Οι Ικέτιδες του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Χρήστου Στέργιογλου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών. Μετά τις δύο sold-out παραστάσεις στην Πειραιώς 260, η τραγωδία του Αισχύλου που αποτελεί το πρώτο σκηνοθετικό εγχείρημα του γνωστού ηθοποιού, έρχεται στο Bios αυτό τον Οκτώβριο και Νοέμβριο για δέκα παραστάσεις. Πρωταγωνιστούν οι Ναζίκ Αϊδινιάν, Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Μελίσσα Κωτσάκη, Δήμητρα Μητροπούλου, Κέλλυ Παπαδοπούλου, Ιωάννα Πιατά και Ανδρομάχη Σπανέλλη με τις οποίες είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε θεατρικές μεταφορές αρχαίων κειμένων στη σύγχρονη πραγματικότητα. Με ποιο τρόπο προσεγγίζετε εσείς το κείμενο; Επιλέξαμε να κάνουμε μια αφήγηση της ιστορίας των Δαναΐδων και της προσπάθειας τους να ξεφύγουν από έναν εξαναγκαστικό αιμομικτικό γάμο, ζητώντας άσυλο στο Άργος. Η αφήγηση αυτή γίνεται είτε από τη γυναικεία είτε από την ανδρική πλευρά χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένοι ρόλοι. Δεν κάναμε κάποια επικαιροποίηση του κειμένου αλλά η σύγκριση με τη σύγχρονη πραγματικότητα γίνεται αυτόματα από το θεατή. Κυρίως φωτίζεται το ζήτημα του ασύλου, ο τρόπος με τον οποίο θα έπρεπε να γίνεται η διαπραγμάτευση του και το πως οι ατομικές ανάγκες αλληλεπιδρούν με τους συνολικούς στόχους μιας ομάδας. Επίσης προκύπτουν στη ροή του κειμένου ερωτήματα για το γυναικείο ζήτημα, τη μετανάστευση και τις μορφές εξουσίας. Πως αυτή σας η ερμηνεία του κειμένου μεταφράζεται σε μια παράσταση με “επίκεντρο το χορό”; Τι σημαίνει αυτός ο χαρακτηρισμός; Ο χορός είναι ο πρωταγωνιστής, δεν υπάρχουν καθορισμένοι ρόλοι και ο καθένας μπορεί να πάρει οποιαδήποτε στιγμή το λόγο και να φέρει ένα καινούριο στοιχείο στην ιστορία. Η παράσταση βασίζεται στην πρωτοβουλία του ηθοποιού αλλά και την αλληλεπίδραση και τις σχέσεις της ομάδας. Εξετάζουμε πως μπορείς να λειτουργείς σε ένα σύνολο χωρίς να χάνεις την ατομικότητα σου. Η έννοια δηλαδή του σμήνους έναντι του κοπαδιού. H ιδέα αυτή ακούγεται ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη στην υλοποίηση της. Είναι όντως, αφού τίποτα δεν είναι ορισμένο και τα πάντα απαιτούν συνεννόηση μεταξύ μας, την ώρα της εξέλιξης του έργου. Πρέπει να υπάρχει τέλεια αρμονία στη σχέση μας και γι’ αυτό το λόγο οι πρόβες ήταν πολύμηνες και ιδιαίτερα έντονες, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Έγιναν πολλές αναγνώσεις του κειμένου και δοκιμάσαμε πολλά πράγματα με την καθοδήγηση και βοήθεια του Χρήστου (Στέργιογλου). Όλες κατέχουμε πλήρως το κείμενο και μπορούμε να μεταφέρουμε κάθε ρόλο, η καθεμία μπορεί να πάρει ανά πάσα στιγμή το λόγο και να συνεχίσει αυτή την αφήγηση. Κάθε μια έχει κάτι διαφορετικό να προτείνει. Υπάρχει στην παράσταση η έννοια της αυθόρμητης πρωτοβουλίας. Γι’ αυτό και κάθε μια παράσταση μπορεί να πάρει διαφορετική μορφή. Πώς δημιουργήθηκε λοιπόν η ομάδα σας και ποιος ο ρόλος του σκηνοθέτη σε αυτή; Υπήρξαμε όλες μαθήτριες του Χρήστου στη δραματική και υπήρχε από καιρό η επιθυμία να συνεργαστούμε σε μια παράσταση, πολύ πριν βρεθεί το συγκεκριμένο κείμενο. Εξ αρχής υπήρχε η έννοια της συνεργασίας μεταξύ μας, τόσο στην επιλογή της ομάδας και των συνεργατών όσο και στην επιλογή του κειμένου. Το κείμενο το βρήκαμε εμείς και το παρουσιάσαμε σαν ιδέα στον Στέργιογλου. Ο Χρήστος δεν είχε τον καθοδηγητικό ρόλο του σκηνοθέτη που δίνει οδηγίες και ορίζει τη μορφή του έργου, αντίθετα ασχολήθηκε περισσότερο με τη διαμόρφωση του κειμένου και με το να βοηθήσει την ομάδα να χτίσει ένα κοινό λόγο. Σε αυτό βοήθησε ιδιαίτερα και η Ζωή Χατζηιωάννου που με την κινησιολογική της προετοιμασία μπορέσαμε να βρούμε τρόπους επικοινωνίας. Κοστούμια και σκηνικά; Δεν υπάρχουν σκηνικά, υπάρχει ο χώρος του θεάτρου και τα υλικά του, ο καθένας δημιουργεί το χώρο του και την ιστορία του. Το γεγονός ότι ο χώρος θυμίζει αποθήκη δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας μια προσωπικής αφήγησης. Επίσης δεν υπάρχει η έννοια της μεταμφίεσης και των κοστουμιών, αλλά ο καθένας φοράει τα ρούχα του και από πάνω φοράμε όλες μια στολή εργασίας. Έτσι ενισχύεται η έννοια του συνόλου και της λειτουργίας του ατόμου μέσα σε αυτό.
