Είναι Κυριακή, πίνω καφέ στα Εξάρχεια και παλεύω με τις τύψεις που δε διαβάζω. Δεν το παρακάνω και με την πάλη όμως γιατί τον καφέ σερβίρει μια γκαρσόνα σκέτη κούκλα, παιδιά. Οπότε το απόγευμα περνάει χαλαρά, με τον καφέ που είναι ωραίος, και με την κυρία που σερβίρει που είναι ακόμα πιο ωραία. Εντέλει, αντί να πάω να της πιάσω την κουβέντα, την άφησα να κάνει τη δουλειά της σκεπτόμενος πως οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσαν. Άφησα λοιπόν τις γυναίκες να περιμένουν και αποφάσισα να γράψω ένα άρθρο για τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Οι Χειμερινοί Κολυμβητές εδώ και 34 χρόνια βασικά περνάνε καλά και αυτό βγαίνει στον κόσμο. Eίναι ένα ανοιχτό μεγάλο, σύνολο μουσικών με πιο γνωστούς τους Αργύρη Μπακιρτζή (με τη φωνή που αγαπάς ή μισείς), Μιχάλη Σιγανίδη και πρόσφατα τον πολύ γνωστό μας από τις Τρύπες Μπάμπη Παπαδόπουλο. Είναι όλοι σχεδόν μουσικάρες που ασχολούνται με τη μουσική από όλες τις μπάντες, είτε είναι σε ορχήστρες, τζαζ σύνολο ή κάνουν μουσική για το σινεμά. “ Εἶσαι μωρό μου τὸν χειμώνα στρουμπουλὴ καὶ κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρνάει· ἀπ᾿ τὸ πρωί, πολὺ πρωί, ποὺ θὰ σ᾿κωθῶ, μέχρι τὸ βράδυ, ἀργὰ πολύ, ποὺ θὰ νυστάξω. Καὶ τὸν Ἀπρίλη ποὺ θὰ μείνεις ἡ μισή, ἐγὼ θὰ φεύγω λίγο-λίγο ἀπὸ κοντά σου· σ᾿ ἄλλες ἀγάπες νὰ ζητῶ παρηγοριὰ κι ἐσὺ νὰ ψάχνεις τὰ ὡραῖα ἰδανικά σου. Τὸ καλοκαίρι μὲ τοὺς φίλους θὰ γυρνᾶς, στὶς καβουρότρυπες ξανὰ χαλαρωμένη· σὲ ντισκοτέκ, σὲ μπάρ, σὲ μέρη θερινά, κάποιο κορίτσι τὴ χαρά του θὰ ληστεύει. Καὶ τὸ Σεπτέμβρη ραντεβοὺ στὸ φεστιβάλ μέσα στὸν κόσμο, στὴ βοή, λίγο μπανάλ, γιὰ ἕνα χειμώνα ἀκόμη ἴσως σαστισμένος.” “Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες” . Συγκεκριμένα, να παριστάνει τη Φωνή Tης Μοίρας εδώ:
