Από μια μεριά, είναι λίγο περίεργο απ’ όλες τις απογοητεύσεις τις οποίες μας κέρασε το 2020 εμείς να διαλέγουμε αυτήν που αφορά τον κόσμο της pop κουλτούρας. Παρόλα αυτά, γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο το γεγονός ότι ούτως ή άλλως σε αυτό το site ασχολούμαστε κατά βάση με ταινίες και σειρές. Είναι επίσης το γεγονός ότι το παραδοσιακό escapism μέσω τις ψυχαγωγίας (και της βιομηχανίας που είναι χτισμένη γύρω της) ανατιμήθηκε με νέους όρους μέσα στην συγκυρία της διαρκούς έκτακτης ανάγκης που ζούμε από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα. Όταν όλα τριγύρω πάνε σκατά, το να έρχεσαι αντιμέτωπος με την ματαίωση ακόμα και στο κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό επίπεδο, ε, όσο να πεις παραπάει. Βέβαια, όλοι και όλες μας επενδύουμε όλο και περισσότερα πράγματα (χρήμα, χρόνο, συναίσθημα) στην pop κουλτούρα, φαινόμενο ίσως όχι απολύτως υγιές ψυχικά και κοινωνικά. Και το γεγονός ότι, σε συνθήκες καραντίνας/εγκλεισμού και οχύρωσης του σπιτιού ως αυτάρκες καταφύγιο, μαζεύαμε ταινίες και σειρές σαν κωλόχαρτα ή κονσέρβες σίγουρα δεν βοήθησε. Και τι να κάνεις βέβαια; Να κάτσεις να κοιτάς τον τοίχο; Σε κάθε περίπτωση, φέτος που καταναλώναμε αβέρτα πολιτιστικά προϊόντα μέσα από μικρές οθόνες και μεγάλες πλατφόρμες, είχαμε την αντιφατική διαδικασία που έλεγε ότι αφενός τα κριτήριά μας έπεσαν χαμηλότερα κι αφετέρου οι απογοητεύσεις πόνεσαν περισσότερο. Ως γνωστόν, για να απογοητευτείς από κάτι πρέπει να έχεις επενδύσει σε αυτό. Μ’ αυτήν έννοια, σ’ αυτό εδώ το κομμάτι της ετήσιας ανασκόπησής μας θα αφήσουμε απ’ έξω φόλες που μύριζαν από μακριά. Για παράδειγμα, το Stardust για τον David Bowie φαινόταν ότι θα είναι σκατά, το Χαλβάη 5-0 το είδαμε μόνο για ερευνητικούς σκοπούς, το Songbird έκανε μπαμ ότι θα είναι σκουπίδι και το Hillbilly Elegy φαινόταν τυρένια ξενερωτίλα από χιλιόμετρα. Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, κάποιες ταινίες που άλλοι θεώρησαν φόλες εγώ τις απόλαυσα φουλ, όπως το Capone, το Cats, το Unhinged ή το Jiu Jitsu. Αντίστοιχα, στα τηλεοπτικά πράγματα είχαμε πάψει πια να ελπίζουμε σε σειρές όπως το Westworld ή το The Twilight Zone που κάποτε έμοιαζαν ελπιδοφόρες, ενώ δεν ασχοληθήκαμε καν με νετφλιξιές σαν το Away ή το Emily in Paris που ήταν βέβαιο πως θα ήταν, εχμ, φόλες. Για να μην φλυαρούμε άλλο, μαζέψαμε τα 10 πράγματα που μας πίκραναν πιο πολύ φέτος στο σινεμά και την τηλεόραση, τα πακετάραμε σε μια σφιχτοδεμένη λίστα (που οκ αναμενόμενα θα δεχτεί επιθέσεις και θα προκαλέσει πάθη, κάντε όμως λίγη υπομονή σχετικά με το Tenet, θα φτάσουμε κι εκεί) και σας τα παρουσιάζουμε παρακάτω. Απολαύστε υπεύθυνα και, κυρίως, ψύχραιμα. 10. Utopia Εντάξει, ο κανόνας λέει πως το αμερικάνικο remake μιας αγγλικής σειράς είναι σχεδόν πάντα σκατά (εκτός από το αμερικάνικο The Office) αλλά εδώ είχαμε μερικές ελπίδες πως το υπέροχο Utopia του Dennis Kelly θα μπορούσε να βγει καλό με την Gillian Flynn των Gone Girl και Sharp Objects στο τιμόνι. Κακώς τις είχαμε τις ελπίδες τελικά. 9. On the Rocks Ούτε εδώ περιμέναμε παπάδες, αλλά γενικά συμπαθώ την Sofia Coppola ως δημιουργό και περίμενα πως η συνεργασία της με την λατρεμένη Α24 (μαζί με το reunion με τον Bill Murray σχεδόν 20 χρόνια μετά το Lost in Translation) θα έδινε κάτι καλύτερο από το αδιάφορο, νερόβραστο κι εν τέλει βαρετό On the Rocks. 8. Avenue 5 Οκ, εδώ είχα προσδοκίες όμως. Δεν είναι πως το Avenue 5 ήταν σκουπίδι ή κάτι τέτοιο. Κάθε άλλο, αλλά το γεγονός πως θα αποτελούσε την επόμενη σειρά του Armando Iannucci, δημιουργού εξαιρετικών τίτλων σαν το The Thick of It και το Veep, με έκανε να περιμένω κάτι πραγματικά καλό. Τελικά, όμως, ήταν μέτριο. Κρίμα. 7. Antebellum / Bad Hair Πρόκειται για δύο περιπτώσεις που βάζω κάπως καταχρηστικά μαζί για να πω κάτι συγκεκριμένο. Τα τελευταία χρόνια, τόσο στο σινεμά όσο και στην τηλεόραση, έχουμε δει μια τεράστια άνθιση της μαύρης δημιουργίας. Μαζί της, όμως, έχουν εμφανιστεί και μερικά πράγματα που βγάζουν υπερβολικό διδακτισμό, αυταρέσκεια ή/και wokeness, με αποτέλεσμα να καταλήγουν λίιιγο εκνευριστικά. Για μένα αυτές οι ταινίες, σε διαφορετικούς βαθμούς μεταξύ τους, ήταν τέτοιες περιπτώσεις (όπως και το τηλεοπτικό Lovecraft Country σε κάποια σημεία του ίσως, αλλά συνολικά δεν θα το έβαζα εδώ). 6. High Fidelity https://www.youtube.com/watch?v=WpDx9msKh_Q Τα έχουμε πει, τα remakes και τα reboots πολύ σπάνια θα βγάλουν κάτι καλό, αλλά εδώ υπήρχαν κάποιες παραπάνω προσδοκίες από το γεγονός της αντιστροφής του φύλου του κεντρικού χαρακτήρα του βιβλίου/ταινίας, και μάλιστα με την εξαιρετικά χαρισματική Zoe Kravitz στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά τελικά το αποτέλεσμα ήταν ένα millennialxploitation χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. 5. Rebecca Θεωρητικά, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι εδώ: το Netflix αναλαμβάνει τη μεταφορά ενός κλασικού βιβλίου της Daphne du Maurier που είχε μετατρέψει σε κλασική ταινία ο Alfred Hitchcock. Στα χαρτιά, απλά θα τρέχαμε μακριά. Η διαφορά είναι ότι θα το έφτιαχνε ο Ben Wheatley, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δημιουργούς της τελευταίας δεκαετίας (απλά δείτε A Field in England και Kill List, ειδικά αν είστε φίλοι του folk horror). Κρίμα που αποδείχτηκε τόσο μέτρια η ταινία. 4. Hollywood / The Politician / Ratched Κοίτα να δεις Ryan Murphy, γενικά σε αγαπάμε για τα American Crime Story και Pose, αλλά πρέπει να χαλαρώσεις λίγο. Οκ, έχεις κάνει ένα καλό ντιλ με το Netflix και αγοράζουν ό,τι κι αν φτιάξεις, είναι καλό να υπάρχει δουλίτσα, αλλά το να βγάλεις τρεις τόσο μέτριες σεζόν μέσα στην ίδια χρονιά παραπάει κάπως νομίζω. 3. Wendy Για κάποιους από εμάς, αυτή εδώ ήταν ανάμεσα στις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες των τελευταίων αρκετών χρόνων. Ο λόγος είναι ότι περιμέναμε πώς και πώς να δούμε την συνέχεια της σκηνοθετικής πορείας του Benh Zeitlin μετά το εξαιρετικό ντεμπούτο του Beasts of the Southern Wild πίσω στο 2012. Απλά κρίμα, αυτό θα πω μόνο. 2. Space Force https://www.youtube.com/watch?v=l4mY2asIjWk Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που περίμεναν από το Space Force να γίνει το νέο The Office, αφού πρόκειται για reunion των Greg Daniels και Steve Carell (δημιουργού και πρωταγωνιστή της αμερικάνικης εκδοχής αντίστοιχα), κι αυτοί που δεν περίμεναν κάτι τέτοιο. Οι πρώτοι απογοητεύτηκαν αρκετά μάλλον. Οι δεύτεροι μπορεί να χάζεψαν λίγο το Space Force και να προχώρησαν με τη ζωή τους αφού το θεώρησαν Άλλη Μία Netflix Μετριότητα. Ανήκω στους δεύτερους, αλλά για να τιμήσω τους πρώτους το βάζω στο #2. 1. Tenet Μισό λεπτό. Δεν εννοώ ότι το Tenet ήταν κακή ταινία. Ούτε εννοώ βέβαια ότι ήταν καλή ταινία ακριβώς. Εξάλλου τα είπαμε πολύ αναλυτικά όταν βγήκε. Ο λόγος που το φιλμ του Christopher Nolan βρίσκεται στο #1 είναι επειδή, έμμεσα, μας κέρασε την μεγαλύτερη κινηματογραφική φόλα του 2020: το στουντιακό φαινόμενο ντόμινο που δημιούργησε η κατώτερη των προσδοκιών οικονομική του απόδοση και το οποίο κατέληξε τελικά στην απόφαση της Warner να βγάλει όλους τους επερχόμενους μεγάλους blockbuster τίτλους της σε streaming. Εδώ, λοιπόν, είμαστε ξεκάθαρα με τον Nolan ακόμα κι αν δεν μας άρεσε το Tenet. Μ’ αυτήν την έννοια, το Tenet ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της κινηματογραφικής χρονιάς, χωρίς να φταίει καν το ίδιο ως ταινία και χωρίς αυτό να έχει σχέση με την ποιότητά της.
