Απ την μια ο Κουβέλης έχει αποφασίσει να γίνει συνένοχος στην τρικομματική κυβέρνηση και απ την άλλη δεν θέλει να φανεί ακόμα πιο ιμιτασιόν αριστερός από το ΠΑΣΟΚ (εδώ γελάμε ελαφρώς), φροντίζοντας που και που να κάνει αισθητή την παρουσία του. Μόνο που αυτή η παρουσία είναι άκρως εκνευριστική μιας και δεν έχει να δώσει ή να προσφέρει τίποτα. Αυτό το κάτι σαν γκρίνια που ακούγεται συχνά πυκνά από την ΔΗΜΑΡ είναι το ίδιο αστείο με σειρά δηλώσεων Τσίπρα, ή με τις σθεναρές/ιδεολογικές αποχωρήσεις του ΚΚΕ από ψηφοφορίες. Η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης, αποχώρησαν από αυτό το τσίρκο που ονομάζουν κυβέρνηση και αποφάσισαν να κάνουν στροφή στην ποιότητα. Όντας μπαλαντέρ έκαναν αυτό το οποίο υπαγόρευε ο απλός νους. Συμφωνούσαν και διαφωνούσαν εξετάζοντας πάντα το, μηδαμινό κατά τη γνώμη μου, πολιτικό κόστος. Γιατί τι πολιτικό κόστος να έχεις απέναντι σε μια σειρά ανθρώπων που στηρίζουν χρόνια τον δικομματισμό, ψηφίζουν από παράδοση, ταΐζονται από ρουσφέτια και κυρίως ξεχνούν. (Υπάρχει σαφώς ακόμα και βαθιά ριζωμένη αυτή η μερίδα ψηφοφόρων.) Οτι τάχα άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, Κουβέλης έξω από το ΣΥΡΙΖΑ, δεν ψηφίζω Τσίπρα αλλά Φώτη – άλλο φρούτο, και οι μετακινήσεις γενικώς μοιάζουν σαν πολιτικές εξυγιάνσεις. Οι ίδιοι πάντως, για να τιμήσουν και το σεβαστό ποσοστό τους, έπρεπε να κινηθούν μεθοδικά και με άρτιες κωλοτούμπες. Έτσι για τη ΔΗΜΑΡ, η οποία εκτελούσε και εμμέσως χρέη αντιπολίτευσης μέσα στην τρικομματική, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να έχει πότε πότε συγκεκριμένη γραμμή πλεύσης. Ήταν ομοίως εύκολο να μιλάει για μετακινήσεις και όχι απολύσεις, για σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο και άλλα εξίσου όμορφα. Σταδιακή απαγκίστρωση. Μα τι βαρύγδουπη πρόταση. Καν το εικόνα και έχεις ένα ψάρι στο αγκίστρι. Και δεν χρειάζεται να έχεις ψαρέψει για ξέρεις πως είτε το ελευθερώνεις και το ρίχνεις αμέσως στο νερό, ή παραμένει εκεί και πεθαίνει. Νομίζω πως πλέον πρέπει να μάθουμε να ακούμε πιο πολύ από ποτέ αυτά που λέγονται. Έπρεπε να περιμένουμε τη χτεσινή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας για να μάθουμε και από επίσημα χείλη τα αυτονόητα. Ότι χρειαζόταν γραμμή από το κόμμα δηλαδή για να δηλώσουν και να καταστήσουν σαφή την πρόθεσή τους: Όπου συμφωνούμε θα ψηφίζουμε, όπου διαφωνούμε όχι. Οτι έπρεπε να βγει ο κάθε Θεόδωρος Μαργαρίτης για να μας πει πως η «όπου φυσάει ο άνεμος πάω» ΔΗΜΑΡ είναι έτοιμη, και περιμένει πως και πως για να παρασιτίσει στον ενδεχομένως πρώτο ΣΥΡΙΖΑ. Πίσω στο σπίτι για τον Φώτη λοιπόν; Αλλά από θέση ισχύος παρακαλώ, αρχηγός κόμματος που εκλέχθηκε μοναχός του. Μήπως τελικά η ΔΗΜΑΡ είναι απλά μια συνεχώς διαθέσιμη επιχείρηση ανοιχτή σε όλα, όπως η ίδια θέλει να δηλώνει; Και αν ναι, οι άνθρωποί της οφείλουν να γνωρίζουν πως τέτοιου είδους επιχειρήσεις συνηθίζουν να πάνε φούντο. Το αφεντικό τρελαίνεται, καταλήγει επαίτης στα παλιά λημέρια και οι υπόλοιποι, αν είναι αρκετά τυχεροί, ίσως παρεισφρύσουν ομοίως δεξιά και αριστερά.
