με φουλ ψυχεδελικά layers. 1. Challengers – Trent Reznor & Atticus Ross Ε, ντάξει, τι να λέμε τώρα. Προφανώς και πρόκειται για τους πιο σημαντικούς κινηματογραφικούς συνθέτες της τελευταίας δεκαετίας, αλλά εδώ πραγματικά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Δεν είναι απλά ότι η ηλεκτρονική techno/rave υπερ-διέγερση του score ταιριάζει άψογα με την διαλεκτική μπλοκαρίσματος-εκτόνωσης στην συναισθηματική και σεξουαλική ζωή των ηρώων του Luca Guadagnino. Είναι επίσης ότι πρόκειται για γαμημένα κολλητικά κομμάτια που δεν μπορείς να σταματήσεις να ακούς και ζουν rent-free στο κεφάλι σου απ’ όταν είδες την ταινία μέχρι σήμερα.
