Το πιο σημαντικό συστατικό επιτυχίας στον αθλητισμό είναι να επιστρέφεις. Στην κορυφή δεν μπορείς να βρίσκεται για πάντα. Δεν είναι λογικό, δεν είναι καν υγιές. Αυτό που κάνει μια ομάδα σπουδαία είναι να ξέρει να επιστρέφει. Η Ισπανία ήταν πάντα πρωταγωνίστρια σε συλλογικό επίπεδο, όμως σαν εθνική δεν είχε να δείξει πολλά. Μέχρι το 2008 είχε ένα Euro το οποίο είχε πάρει το 1964 και τίποτα παραπάνω. Στα μεγάλα τουρνουά ήταν κάτι σαν την Αγγλία. Μια ομάδα με πολλούς καλούς παίκτες που πάντα απογοήτευε. Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο αγωνιστικό στυλ, οι Ισπανοί δεν ήταν καν ανταγωνιστικοί, όμως μάλλον κάπου ξενέρωσαν με τη φάση τους και αποφάσισαν να την αλλάξουν. Στα μέσα της δεκαετίας των 00s, εμφανίζουν μια διαστημική φουρνιά παικτών και δείχνουν σε όλους τι θα πει Golden Generation. Παίρνουν Euro-Mundial-Euro σερί και αλλάζουν για πάντα το status τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η αποτυχία τους στο Mundial του 2014 ήταν ένα θορυβώδες τέλος εποχής για μια από τις πιο κυρίαρχες εθνικές ομάδες που είδαμε ποτέ στα γήπεδα. Από τότε μέχρι σήμερα, οι Ισπανοί δεν σταμάτησαν να ψάχνουν τρόπο για να επιστρέψουν. Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο υπήρξαν κάποιοι που κουβάλησαν και ένωσαν τις δύο εποχές. Όπως για παράδειγμα ο Χεσούς Νάβας που ήταν εκεί στο Mundial του 2010 και στο Euro του 2012, ή ο Καρβαχάλ και ο Νάτσο που το prime τους έπεσε πάνω σε αυτή την αμήχανη περίοδο για την εθνική. Στην ίδια κατηγορία ανήκει ο MVP του Euro Ρόντρι, ο Φαμπιάν Ρουίθ και ο αρχηγός Μοράτα. Όλοι τους ξεκίνησαν να παίζουν σε τοπ επίπεδο λίγο μετά το κλείσιμο του κύκλου της εξωπραγματικής ομάδας του Τσάβι, του Ινιέστα, του Τσάμπι Αλόνσο, του Πουγιόλ, του Βίγια, του Τόρες και των λοιπών των παιχταράδων που κάνανε πλάκα σε όποιον συνάντησαν από το 2008 μέχρι το 2012. Όλοι αυτοί έγραψαν χιλιόμετρα στα δύσκολα χρόνια και έγιναν οι σταθερές που έβαλαν ομαλά στην ομάδα τη νέα Golden Generation μιας χώρας που έχει σαρώσει τον αθλητισμό σε κάθε επίπεδο. Ξαφνικά οι Ισπανοί εμφάνισαν παίκτες όπως ο Πέδρι, ο Γκάβι που αν δεν είχε τραυματιστεί θα ήταν επίσης βασικός, ο Μπαλντέ που επίσης έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού, ο Νίκο Γουίλιαμς που έλαμψε στο Euro και φυσικά το νέο -ίσως πιο εντυπωσιακό- διαμάντι Λαμίν Γιαμάλ. Φυσικά αυτοί είναι απλά οι πιτσιρικάδες με τους πιο πρωταγωνιστικούς ρόλους γιατί κατά τα άλλα στο ρόστερ του Euro συναντάμε επίσης τον 21χρονο Φερμίν Λόπεθ, τον 22χρον Μπαένα και τον 24χρονο Φεράν Τόρες. Από τότε που τα πιτσιρίκια άρχισαν να μπαίνουν ενεργά στο κόλπο, οι Ισπανοί πήγαν στο Euro 2020 χωρίς κανείς να ασχολείται μαζί τους και αποκλείστηκαν στα πέναλτι από την Ιταλία στα ημιτελικά. Στη συνέχεια απέτυχαν παταγωδώς στο Mundial του 2022 και κάπου εκεί εμφανίζεται ο Ντε Λα Φουέντε. View this post on Instagram A post shared by Abaluben (@abaluben) Ένας προπονητής που έφτιαξε την καριέρα του στις μικρές εθνικές της Ισπανίας φέρνοντας τρόπαια και διακρίσεις από την Under-17 μέχρι την Under-23 και έκανε ακριβώς το ίδιο και σε επίπεδο ανδρών. Ο Ντε Λα Φουέντε άφησε την πεπατημένη του τίκι τάκα, που σίγουρα κούρασε και ίσως κάπου να ταβάνιασε κιόλας και έπαιξε ένα ποδόσφαιρο πιο άμεσο και πιο ξεσηκωτικό. Η δική του Ισπανία δεν ήταν στα πρώτα φαβορί για να σηκώσει τη φετινή κούπα, όμως στο τέλος της διοργάνωσης την πήρε όσο πιο δίκαια γινόταν να την πάρει. Δεν έπαιξε απλά ωραία μπάλα, το έκανε σε οποιαδήποτε συνθήκη και με οποιονδήποτε αντίπαλο. Πέρασε από πάνω όποιον βρέθηκε μπροστά της με καθολική υπεροχή. Στο δρόμο για την κορυφή πέταξε έξω Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, ενώ στους ομίλους είχε πατήσει και την Ιταλία. Πραγματικά δεν υπήρχε πιο δύσκολο μονοπάτι να περπατήσει. Κάπως έτσι μια χώρα που μέχρι το 2008 είχε ένα Euro, πλέον έχει τέσσερα. Κανείς δεν έχει περισσότερα. Μάλιστα σε αντίθεση με την Ιταλία του 2021 που ξεκάθαρα ήταν ομάδα μιας χρήσης, οι Ισπανοί ήρθαν για να μείνουν και γιατί όχι να χτίσουν μια νέα δυναστεία. Το ποδόσφαιρο τρέχει γρήγορα και αλλάζει συνέχεια, όμως οι Ισπανοί παραμένουν πάντα relevant γιατί ασχολούνται με αυτή την αλλαγή. Ψάχνονται, δοκιμάζουν, παράγουν παίκτες εναρμονισμένους στις απαιτήσεις του σημερινού παιχνιδιού και έχουν πίστη στο πλάνο τους γιατί απλά ξέρουν ότι είναι κορυφαίοι σε αυτό. Έχουν δημιουργήσει μια σχολή που χωρίς την παραμικρή αμφιβολία είναι η κορυφαία και η πιο επιδραστική στη σύγχρονη εποχή του ποδοσφαίρου, πηγαίνοντας μόνιμα το παιχνίδι μπροστά. Σε ένα Euro που οι καλές ομάδες (με εξαίρεση την Γερμανία) φοβόντουσαν ακόμα και τη σκιά τους και έπαιρναν μηδέν ρίσκα, η Ισπανία μπήκε με το πόδι πατημένο στο γκάζι και δεν το άφησε ποτέ. Όλα αυτά σε μια διοργάνωση στην οποία ουσιαστικά συστήθηκε για τα καλά στον πλανήτη, το πιο special ταλέντο που έχουμε δει εδώ και χρόνια. Ο Λαμίν Γιαμάλ είναι από άλλο έργο και τα παιχνίδια που έκανε στο Euro μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Η ανάδειξή του σε κορυφαίο παίκτη νέο παίκτη του τουρνουά είναι μόνη η αρχή της ιστορίας που ήδη γράφεται. Sent Modric home Sent Kroos home Sent Mbappe home Sent Tchouameni home Sent Camavinga home Sent Bellingham home Lamine Yamal completed all of his homework. pic.twitter.com/35xf7rxbQp — Troll Football (@TrollFootball) July 14, 2024 Ωστόσο ο τίτλος του MVP της διοργάνωσης πήγε σε αυτόν που πραγματικά την άξιζε. Ο Ρόδρι κάνει ένα ασύλληπτο τουρνουά χωρίς καν να τρέχει κάτι. Μιλάμε για -μακράν του δεύτερου- τον πιο σταθερό παίκτη στον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Από τότε που πήγε στη Σίτι είναι δύσκολο να θυμηθείς ένα κακό ματς του. Αυτός είναι ο πραγματικός ηγέτης αυτής της ομάδας και ο πιο σημαντικός κρίκος της αλυσίδας η οποία μοιάζει πολύ σφιχτά δεμένη, αλλά πάνω απ’ όλα έχει συνέχεια. Μια συνέχεια που αναμένουμε με τεράστιο ενδιαφέρον στο Mundial του 2026, όταν αυτό το παρεάκι θα έχει έξτρα δύο χρόνια μαζί και ο Γιαμάλ θα είναι ακόμα 19.
